۱۳۸۷ آذر ۲۹, جمعه

تئاتر ِ مدینه !


فرو ریختن ِ ساختمان ِ زیبای ِ تئاتر ِ شهر ، تئاتر ِ ایران را تعطیل می کند و این یکی از شیرین ترین آرزوهای ِ جمهوری ِ اسلامی است . مجموعه ی ِ نمایشی ـ فرهنگی ِ تئاتر ِ شهر ِ تهران ، مدت هاست خار ِ چشم ِ حکومتگران است چنانکه در سال های ِ گذشته برای ِ پلید سازی ِ محیطش از هیچ گونه گندکاری فروگذار نکردند . البته نباید فراموش کرد که پیشروان ِ نهضت ِ نابودی ِ تئاتر ِ ایران از سال ها پیش با چیره ساختن فقر و ِ سانسور ، و نیز در منگنه گذاشتن ِ کیستی و آزادی ِ هنرمند و آواره کردن ِ بهترین دست اندرکاران ِ نمایش ، گام ِ نخست را در این فروپاشی برداشته بودند . ( چه شد سرانجام ِ غم انگیز ِ غلامحسین ِ ساعدی ، بیژن ِ مفید ، عباس ِ نعلبندیان ، محسن ِ یلفانی ، جعفر ِ والی ، عباس ِ جوانمرد ، سعید ِ سلطان پور ، اسماعیل ِ خلج ، نصرت الله نویدی ، آشور بانی پال بابللا ، پرویز ِ صیاد و ... ؟ یا مثل ِ سلطان پور بعد از انقلاب اعدام شدند ، یا مثل ِ نعلبندیان خودکشی کردند ، یا در غربت مردند ، یا این که از صحنه رانده شدند و هنر ِ نمایش ِ ایران از وجود و خلاقیت ِ شان بی بهره ماند ) . درست است که حکومت ِ اسلامی از آغاز ِ انقلاب در بخش ِ نرم افزاری کاملاً کوشا بود اما در حوزه ی ِ سخت افزار هم نمي بايست بیکار می ماند . اولین کارشان این بود که پارک ِ دانشجو و فضای ِ بیرونی ِ تئاتر ِ شهر را به پاتوق ِ موادفروش ها و جنده های ِ دوزاری تبدیل کردند . فروشندگان ِ مواد ِ مخدر بدون ِ دغدغه در محوطه قدم می زدند و خماران ِ شهر را از دور و نزدیک به پارک ِ دانشجو جلب می کردند . همچنین در همان پارک و در مجاورت ِ تئاتر ِ شهر ، جنده شاشو هایی زیارت می شدند که با دندان های ِ زرد و افتاده ، پوست ِ کدر و صدای ِ دورگه ، پرسه می زدند و برای ِ به دست آوردن ِ مشتری بی مزگی می کردند . مشتری هایی از جنس ِ خودشان ، مبتلا به انواع ِ بیماری های ِ مقاربتی و صاحبان ِ شامه ای آنچنان فرسوده که بین ِ بوی ِ عطر ِ دل به هم زن و عرق ِ یک ماه دوری از حمام ، هیچکدام را تشخیص نمی دادند ! خلاصه در آن لکه از مملکت ِ بگیر و ببند، جلوه های ِ به اصطلاح منکراتی آنقدر عیان بود که نمی شد در حکومتی بودنش شک کرد .

اما ناهنجارتر از اینها مشتی از حزب اللهیان ِ فرومایه بودند که در روزهای ِ پر رونق ِ تئاتر ، مثلاً پنجشنبه ـ جمعه ها ، ساعت ها روی ِ سنگفرش ِ محوطه می تمرگیدند و با همکاری ِ یک فقره آمپلی فایر ِ اکوچنگ و تعدادی مُهر و سجاده ، زیارتنامه و نماز ِ جماعت می خواندند . این گروه ِ چهل ـ پنجاه نفری که ظاهراً به دنیا و مافیها بی اعتنا بودند و جز نوحه خوانی و نمازگزاری کاری نداشتند ، در واقع پیشکردگان ِ پستی بودند که برای ِ ایجاد ِ اختلال در اجراهای ِ تئاتر ِ شهر بسیج شده بودند . گاه صدای ِ نوحه خوانی ها آنقدر بلند بود که به هنگام ِ اجرای ِ نمایش در تالارها شنیده می شد ، کسی هم یارا نداشت تا جماعت ِ عربده به مزد را از جایش بلند کند .

بعدها قوه ی ِ قضاییه با گذاشتن ِ کانکس های ِ شورای ِ حل ِ اختلاف ، آنهم درست در فضای ِ تئاتر ِ شهر ، تحفه ای تازه به مجموعه ی ِ زشتی ها اضافه کرد . اما کلکسیون ِ قاذورات تا وقتی شهرداری طرح ِ ساختن ِ مسجد را اجرایی کرد، کامل نشد ! برای ِ ساختن ِ مسجد بخشی از محدوده ی ِ تئاتر ِ شهر را حسابی گودبرداری کردند . با این ترفند با یک تیر دو نشان زدند : هم یکی دو سالن ِ بیرونی را مدت ها از کار انداختند و هم به پایه های ِ ساختمان ِ اصلی آسیب های ِ جدی رساندند . بعد نوبت ِ مترو رسید تا به سمت ِ این نماد ِ زیبا هجوم بیاورد و آن را در آستانه ی ِ فروپاشی قرار دهد .

بدین ترتیب اسلام و جنده و هرویین و سجاده و سفلیس و مسجد و ایدز و حکومت و مترو و عدلیه و سوزاک و زیارتنامه و بلدیه و حشیش ، دست به دست ِ هم دادند تا قلب ِ تئاتر ِ ایران را از کار بیندازند .


سرانگشت

در همین زمینه :
نهضت ادامه دارد : تئاتر ِ شهر در آستانه ی ِ نابودی ؛ و پیوندهایش / مخلوق

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر