موزه ی ِ ممنوع ؛
نـوجــــوانـی رفــــت تـوی مـستــــراح
حــــال ِ او از شـــدت ِ ریـــدن تبــــــاه
دکمــــه را برکنــــد و زیپـش را دریـــــد
هولکی شلـــــوار را پاییـــن کشیــــــد
روی ِ چـال ِ کاسه ی ِ چینی نشست
زور زد دیــوار صــــوتی را شکـســـت
نـعـــــره ی ِ مقعــد طنیــن انداز شــد
باز شـــد چشمـــان ِ تارش ، باز شــد
بوی ِ آرامش به رگ هـــایش دویــــــد
کله را چرخانــــد و قصــری را بدیــــد *
مستــراحی بـود مخـصـوص عمـــــوم
سنگ هــا فرســـوده از فرط ِ قــــدوم
تنــگ و تـاریـک و کـثـیـف و بـویـنـــاک
پر مگـس ، بی آفتــــابه ، هــول نـاک
سقـف آن لـکـــه به لـکـــه ریـخــتـــه
جـــــــان ِ دیـوارش به مو آویخـتـــــــه
کـــُـل ِ کاشی کاری اش خرد و خمیــر
جــا بـه جــا سـوراخ ، ماننـــد ِ پنیـــــر
در فلاکــــت مثل ِ شیــــخ ِ خزعـــلی
در کثـــافت مثــل ِ بیـــت ِ رهبـــــری
نـه مـثـلــــث نـه مـربــــــع در خـــواص
در حقیقــت نام ِ علمی اش : قنــاس
در قنــاس آبـاد ِ بـدبـــــوی ِ حقیــــــر
نکتـــه ای رندانـــه بود و چشمگیــــر
از خـطــوط و نقــش هـــا، خروار هـــا
دیده می شــــد بر در و دیــوار هـــــا
خط ِ صــــاف و خط ِ کــــوژ و منـحـنی
نقش ِ نـاف و سیـن و کـاف و بستنی
عکس هایی پشت ِ هم از یک دهــان
" ح ر ف "هایی گنــده تر توی ِ دهــان
طــرح هــــایـی با مـداد و با زغــــــال
از زن و مردان ِ گـرم ِ عشـق و حــال
از شـب ِ عُریــانی و روز ِ حـجــــــاب
خواهــش ِ پنهـــــانی و نقـش ِ بر آب
یک طـرف بـا دقـتی ز انــــدازه بیــش
دستـــگاه ِ جـنــسی و آناتـومیـــــش
سوی ِ دیگر، رهبـــــر ِ مستضعفـــان
چون سگی افتــاده بُــد بر استخــوان
از کتـاب ِ انبیــــــا خـون می چکیــــــد
خون ز برگــــابرگ ِ قانون می چکیــــد
غافلی انگشت ِ دستــانش چو هفـت
سرنگــون می شـد درون ِ چـاه ِ نفـت
بوتـــه ای خشخــاش ، در زیر ِ عبـــا
اسکلــــت هــــا در پـی ِ قـرص و دوا
ذوالفقــــار ِ خـون چکـــان تیز و دمــان
دست ِ " اچ آی وی" ی ِ مثبت ناگهان
روی ِ کاشــی، نـوجـــوانی طلـــق زن
پشـت ِ سیفـون، پیرمـردی جلـــق زن
گوشــــه ای مـُلای ِ بد ذات ِ عنـــــود
چشم ِ قزوینی ی ِ خود وا کرده بـود
تـا بـبـیـنــــــد از پـس ِ ابـر ِ سیــــــاه
کـی هویــدا می شود نصفیـن ِ مـــاه !
بر سرش هم جـای ِ دستـــار ِ پلیـــــد
چنبرینـه قلّکی می شـد کـــه دیــــــد
جای ِ استـــر بر ملـخ بنشستــــه بـود
آفـتــش دیـواریــــان را خـستــــــه بـود
جای ِ دیگـر بر ســر ِ سنـــگ ِ زمخـــت
نقشــــه ای بود از تن ِ خاتـون ِ لخـــت
گشتـــه لنـــگ افلاک بی چون و چــرا
لای ِ لنگــــش مدخـل ِ غــــار ِ حـــــرا
غیر از این ها مستـراح ِ عطــر و عــود
از کلام و چامــــه هم خالــی نبـــــود
فی المثـــل : احکـــام ِ اسلام ِ ددان
در خــلا ظاهــــر شـــود خــرد و کلــان
یا که اینجـا را پس از این بچه جــــان !
