۱۳۹۲ اسفند ۲۸, چهارشنبه

سعیدی ِ سیرجانی


سعیدی! مرد ِ مردستان ِ ایران!
غریو ِ بیشه ی ِ تفتان ِ شیران!
سعیدی! آتش ِ افتاده در شب
نماد ِ نغمه ی ِ خشکیده بر لب
چراغ ِ روشن ِ تابنده در مه
مسیحای ِ سخن، فرزند ِ کاوه!
قلم در دست ِ تو اعجاز می‌کرد
همه دروازه ها را باز می‌کرد
در و دروازه ی ِ شهر ِ تمدن
که ویران گشته بود از بیخ و از بن
در و دروازه ی ِ شهر ِ دورنگی
درون ِ مردمش ماران ِ زنگی
در و دروازه ی ِ شهر ِ سیاست
سراسر پیچش و زرق و کیاست
در و دروازه ی ِ شهر ِ خرافات
پُر از جهل و پر از تقلید و آفات
در و دروازه ی ِ شهر ِ شریعت
به دور از شادی و شور و حقیقت
در و دروازه ی ِ شهر ِ تفکر
سرای ِ مردم ِ دانشور و حُر
سعیدی، مدح ِ تو آواز ِ زخمی ست
ستایش نامه‌ای بر تیزفهمی ست
تو در‌ واقع خدای ِ نثر هستی
که در دفتر، گواه ِ عصر هستی
تو مسوولیت ِ وجدان ِ جمعی
فروزان و فداکاری، تو شمعی!
تو در گوش ِ ستم، بانگ ِ بلندی
تو بر پای ِ ریا، پیچ ِ کمندی
تو برج ِ عاج را درهم شکستی
کنار ِ مردم ِ کوچه نشستی
ز القاب و ز عنوان دست شستی
به ما آموختی راه ِ درستی
چو بر خاج ِ شرف مصلوب بودی
همیشه حامی ِ مغضوب بودی
ولی با اهل ِ قدرت در کشاکش
بیانت نیشدار و بی ستایش
تو روشن‌ بین و روشن زاده بودی
ولیکن بیشتر آزاده بودی
بزرگ و طنزدان و راد و خرسند
سرافراز و متین همچون دماوند
هزاران لعنت و نفرین بر آنان
که کشتندت به گاه ِ حبس و زندان
ز ما بادت درود ای سیرجانی!
جوانمرد و دلیر ِ جاودانی
قسم بر مزدک و بودا و زرتشت
که از یادت نمی کاهد «سرانگشت»



سرانگشت

۳ نظر: