ملحد ِ پیر چه گفت ؟

دانی چه گفت ملحد ِ پیر ِ فقیر ؟ گفت :
گردون مرا شکست و زبون در قفس گرفت

از گوش و هوش مقدرت،از دست و پا توان
وز این دو دیده روشنی ِ مُقتبس گرفت

سر،پاک پیر و گر شد و دندان بسود و ریخت
گلبرگ ِ روی ، منزلت ِ خار و خس گرفت

خورشید خفت و سرو خمید و چراغ مرد
هان ! مرگ آمد اینک و راه ِ نفس گرفت

گنجی اگر به هیچ کسی داد قحبه ای
نشنیده ام که باز پس از هیچ کس گرفت

دیگر مگو خدای کریم است و مهربان
کاین سفله هرچه داد به من باز پس گرفت


مهدی اخوان ثالث / سر ِ کوه بلند / ص 152

بی قراری های ِ یک عاشق ِ عام الفیل

نمی دانم این درد از کجا به جان ِ من افتاد ؟ این فراموشکاری ِ جانکاه ، این زیان ِ غیر قابل ِ جبران ، این غفلت ِ سارق ! ... خانم ها ! آقایان ! من شادی ام را گم کرده ام . کدام شادی ؟ شادی ِ روز ِ هفدهم ربیع الاول را از سال ِ عام الفیل مطابق با جشن ِ تولد ِ پیامبر ِ عزیز ِ اسلام .

سال ِ اول که هفدهم ِ ربیع الاول آمد و شاد نشدم ، خیال کردم به قول ِ معروف پیشامد کرده . اتفاقی بوده . بنابراین زیاد جدی اش نگرفتم . اما در سال ِ دوم به خودم نهیب زدم که فلانی ! مگر نمی دانی در اثر ِ این روز چه برکاتی بر جهانیان فرود آمده ؟ مگر نمی دانی اگر این روز ِ فرخنده نبود، هیچ گاه نیاکانت زمهریر ِ ظلمات را ول نمی کردند و به سوی ِ زندگی ِ نورانی نمی آمدند ؟ تازه چطور این همه عزت و شرافت را انکار می کنی که امروز تو و هموطنانت از صدقه ی ِ سر ِ مولود ِ هفدهم ِ ربیع الاول دارید ؟ بعد به این نتیجه رسیدم که حتماً دچار ِ غفلت ِ عوام الناس شده ام یا مظاهر ِ بیرونی ِ غفلت چنان دوره ام کرده اند که پرتوهای ِ شادی بخش نتوانسته اند از سوی ِ طبیعت به حیطه ی ِ جانم برسند . دقایقی گم و گیج بودم تا دوباره وسوسه هجوم آورد . بارالها به تو پناه می برم از شرّ ِ وسواس ِ خنّاس ! وسوسه پرسید : بر فرض که روزنه های ِ بیرونی بسته باشد ، بر فرض که مظاهر ِ غفلت محاصره ات کرده باشند ، چرا از درون ِ صاحب مرده ات چیزی نمی جوشید ؟ مگر تراوش ِ ذاتی نیازمند ِ اماله است ؟ هرچه باشد حساب ِ این روز از سایر ِ روزها جداست . آن روزها اگر خوب هم نباشند روزهای ِ عادی اند . اما زادروز ِ پیامبر ِ اسلام بر صفحات ِ لوح ِ محفوظ سروری می کند ... حرف ِ حساب جواب ندارد !
راستش را بخواهید این ماجرا باعث شد تا بسیار اندوهگین شوم . آنقدر غصه دار که یقین کنم اصالت با غم و غصه است . برای ِ همین مدتی در خودم خزیدم و قید ِ شادی را زدم . زهد و اعتکاف پیشه کردم و بیشتر ایام را به ندبه و زاری گذراندم . در اعتکاف ها و مسجد رفتن ها با چند تن دوست شدم . با هم نماز می خواندیم ، با هم روزه می گرفتیم ، با هم گریه می کردیم . هفدهم ربیع الاول که نزدیک شد تصمیم گرفتیم به استقبال ِ شادی ِ مخصوص ِ آن روز برویم . دور هم نشستیم و شروع کردیم به جک گفتن . اولش جک ها پاستوریزه بودند اما کم کم سکسی شدند . می گفتیم و می خندیدیم . یکهو خبر شدم که دارم قاه قاه می خندم . آن هم به چه حرف های ِ زشت و شرم آوری ! زود خودم را جمع و جور کردم . آیا وحشتناک نبود که برای ِ ایجاد ِ بهجت معنوی از آلوده ترین هوس ها استفاده کنم ؟ آیا آن هدف این وسیله ها را توجیه می کرد ؟! بی گمان نمی کرد . بنابراین سراسیمه و بدون ِ خداحافظی از آن جمع بیرون زدم و به خلوت ِ خودم برگشتم . آن جا هرچه می کردم لااقل گناه نمی کردم . اما باز یک سوال ِ سمج ول کنم نبود . می گفتم قبول که اصالت با غم و اندوه است ،اما در روز ِ هفدهم ِ ربیع الاول آیا شادی و سرور حتا به صورت ِ مصنوعی و عرضی هم نباید به سراغ ِ من بیاید ؟ این چنین بود که احتمال دادم بیمار شده باشم . نیازمند ِ پزشک بودم . بالاخره یک نفر باید نقاب را می درید و من را با خود ِ حقیقی ام مواجه می کرد .
وقت گرفتم و پیش ِ روانپزشک رفتم . گوشه ای از مطب ِ دکتر ، ماهواره روشن بود . عده ای زن و مرد می زدند و می رقصیدند . با آن که حجابشان کامل نبود و تقریباً لخت بودند ولی شاد به نظر می رسیدند . معلوم بود که شادی ِ ربیع الاول در وجود ِ آن ها دمیده شده . ناگهان دلم لرزید :

ای کریمی که از خزانه ی ِ غیب
گبر و ترسا وظیفه خور داری

دوستان را کجا کنی محروم
تو که با دشمن این نظر داری ؟ *

نوبتم رسید . دکتر مشکلم را پرسید . گفتم :
ـ می خواهم خنده و شادی را پیدا کنم . آن هم یک شادی ِ مخصوص و منحصر به فرد .
روانپزشکم نسخه ای نوشت و گفت :
ـ این قرص ها را بخور توی ِ کونت عروسی می شود !

ببخشید ! یادم رفت بگویم روانپزشکم قدری بی نزاکت است یا بی نزاکت بود . به هر حال حالا دیگر او دکتر ِ من نیست و قرص هایش را نمی خورم . زیرا بعد از چند بار مراجعه دریافتم که از بیمارانش ، بیمار تر است . قرص های ِ او خارخار ِ شادمانه ای در من ایجاد می کرد بدون ِ آن که ربطی به هفدهم ِ ربیع الاول داشته باشد . قبول کنید برای ِ کسی که معتقد به اصالت غم و اندوه است خارخار های ِ نابهنگام جز مایه ی ِ عذاب و سردرگمی نیست . البته می پذیرم که شاید این خارخار ها یک پا در حقیقت داشته باشند . مثلاً در زاد روز ِ عُمَر که بیرق ِ اسلام را بلند کرد و ما را از کفر و تباهی نجات داد ، خارخار ها اوج بگیرند . اما این تشخیص ها نیازمند ِ آگاهی از غیب است . در ثانی باید دید این خارخارهای ِ مصنوعی تا چه حد شرعی اند و تا چه حد غیر شرعی . از شما چه پنهان من اوایل ِ کار به کتاب های ِ حدیث مراجعه کردم اما جواب ِ روشنی دریافت نکردم . سهل است که دچار ِ تناقض شدم . مثلا از حضرت ِ صادق منقول است که " هیچ مومنی نیست مگر آن که در او مزاح و خوش طبعی باشد ." باز از ایشان منقول است که : " مزاح کردن آبرو را می برد و مهابت ِ مردان را برطرف می کند ." خب ! این یعنی چی ؟ یعنی مومن آدمی بی آبروست ؟! مگر غیر از این است که این دو حرف را یک نفر زده ؟ آن هم امام معصوم ؟ بالاخره کدام یک از این ها به قول ِ تُرک ها " منگول " است ؟!