" مرکــز ِ تحقیـــق ِ اسلامـی " بـدان
توسـری مخصـوص ِ موجـود ِ دوپاسـت
شرح ِ توضیـح المسائـل در خـلاســت
ملتی کــه پست و افیــــونی شونــــد
از زن و از مـردشـــان کونـی شونــــــد
اخ کـــن انـدر مذهـــب ِ آدم سـپـــــوز
خمس ِ خایــه در زکاتستــــان ِ گـــــوز
جانم اینجا جعبـــه ی ِ عکاسی اسـت
فیلم ِ خامش مومن ِ وسواسی است
این همان صندوق ِ بیت المال ِ ماست
جنــدگی تـان جزیی از آمـــال ِ ماست
با مسلمانـــان کنــون شـو همـصــــدا
وقـــت ِ گـوزیــــــدن حـجـــابت را بپـــا
* * * * * * *
باز در سوی ِ دگــــر نقـش و نگـــــــار
تلخ و شیرین دیده می شـد آشکـــار
زیـر ِ تـار ِ شاهـکــــــــار ِ عنکبـــــوت
عابری می زد هنرمنــــدانـه ســـــوت
یک نمــاد ِ پرســش و جمعی گــــزاف
دور ِ آن در حـــال ِ تعظیـــــم و طـواف
بر کلاف ِ آجــــــری اسبـی سفیــــــد
نعش ِ دین را پشت ِ گاری می کشید
روی ِ ســردر ، قامتـی آویخـتــــــــــه
از فـــراز ِ نردبــانــــی ریخـتـــــــــــــه
آدمــی در رختخـــــواب ِ پنبــــــــه ای
بر سر ِ او چتــــر ِ بمـب ِ هستـه ای
طرح ِ " تاریخ " و " رهایی " در حبـاب
نقش ِ انــدام ِ بشـر در پیچ و تـــــاب
نامه ای سربستـــــه در یک پیرهــن
چشـم ِ سوزن اشـــک ریز ِ پیــــرزن
کودکی چشــم انتظــــار ِ نان ِ شـب
پای ِ عکس ِ پنجره می دوخـت لــــب
خمــره ای گُلـدانکــی گلشــن شــده
سایه ای با اشک ِ خود روشن شـــده
شاخه ای گل، زرد و پژمـــان در سراب
جشن ِ شـــــام ِ موریانــه در کتــــاب
نام ِ " آزادی " گرفتــــــار ِ سجـــاف
شکـل ِ قلبی بر چکــــاد ِ کـوه ِ قــاف
در کنـــــــار ِ نـاوک ِ یـک روزنــــــــــه
پاره شعــــری در غلاف ِ منگنــــــــه :
« شب دوبـاره بـر ســـرم آوار شـــــد
بین ِ ما هر پنجــــره دیوار شــــد » **
* * * * * * *
نوجــوان با بهـــت ِ خود پیوستـــه بود
همچنان در جای ِ خود بنشستــه بود
حــالتــی نـا آشنــــــا و تازه داشــت
شـور و حــالی خارج از اندازه داشـت
نکتـــه هـــایی از جهان فهمیــده بـود
موزه ی ِ ممنــــوع ِ چَــم را دیـده بـود
یعنی آنچـه در خفـــــا و ســایــــه بود
آن چه پنهــان در دل ِ همسـایــــه بود
آنچـــه در خـلــــوت روان را می گزیـــد
یا که همچــون مار در جان می خزیــد
آنچــــه غـایـــب بود در غمنـامـــه هــا
یا که می گنجیــد در شب نامــه هـــا
بر در و دیــــوار ِ آن جــــا دیـــــده بـود
ساده و بی ترس و وحشت چیده بود
آدمــــی در مســـتــــــــــراح آزاد بـود
فارغ از زنجیـــــــر ِ استبـــــــداد بـود
کاش می شـد تا ابد بی خاک و گـرد
در چنین جـای ِ خوشی بیتوتـه کـرد !
لیکــن از بخــت ِ بـد و اقبـــــال ِ تـــــار
یک نفـر چنــدان به در می کوفــت زار
کـــز برای ِ نوجـــوان چــــــاره نمانــــد
پا شـد و سـودای ِ خامش را تکانــــــد
رفـت و آن دنیــای ِ خـوش را واگذاشت
جــای ِ خود تنـــدیس ِ آزادی گماشـت !
سرانگشت
* قَصری : توالت ، مبال ، خلا ، آبریزگاه ، w.c ( بازم بگم ؟! )
** از ترانه ی ِ " آوار " سروده ی ِ اردلان ِ سرفراز
نـوجــــوانـی رفــــت تـوی مـستــــراح
حــــال ِ او از شـــدت ِ ریـــدن تبــــــاه
دکمــــه را برکنــــد و زیپـش را دریـــــد
هولکی شلـــــوار را پاییـــن کشیــــــد
روی ِ چـال ِ کاسه ی ِ چینی نشست
زور زد دیــوار صــــوتی را شکـســـت
نـعـــــره ی ِ مقعــد طنیــن انداز شــد
باز شـــد چشمـــان ِ تارش ، باز شــد
بوی ِ آرامش به رگ هـــایش دویــــــد
کله را چرخانــــد و قصــری را بدیــــد *
مستــراحی بـود مخـصـوص عمـــــوم
سنگ هــا فرســـوده از فرط ِ قــــدوم
تنــگ و تـاریـک و کـثـیـف و بـویـنـــاک
پر مگـس ، بی آفتــــابه ، هــول نـاک
سقـف آن لـکـــه به لـکـــه ریـخــتـــه
جـــــــان ِ دیـوارش به مو آویخـتـــــــه
کـــُـل ِ کاشی کاری اش خرد و خمیــر
جــا بـه جــا سـوراخ ، ماننـــد ِ پنیـــــر
در فلاکــــت مثل ِ شیــــخ ِ خزعـــلی
در کثـــافت مثــل ِ بیـــت ِ رهبـــــری
نـه مـثـلــــث نـه مـربــــــع در خـــواص
در حقیقــت نام ِ علمی اش : قنــاس
در قنــاس آبـاد ِ بـدبـــــوی ِ حقیــــــر
نکتـــه ای رندانـــه بود و چشمگیــــر
از خـطــوط و نقــش هـــا، خروار هـــا
دیده می شــــد بر در و دیــوار هـــــا
خط ِ صــــاف و خط ِ کــــوژ و منـحـنی
نقش ِ نـاف و سیـن و کـاف و بستنی
عکس هایی پشت ِ هم از یک دهــان
" ح ر ف "هایی گنــده تر توی ِ دهــان
طــرح هــــایـی با مـداد و با زغــــــال
از زن و مردان ِ گـرم ِ عشـق و حــال
از شـب ِ عُریــانی و روز ِ حـجــــــاب
خواهــش ِ پنهـــــانی و نقـش ِ بر آب
یک طـرف بـا دقـتی ز انــــدازه بیــش
دستـــگاه ِ جـنــسی و آناتـومیـــــش
سوی ِ دیگر، رهبـــــر ِ مستضعفـــان
چون سگی افتــاده بُــد بر استخــوان
از کتـاب ِ انبیــــــا خـون می چکیــــــد
خون ز برگــــابرگ ِ قانون می چکیــــد
غافلی انگشت ِ دستــانش چو هفـت
سرنگــون می شـد درون ِ چـاه ِ نفـت
بوتـــه ای خشخــاش ، در زیر ِ عبـــا
اسکلــــت هــــا در پـی ِ قـرص و دوا
ذوالفقــــار ِ خـون چکـــان تیز و دمــان
دست ِ " اچ آی وی" ی ِ مثبت ناگهان
روی ِ کاشــی، نـوجـــوانی طلـــق زن
پشـت ِ سیفـون، پیرمـردی جلـــق زن
گوشــــه ای مـُلای ِ بد ذات ِ عنـــــود
چشم ِ قزوینی ی ِ خود وا کرده بـود
تـا بـبـیـنــــــد از پـس ِ ابـر ِ سیــــــاه
کـی هویــدا می شود نصفیـن ِ مـــاه !
