۱۳۸۶ دی ۲۴, دوشنبه

دفاع از ملانصرالدین 9 ـ نوشته ی ِ ابولقاسم پاینده


و مُلا كه در همه عمر مرغی را نيازرده، كه جوجگان ِ خود را از غم ِ مرگِ مادر سياه پوشانيده، كه همه جا پيمبر ِ نشاط و خوشدلی و آزادگی و زنده دلی بوده، كه در اين ظلمات ِ دنيای ِ ملعون ِ شما چون ديوژن ِ چراغدار، نه به جست و جوی ِ انسان، بل به كشفِ معايب ِ انسان ها رفته و در جامه ی ِ طنز و طيبت، خلل ِ معنويات ِ شما را علنی كرده و اكسير ِ اعظم ِ حيات، يعنی خنده و نشاط را به دل ها نفوذ داده، كه همه جا نمونه ی ِ علوّ ِ طبع و كرم بوده و قرن ها پيش از نهضت ِ زنان، زن و دخترش از آزادی ِ كامل بهره‌ور بوده‌اند، كه زنش بی‌حذر از پرس و گفت و گو ، شبانگاه به جست و جوی ِ مرد به كوچه‌ها دويده ، كه دخترش عاشقان ِ طاق و جفت ِ فراوان گرفته و از كثرت ِ عشاق مايه ی ِ سرافرازی ِ پدر بوده، چنين ملایی به درد ِ شما و تاريخ ِ مسخره ی ِ سراپا دروغ ِ شما نمی ‌خورد.
و راستی حيف نيست كه ملای ِ خوب ِ كم آزار را در اين كشتارگاه ِ تاريخ ، رديف ِ چنگيز و تيمور كنيد ؟! دنيای ِ ملا ، دنيایی است پر از نور و صفا و آزادگی كه بايد برای ِ آن تاريخ ِ ديگر نوشت . ملا، عقل ِ كامل است . فلسفه ی ِ جاندار است و دفتر مطايباتش، سر گل ِ معنويات ِ نوع ِ بشر است و دريغ است كه او را در باشگاه ِ تاريخ، همدم ِ فاتحان ِ خون آشام كنيد . اين اهانت به ملاست ؛ و مقام و عقل ِ خندان ِ تاريخ، از آن والاتر است كه او را به صف ِ گورسازان ِ بزرگ يعنی سران و سرداران و اميران و فاتحان، تنزل دهيم .
ای عجب به همه ی ِ تاريخ يک ملا هست و شما چشم ِ ديدن او را نداريد . همه ی ِ بليه ی ِ دنيا از اينجاست كه ملا كم داشته‌ايم . اگر اقبالمان يار بود و به جای ِ اين همه قصاب و آدم‌كش و گور ساز، ملا داشتيم و از طيبات ِ شان مايه ی ِ خوشدلی می گرفتيم و اين انبوه‌ها مردم ِ قضا زده كه به دنبال ِ غول ِ ناپيدا سر ِ حيات، پيوسته‌اند و به حكم ِ اين ناموس ِ جبار و لابه ناپذير ، در اين سير ِ تند و جانفرسا، از گهواره تا گور، افتان و خيزان به تكاپو می روند، از بركت ِ او برای ِ نرم كردن ِ اين ماشين ِ خشن و رعشه انگيز ، روغنی بيشتر داشتند .
شما را به خدا آقای ِ دكتر اگر بویی از رحم و جوانمردی در جان ِتان هست اين باقيمانده ی ِ عمر را به غرامت ِ گناهان ِ قديم، شيوه ی ِ ديگر زنيد و به جای ِ تاريخسازی، ملاسازی كنيد كه جهان ِ ما از اين چهره‌های ِ درخشان ِ تاريخ، به رنج و محنت در است.
چه بسيار كسان كه در تاريخ ِ شما هستند و اگر نبودند شايد اين دنيای ِ شلوغ و بی سكون، آرامش و استقراری داشت و اين همه دلهره و هيجان كه چون موجابی عفن، به جان ها نفوذ دارد نبود، يا كمتر بود .
فی المثل اگر اين كوپرنيک نبود چه دنيای ِ خوشی داشتيم ! گویی اين لهستانی ِ خيره‌سر ، دشمن ِ نوع ِ بشر بود كه بی ‌محابا ترمز ِ زمين را بريد و اين گردونه ی ِ بی ‌لنگر و مهار را در مغاک ِ بی‌انتهای ِ فضا ول كرد و استقرار ِ دنيا را كه از دوران ِ قديم، از ايام ِ مصر و بابل و يونان داشتيم به هم زد . مگر شيطان ِ شرور ِ آتشناک به قالب ِ او رفته بود كه ما را آسوده نخواست و آرام ِ زمين را گرفت و گفت اين زمين ِ مهربان كه از ايام ِ سارگون تا دوران ِ نادر و ناپلئون چون كوه ِ استوار، عرصه ی ِ جنگ ِ غالب و مغلوب و گور ِ كشتگان و جولانگاه ِ کشندگان بوده ، همين زمين، گوی ِ سرگردان و شتابانی است كه به دور ِ اين مشعل ِ عظيم ِ خورشيد چرخ می ‌زند و او و خورشيد و همه سياره‌ها با سرعتی دوار انگيز، در دل ِ اين كيهان ِ شلوغ، معلوم نيست به كجا می گريزند.
چه بد شد ! دخالت معقولات هميشه آفت ِ نوع ِ بشر بوده است . مگر دنيای ِ خوب و معقول و ساكت ِ قديم چه كم داشت كه مردم بر بستر ِ آن آسوده می زيستند و به هنگام ِ مرگ در دل ِ خاكش از آرامش ِ ابدی بهره‌ور می ‌شدند ؟ زمين ِ فرتوت ِ ما چون لامای ِ تبت در معبد ِ خود غنوده بود و خورشيد روشن، چون عابد ِ سومنات شب و روز به دور آن طواف می‌كرد . زمين محور ِ جهان بود و خورشيد چون دلبر ِ ددری صبح و شب، شرق و غرب آن را می‌پيمود و همه جا را از فيض ِ خود سرشار می‌كرد. دو هزار و سه هزار و خيلی بيشتر سال دنيا همين جور بود . مردم در عرصه ی ِ حيات به جست و جوی ِ هيچ، تكاپو داشتند و زمين زير ِ قدم ِ اين گمشدگان ِ وادی ِ مجهول، استقرار داشت .
و اين لهستانی ِ غرضناک، وقار ِ زمين را برد و قرارگاه ِ خوب و سرسبز و خرم ِ ما را كه اين همه سبزه و گل و درخت و باغ و شهر و دهكده و دريا و رودخانه و خط ِ آهن و تماشاخانه و ریيس جمهور و ریيس الوزرا و وزير و وكيل و سناتور و معاون و مدير ِ كل و ریيس و معاون ِ اداره و ریيس ِ شعبه و ثبات و انديكاتورنويس و تاجر و مغازه دار و مقاطعه كار و قاچاقچی و زن‌های ِ عفيف ِ خانه‌دار روی ِ آن هست، چون گدای ِ بيخانمان، به دور ِ اين خورشيد ِ منفور كه روزهای ِ تابستان شعاع ِ تيزش چون ميخ به مغز ِ خسته ی ِ من فرو می رود ، ويلان كرده است . چه سيه روزيم ما كه بر اين كوی ِ بی‌قرار و فراری سواريم ؛ چون كشتی ِ بی ‌لنگر و سكان در اين اقيانوس ِ بی‌ساحل و آب ِ فضا معلوم نيست كجا می‌رويم! ای خدا ! تو می دانی كه من ِ بينوا از آن روز كه دانستم اين زمين ِ بدبخت ِ ما چون ناسكان ِ اینکا ، طوافگر ِ كعبه ی ِ خورشيد است، يک شب آسوده نخفته‌ام . نيم شبان آشفته و مضطرب از خواب می جهم ؛ انتظار دارم اين گردونه ی ِ سرگردان در این هاویه ی ِ فضا، از تصادم ِ نمی دانم چه موجودان ِ مرموزی چون پشم ِ حلاجی شده ی ِ نمدمالان در سرعت ِ گردباد ِ اثیری از هم بپاشد . باز اگر زمین ِ ما چون گردونه ی ِ فُـرد، ترمزی يا چون قطار ِ آهن، ايستگاهی داشت و گاهی در اين سير ِ دائم و بی‌انتها، قراری می‌گرفت و نفسی تازه می‌كرد، می‌شد اينهمه جنبش و التهاب را تحمل كرد ؛ اما دريغ كه بی ‌آرام و قرار، چون گور ِ رميده به صحرا می رود و می رود و می رود.