دردسرتان ندهم . ربیع الاول ها می آمدند و می رفتند اما از شادی ِ روز ِ هفدهم خبری نبود . آنقدر به شادی ِ گمشده ی ِ این روز فکر کردم که روزهای ِ دیگرم تلخ و تار شد . شنیده بودم جراحانی هستند که لبخند را بر صورت ِ انسان ثبت می کنند . اگر چه من با این اداهای ِ طاغوتی میانه ای ندارم اما باور کنید اگر مطمئن بودم لبخند ِ دروغین روانم را تنظیم و طنزیم می کند خودم را به تیغ ِ جراحی می سپردم . حسرت ِ هیمنه ای را داشتم که مرا به خنده که هیچ ، لااقل به سکسکه بیندازد تا پشت بندش سر کشیدن ِ لیوان ِ آبی باشد و آروغی و الحمداللهی .
بعد از آن هر روز به خیابان می رفتم تا خنده و شادمانی را از لبان ِ مردم شکار کنم و به درون ِ خودم بریزم . اما متاسفانه از عابران ِ خیابان چیز زیادی به دست نمی آمد . یک روز سوار تاکسی بودم . ضبط صوت روشن بود و خواننده ای می خواند :
ـ شادی نزدیک است ... شادی نزدیک است !

ناگهان یکه خوردم . گوشم را تیز کردم تا نشانی ِ شادمانی را پیدا کنم . خواننده خواند :

ـ رفراندوم ! رفراندوم ! این است شعار ِ مردم ! **

انگار آب ِ سرد بر روی ِ سرم ریخته باشند . عجب آدرس ِ دقیقی گرفتم ! راننده پرسید :
ـ نظرت چیست ؟
گفتم : درباره ی ِ چی ؟
گفت : رفراندوم ! شعار ِ مردم !
گفتم : یک بار در سال ِ 58 انجام شد ، فکر می کنم نتیجه اش مطلوب بود .

دیگر لال شد . مردک ِ حقه باز ! خیال می کند نمی دانم امثال ِ او حقوق شان را از کجا می گیرند . از صندوق ِ وزارت ِ اطلاعات . مگر غیر از این است ؟ خودشان را مخالف ِ حکومت جا می زنند و خبرکشی می کنند . نابکار خیال می کند من اسلام را با جمهوری ِ اسلامی یکی فرض می کنم و کج روی ِ آخوندها را به پای ِ شرع ِ انور می نویسم . زهی سفاهت !

* * *

خدا رحمت کند عالم ِ ربانی مرحوم علامه محمد باقر مجلسی را که کتاب ِ حلیة المتقین را نوشت و به تمام ِ سرگردانی های ِ من پایان داد. در این کتاب حدیثی هست که مشکل ِ شادمانی و خنده را تا ابد حل می کند :
" حضرت رسول (ص) فرمود که عجب دارم کسی که ایمان به جهنم دارد چرا می خندد . " ***

پس معلوم شد که در این مدت غایت ِ ایمان ِ من باعث شده بود که شادمانی و خدای ِ ناکرده خنده به سراغم نیاید . روشن است که من به جهنم اعتقاد دارم . معلوم است که من به روز ِ جزا معتقدم . این که سوال ندارد . چه احمق بودم که به شک و وسوسه اجازه ی ِ طرح سوال و ایجاد ِ شبهه می دادم ! بله ... متولد ِ هفدهم ِ ربیع الاول ِ سال ِ فیل نمی خواسته مرا در جهنم ببیند . بنابراین به دست ِ مبارک ِ خود سپاه ِ خنده و شادی را تار و مار کرده . چه سعادتی از این بالاتر که انسان نظر کرده ی ِ سرور ِ کائنات و مفخر ِ موجودات ِ عالم باشد ؟

اگر با من نبودش هیچ میلی
چرا ظرف ِ مرا بشکست لیلی ؟ ****


سرانگشت

* سعدی ، مقدمه ی ِ گلستان
** ترانه ای با صدای ِ شاهرخ
*** حدیث ها از حلیة المتقین باب 11 فصل 7
**** مولوی

Waw ! it is coca cola - chips !