بر سرش هم جـای ِ دستـــار ِ پلیـــــد
چنبرینـه قلّکی می شـد کـــه دیــــــد
جای ِ استـــر بر ملـخ بنشستــــه بـود
آفـتــش دیـواریــــان را خـستــــــه بـود
جای ِ دیگـر بر ســر ِ سنـــگ ِ زمخـــت
نقشــــه ای بود از تن ِ خاتـون ِ لخـــت
گشتـــه لنـــگ افلاک بی چون و چــرا
لای ِ لنگــــش مدخـل ِ غــــار ِ حـــــرا
غیر از این ها مستـراح ِ عطــر و عــود
از کلام و چامــــه هم خالــی نبـــــود
فی المثـــل : احکـــام ِ اسلام ِ ددان
در خــلا ظاهــــر شـــود خــرد و کلــان
یا که اینجـا را پس از این بچه جــــان !
" مرکــز ِ تحقیـــق ِ اسلامـی " بـدان
توسـری مخصـوص ِ موجـود ِ دوپاسـت
شرح ِ توضیـح المسائـل در خـلاســت
ملتی کــه پست و افیــــونی شونــــد
از زن و از مـردشـــان کونـی شونــــــد
اخ کـــن انـدر مذهـــب ِ آدم سـپـــــوز
خمس ِ خایــه در زکاتستــــان ِ گـــــوز
جانم اینجا جعبـــه ی ِ عکاسی اسـت
فیلم ِ خامش مومن ِ وسواسی است
این همان صندوق ِ بیت المال ِ ماست
جنــدگی تـان جزیی از آمـــال ِ ماست
با مسلمانـــان کنــون شـو همـصــــدا
وقـــت ِ گـوزیــــــدن حـجـــابت را بپـــا
* * * * * * *
باز در سوی ِ دگــــر نقـش و نگـــــــار
تلخ و شیرین دیده می شـد آشکـــار
زیـر ِ تـار ِ شاهـکــــــــار ِ عنکبـــــوت
عابری می زد هنرمنــــدانـه ســـــوت
یک نمــاد ِ پرســش و جمعی گــــزاف
دور ِ آن در حـــال ِ تعظیـــــم و طـواف
بر کلاف ِ آجــــــری اسبـی سفیــــــد
نعش ِ دین را پشت ِ گاری می کشید
روی ِ ســردر ، قامتـی آویخـتــــــــــه
از فـــراز ِ نردبــانــــی ریخـتـــــــــــــه
آدمــی در رختخـــــواب ِ پنبــــــــه ای
بر سر ِ او چتــــر ِ بمـب ِ هستـه ای
طرح ِ " تاریخ " و " رهایی " در حبـاب
نقش ِ انــدام ِ بشـر در پیچ و تـــــاب
نامه ای سربستـــــه در یک پیرهــن
چشـم ِ سوزن اشـــک ریز ِ پیــــرزن
کودکی چشــم انتظــــار ِ نان ِ شـب
پای ِ عکس ِ پنجره می دوخـت لــــب
خمــره ای گُلـدانکــی گلشــن شــده
سایه ای با اشک ِ خود روشن شـــده
شاخه ای گل، زرد و پژمـــان در سراب
جشن ِ شـــــام ِ موریانــه در کتــــاب
نام ِ " آزادی " گرفتــــــار ِ سجـــاف
شکـل ِ قلبی بر چکــــاد ِ کـوه ِ قــاف
در کنـــــــار ِ نـاوک ِ یـک روزنــــــــــه
پاره شعــــری در غلاف ِ منگنــــــــه :
« شب دوبـاره بـر ســـرم آوار شـــــد
بین ِ ما هر پنجــــره دیوار شــــد » **
* * * * * * *
نوجــوان با بهـــت ِ خود پیوستـــه بود
همچنان در جای ِ خود بنشستــه بود
حــالتــی نـا آشنــــــا و تازه داشــت
شـور و حــالی خارج از اندازه داشـت
نکتـــه هـــایی از جهان فهمیــده بـود
موزه ی ِ ممنــــوع ِ چَــم را دیـده بـود
یعنی آنچـه در خفـــــا و ســایــــه بود
آن چه پنهــان در دل ِ همسـایــــه بود
آنچـــه در خـلــــوت روان را می گزیـــد
یا که همچــون مار در جان می خزیــد
آنچــــه غـایـــب بود در غمنـامـــه هــا
یا که می گنجیــد در شب نامــه هـــا
بر در و دیــــوار ِ آن جــــا دیـــــده بـود
ساده و بی ترس و وحشت چیده بود
آدمــــی در مســـتــــــــــراح آزاد بـود
فارغ از زنجیـــــــر ِ استبـــــــداد بـود
کاش می شـد تا ابد بی خاک و گـرد
در چنین جـای ِ خوشی بیتوتـه کـرد !