گيرم، روز ِ ازل زمين بی ‌تجربه ی ِ ساده دل ِ ما خطایی كرده و در دفتر ِ قسمت ِ ازلی به طواف ِ خورشيد رضا داده است، ولی ما ناخلفان كه از مواهب ِ اين مادر ِ قديم بهره‌وريم چرا بايد اين رسوایی را شهره ی ِ آفاق كنيم ؟! اين لهستانی ِ غافل چه حق داشت سبكسری ِ زمين ما را جهانگير كند ؟! ای كاش به حكم ِ وطن‌پرستی خاموش می‌ماند و پرده دری نمی‌كرد و حرمت ِ زمين را نمی‌برد ! و شما به پاداش ِ اين حق ناشناسی و پرده‌‌دری چه جای ِ معتبری در تاريخ ِ علوم به او داده‌ايد ! به جای ِ آن كه دستش را بگيريد و با يک اردنگ از باشگاه ِ تاريخ بيرون كنيد به صف ِ خسروان و فاتحان و بالاترش برده‌ايد .
شما را به خدا كاری كنيد كه اين لهستانی نباشد. دنيای ِ ما كوپرنيک نمی‌خواهد . اين همه اضطراب و بی قراری كه در اين قرون ِ جديد به دنيا هست از بدعت ِ این لهستانی ِ بی بند و بار است و مردم از آن روز که فهمیده اند زمین ِ شان چون قطار ِ فراری در مغاک ِ فضا می دود ، دیوانه وار به جان ِ هم افتاده اند . در همه ی ِ تاریخ از دوران ِ مسیح و هزارها سال پیش از مسیح، به قدر ِ این دو سه قرن خونریزی و کشتار نشده است. شما را به خدا این مایه ی ِ فساد را از تاریخ بردارید تا جهان آرام شود. همان زمین ِ ساکن ِ ارسطو را تجدید کنید . همان دنیای ِ بطلیموس بهتر و دلچسب تر است . روی ِ زمین ِ بطلیموس و زیر ِ فلک ِ ارسطو می شد آسوده خوابید و از سقوط ِ زمین دلهره نداشت . شما را به خدا هیات ِ بطلیموس را از نو چاپ کنید . زمین را ترمز کنید. هر چه دویده بس است، بگویید استراحت کند . زمین ِ دوار ِ بی ترمز ، بلای ِ خدا است .

۱ نظر:

  1. گفتم بیام برای باشوی عزیزم یه چند خطی بنویسم
    که نگوید :

    از یاد فراموشانند !!!!!!

    بعله ....دیشب کلی از یاد آوری ماجرای من و شماها
    برادران آب منگل خندیدم به جان شریفت باشو جان


    وای چه چیزهائی براتون نوشتم !!!!


    راه سر چشمه !!!!!!!!! یادته ؟

    واه واه کاش اون کامنت ها بود الان میخوندم

    باید خیلی خندیده باشید

    ولی خودم دیشب یاد یه حرفی که به زدم افتادم غش
    کردم از خنده

    یادته براش نوشتم کس زنت را زدی روی پیشانی ات !!!!!
    و هی این ور و اون ور میروی !!!!!!!!!

    من که را ندیده ام ولی شماها که دیده اید آیا یک کس
    زنانه را روی پیشانی اش مجسم کردید ؟؟؟؟؟؟؟؟


    واه واه واه به جان شریفت خودم وقتی به نوشته های قدیمی
    خودم بر میخورم از خنده غش میکنم با القابی که به همه
    داده ام

    ولی ترا خیلی اذیت کردم به جان نانا

    هی میامدم یه مدتی ازت تعریف میکردم میرفتی بالا بعد یه دفه
    از بالا ترقی به زمین گرمت میزدم !!!!!

    به جان خودم از اون دوستان نادان بودم مگه نه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

    ولی فکر نکنم هیچ یک کینه ای از من به دل داشته باشید زیرا
    متوجه شدید که ظلمم را شامل همه میکنم

    و میگویند ظلم مشترک عین عدالت است شاد باشی و سبز ....نانا زولا

    پاسخحذف