" احمدی نژاد : گران شدن ِ گوجه فرنگی توطئه ی ِ خارجی هاست . "


بسمه تعالی .... اینجانب گوجه ی ِ فرنگی مشهور به تومی در کمال صحت و سلامت اقرار می کنم که با دستگاه های ِ اطلاعاتی ـ امنیتی ِ دشمن همکاری می کرده ام .

گوجه ی ِ مزدور ِ فرنگی منم
مظهر ِ دستان و دورنگی منم

گرچه بود سبزه کُلا بر سرم
شمر ، پرُو کرده قبا در برم

در برابر ِ امت ِ شهید پرور اعتراف می کنم که به علت ِ ضعف ِ نفس و عقده ها و حسادت های ِ شخصی بارها مورد ِ سوء استفاده ی ِ دشمنان قرار گرفته ام . مثلاً خارجی ها با من رب درست کردند تا به سرخی ِ خون ِ شهدا توهین کنند . یا با کنسرو کردنم از من به عنوان ِ یکی از عناصر ِ شبیخون ِ فرهنگی شان استفاده کردند .
اقرار می کنم به علت ِ سیرت ِ ناپاک و اجنبی پرست ، سال ها موذیانه در داخل ِ کشور علیه ِ دوستان و مومنان به نظام ِ اسلامی توطئه می کردم . یکی از خائنانه ترین دسیسه های ِ من بر ضد ِ گوجه سبز انجام گرفت .

من زدم آفت به تن ِ گوجه سبز
دوختم آخر کفن ِ گوجه سبز

سید و سادات ِ همه گوجه ها
قبله ی ِ حاجات ِ همه گوجه ها

پول ِ کلان داد به بنده سیا
تا که علیه اش بکنم کودتا

چون که به اسلام دلی بسته داشت
ریز بدن بود ولی هسته داشت

سرویس های ِ جاسوسی ِ بیگانه به من اطلاع دادند که لازم است مراقب ِ تحرکات ِ گوجه سبز ، این یار ِ مخلص و فداکار ِ انقلاب باشم . زیرا از جانب ِ هسته ی ِ گوجه سبز احساس ِ نگرانی می کردند . آن ها به من اطلاع دادند که :

دخترکی خورد شبی گوجه سبز
منفجرش کرد کمی گوجه سبز

نظام این مساله را با دانشمندان ِ هسته ای ِ خود که متوسط ِ سن شان بیست و پنج سال است در میان گذاشته و از آن ها خواسته بود در این باره اظهار ِ نظر کنند . من هم مامور شدم تا بر سر ِ سفره ی ِ این دانشمندان جا بگیرم و اخبار این جریان را به اطلاع ِ دشمنان برسانم . نتیجه ی ِ تحقیقاتم درباره ی ِ دختری که گوجه سبز خورده و مرده بود این شد :

پرفسوری گفت : "چو خوابیده بود
در شکمش هسته شکافیده بود

فوزیون و فیسیون به تحقق رسید
تکنولوژی معده ی ِ او را درید

ما پس از این صاحب ِ این قدرتیم
مرگ و فنای ِ همه را مهلتیم "

این خبر ِ خوش به ولایت رسید
شادی ِ رهبر به نهایت رسید

گفت : پس از این به خداوندگار
منفجرت می کنم ای روزگار !