لیکــن از بخــت ِ بـد و اقبـــــال ِ تـــــار
یک نفـر چنــدان به در می کوفــت زار
کـــز برای ِ نوجـــوان چــــــاره نمانــــد
پا شـد و سـودای ِ خامش را تکانــــــد
رفـت و آن دنیــای ِ خـوش را واگذاشت
جــای ِ خود تنـــدیس ِ آزادی گماشـت !
سرانگشت
* قَصری : توالت ، مبال ، خلا ، آبریزگاه ، w.c ( بازم بگم ؟! )
** از ترانه ی ِ " آوار " سروده ی ِ اردلان ِ سرفراز
پاورتي عزيزم
پاسخحذفرفتم که به اين شعر بالا لينک بدم . سبزباشي نانا
آدمی در جان خودش باید که آزاده باشد. تظاهرات خارجی اگر نداشت هم نداشت.کیست که بتواند بر توسن خیال آزاده لگام زند؟ دهانها را شاید بتوان بست .اما چه باک؟ به تریبون چه حاجت؟این البته تمسخر تریبون است و تحقیر آن و بسیار بجاست. دیدیم همه صاحبان تریبون را.اما آزاده ای در میانشان نبود. گفتند مردمان قدر روشنفکرانشان را ندانستند، ای عجب! روشنفکران که آزاده نباشند چونان گله ای گاو در جاده اند.اگر بر کناره بگذرند و بچرند مایه تفریح شاید باشند هر چند خطرناکند اما اگر در میانه باشند قطعا مهلکند نه فقط که مهمل.
پاسخحذفآنها که گمان می کنند قدرت در تریبون است و فتح تریبونها برتریشان را مستقر خواهد کرد در گمانی خامند.
جان آزاده ویرانی عمارات ستبر است.
البته هولناک است. البته
سرانگشت جان.
پاسخحذفدر هر فرمی که پدیدار شوی، زیبایی ات ستایش انگیزه. من که واقعا به وجد اومدم. در راستای اون حرف دخوی عزیز باید بگم « روشنفکر آزاده »، جندان فونکسیونی در اجتماع نداره؛ بلکه روشنفکر مسئول و آزاداندیش و دلیر و ایده آفرین است که کارساز می باشه. ما در طول تاریخ گذشته مان روشنفکران آزاده داشته ایم؛ ولی آزاده گی به تنهایی کافی نیست؛ زیرا جنبه ی کنکرت دارد و جهانشمول نمی اندیشد. ما به فونکسیونرهای دلیر و گستاخ و ایده آفرین و مسئول محتاجیم. تا بتوانیم از قعر این باتلاقی که در آن افتاده ایم به در آییم.
وزن و قافيه و اندکي نبوغ؟؟؟
پاسخحذفنه! نبوغ و نبوغ و اندکي نبوغ!
آقای محترم!
پاسخحذفشعرهای شما دل از من می برد...
شما "دلبری" را کجا اینچنین استادانه آموخته اید؟
-------------
موادِ لازم برای تهیه ی یک روشنفکر:
آزاده گی، دلیری و اندکی خود – انتقادی
دوستان ِ گرانمایه ؛
پاسخحذفجز کرنش در برابر ِ مهر ِ بی پایانتان چه می توانم کرد ؟
به به ..به به
پاسخحذفتمامي آدم حسابي هاي وبلاگستان که اينجا جمع
شده اند
چه گلستاني هم خلبان جونم هم دخوي گرامي هم
آرياي عزيز و هم انگشت نازنين
به جان مادرم اگه شما چند تا و چند تاي ديگه تو کل
وبلاگستان نبوديد ها ....من يکي از غصه دق ميکردم
و ميرفت پي کارش .
تمامي شما به نظر من مرداني نو ...ن .ان ...سنس
هستيد و بس
شاد و سبز و بهمين قدرتي که هستيد باشيد . نانا