این عین ِ گزارش ِ مغرضانه و سراسر دروغ پردازانه ی ِ من بود که هر قلم ِ شریفی از نوشتنش شرم دارد . نتیجه این که دشمنان ِ انقلاب از اقدامات ِ سازنده ی ِ حکومت آگاه شدند اما به دلیل ِ سوء نیت ِ همیشگی برنامه های ِ صلح آمیز ِ نظام مقدس اسلامی را دگرگونه بازتاب دادند . متاسفم که این جاسوسی ِ پلید باعث وهن ِ نظام و مشوه جلوه دادن ِ چهره ی ِ دلپذیر و صلح دوست ِ آن در عرصه ی ِ بین المللی شد .
پس از آن دستگاه های ِ جاسوسی ِ غرب که فهمیده بودند : از برقان تا یرقان دور نیست ، ترتیبی دادند که گوجه سبز ِ وفادار آفت پذیر شود و تنها دو ماه از سال در صحنه حاضر باشد . در مقابل من در تمام ِ چهار فصل به سبد ِ غذایی ِ امت راه داشته باشم و نقش ِ مخرب و موذیانه ی ِ خود را ایفا کنم .
باری ، آن ها در امتداد ِ دشمنی های شان با برنامه های ِ صلح آمیز ِ هسته ای ِ ایران که باعث ِ سعادت و سربلندی ِ امت ِ اسلامی است ، تغییراتی در کشت من صورت دادند . در این روش ِ تازه ی ِ آزمایشگاهی قرار بود هسته ی ِ من کوچک و کوچک تر و به تدریج محو شود . چیزی که از اعتراف ِ آن شرم دارم این است که با کمال ِ وقاحت به من گفتند :

تازه شود مرحله ی ِ شخم ِ تو
تا نخورد خامنه ای تخم ِ تو !

البته خوشبختانه قبل از آن که آنان به نیت ِ شوم ِ خود برسند من به وسیله ی ِ سربازان ِ گمنام ِ امام ِ زمان ( عج ) شناسایی و دستگیر شدم . اکنون هم در گلخانه دوران محکومیت ِ خود را می گذرانم . لازم به ذکر است نه تنها در طول ِ دوران ِ دستگیری کوچکترین رفتار ِ خشنی با من صورت نگرفته بلکه روزی سه بار پای ِ بوته ی ِ من آب داده اند . اگرچه همان دستگاه های ِ بیگانه با جنجال ِ بیهوده بر سر ِ دستگیری ِ من دردسر ِ دیگری برای ِ ملت ِ سرافراز ِ ایران درست کرده اند تا جایی که قیمت ِ من را به چند برابر رسانیده . آن ها هر روز به این تبلیغات ِ دروغین دامن می زنند تا بهانه ای به دست ِ تروریست های ِ اقتصاد ِ جهانی داده باشند .
در اینجا به منظور ِ قدردانی از باغبانان ِ عزیزم که کوچکترین رفتار ِ بدی با من انجام ندادند لازم است اعلام کنم که در این اقدامات ِ موهن تنها نبودم و همدستی به نام ِ سیب زمینی داشتم .

پیش ِ من و سیب ِ پُتیتو خصال
رابطه با غرب بود ایده آل

ما در حال ِ انجام ِ یک عملیات ِ خرابکارانه بودیم با رمز ِ : Waw ! it is coca cola – chips ! که خوشبختانه من دستگیر شدم ولی او متواری شد . درباره ی ِ محل ِ اختفای ِ سیب زمینی و نیز هویت ِ واقعی ِ او یادداشتی جداگانه تقدیم ِ باغبانان ِ عزیز خواهم نمود .

در پایان ضمن ِ عذرخواهی از ملت ِ شریف و مسلمان به همه ی ِ کسانی که علیه ِ مردم و خواسته های ِ بر حق ِ ایشان دسیسه می کنند هشدار می دهم دست از رفتار ِ شنیع ِ خود بردارند و به این سیل ِ اصیل و خروشان بپیوندند . همچنین از باغبانان و مسوولان ِ محترم ِ گلخانه درخواست می کنم این اعترافات را در اختیار ِ مطبوعات و صدا و سیما قرار دهند ، باشد تا با پخش ِ آن ها چهره ی ِ زیبای ِ حقیقت قدری نمایان شود .

با تشکر و قدردانی ِ بسیار : تمیتو معروف به تومی


سرانگشت