جناب ِ اجل ِ محترم ! آقای ِ دکتر ایکس استاد ِ تاریخ ِ تطبیقی ِ دانشگاه ملی جوشقان و مضافات و عضو ِ انجمن ِ مورچه شناسی ِ لندن و وابسته به گروهِ کف بینان ِ قانونی ِ استهکلم و منشی ِ انجمن ِ کل ِ کتاب شناسان ِ وابسته به گروه ِ خاورشناسان ِ حرفه ای ِ هلند و عضو ِ افتخاری ِ انجمن ِ قعر ِ اقیانوس ِ شمال و نایب رییس ِ گروه ِ دوستداران ِ سوسمار، وابسته به انجمن ِ حیوان شناسی کل ِ آفریقا و رییس مجمع ِ تحقیقاتی ِ صدف و مروارید ِ خلیج ِ فارس و خلیج ِ احمر و دریای ِ عمان و عضو ِ پیوسته ی ِ انجمن ِ عمران ِ کویر لوت و صحرای ِ گبی و صحرای ِ عرب و توابع و بسیاری عناوین ِ دیگر که انشاالله خواهید داشت یا هم اکنون دارید و من نمی دانم و گناه از من نیست که از مناقب ِ شما غافلم ، قصور از شماست آقای ِ دکتر که فهرست ِ همه ی ِ عنوان های ِ خودتان را جزو انتشارات ِ دانشگاه چاپ نمی کنید تا همگان بخوانند و بدانند و مثل ِ من ِ کوته نظر ِ کم مغز ِ تنگ هوش ، در شرح ِ فضائل ِ محقق و موهوم ِ شما ، وانمانند .
و بعد از این مفصل ، با همان قدر احترام و ادب که درخور ِ استاد ِ والامقامی همانند ِ شماست به عرض می رسانم که من به نام ِ یک همشاگردی ِ قدیم از شما گله دارم . لابد یادتان هست که سال ها پیش من و شما همسفر ِ راه ِ عشق بودیم و بیشتر ِ روزگار ِ مدرسه را روی ِ یک نیمکت به سر کردیم. در دانشگاه نیز رساله ی ِ فراغ ِ تحصیل ِ شما به قلم ِ من بود که اقبال یار ِ شما بود و نمره ی ِ خوب گرفتید . اما استادان ِ دقیق ِ نکته یاب ، همان رساله را که من پیش از شما داده بودم ، بی رحمانه وازدند و از همان جا راهمان جدا شد و من از پی ِ حوادثی که می دانید ، به این جا آمدم و سال هاست که در این سلول ِ تنگ ، همدم ِ آوازه خوان های ِ رایگان یعنی مگسان و بافندگان ِ طاق ، یعنی عنکبوتان شده ام . اما شما که بر اسب ِ توفیق بودید به سرعت تاختید و نبّاش ِ قبور یعنی استاد ِ تاریخ شدید که هنوز هم هستید و امیدوارم همیشه باشید .
اما گله ی ِ من از شما رفیق ِ دیرین ِ عزیز این است که شنیدم در اثنای ِ درس با جسارتی کم نظیر درباره ی ِ معروف ترین مرد ِ جهان ، ملانصرالدین ِ مرحوم که شهرتش با لطایف ِ شیرین در آفاق و قرون می رود ، گفته اید که ملا چون سیمرغ و غول و کیمیا ، مخلوق ِ پندارهاست و به پندار ِ من ، یعنی شما ، اصلاً ملایی نبود که نبود .
و چه جنایتی ست که شما کرده اید و ملای ِ بلند آوازه را که جز پیمبران ِ اولوالعزم و شاهان ِ بنام و سرداران ِ والامقام در عرصه ی ِ تاریخ هیچ کس به شهرت ِ او نیست ، سفیهانه به غرقاب ِ فنا داده اید . نمی دانم از پی ِ این سیاه کاری در جان ِ تاریک، دغدغه ای داشته اید ؟ یا چون مرغ کُش ِ یهودی که هر روز صدها جوجه ی ِ لرزان ِ پابسته ی ِ خسته ی ِ بی نفس را با کارد ِ بُران با یک ضرب بی جان می کند ، از تکرار ِ کارهای ِ چندش انگیز چنان درنده خو شده اید که به هنگام ِ اعدام ِ ملا خاطرتان چون برکه ی ِ صحرا های ِ جنوب در ایام ِ تموز آرام و بی چین و شکن بوده است ؟ خدانکند چنین سنگدل شده باشید که محبوب ترین مرد ِ تاریخ را گیوتین بزنید و غوغای ِ اعتراض از عمق ِ خاطرتان فواره نزند .
و بعد از این مفصل ، با همان قدر احترام و ادب که درخور ِ استاد ِ والامقامی همانند ِ شماست به عرض می رسانم که من به نام ِ یک همشاگردی ِ قدیم از شما گله دارم . لابد یادتان هست که سال ها پیش من و شما همسفر ِ راه ِ عشق بودیم و بیشتر ِ روزگار ِ مدرسه را روی ِ یک نیمکت به سر کردیم. در دانشگاه نیز رساله ی ِ فراغ ِ تحصیل ِ شما به قلم ِ من بود که اقبال یار ِ شما بود و نمره ی ِ خوب گرفتید . اما استادان ِ دقیق ِ نکته یاب ، همان رساله را که من پیش از شما داده بودم ، بی رحمانه وازدند و از همان جا راهمان جدا شد و من از پی ِ حوادثی که می دانید ، به این جا آمدم و سال هاست که در این سلول ِ تنگ ، همدم ِ آوازه خوان های ِ رایگان یعنی مگسان و بافندگان ِ طاق ، یعنی عنکبوتان شده ام . اما شما که بر اسب ِ توفیق بودید به سرعت تاختید و نبّاش ِ قبور یعنی استاد ِ تاریخ شدید که هنوز هم هستید و امیدوارم همیشه باشید .
اما گله ی ِ من از شما رفیق ِ دیرین ِ عزیز این است که شنیدم در اثنای ِ درس با جسارتی کم نظیر درباره ی ِ معروف ترین مرد ِ جهان ، ملانصرالدین ِ مرحوم که شهرتش با لطایف ِ شیرین در آفاق و قرون می رود ، گفته اید که ملا چون سیمرغ و غول و کیمیا ، مخلوق ِ پندارهاست و به پندار ِ من ، یعنی شما ، اصلاً ملایی نبود که نبود .
و چه جنایتی ست که شما کرده اید و ملای ِ بلند آوازه را که جز پیمبران ِ اولوالعزم و شاهان ِ بنام و سرداران ِ والامقام در عرصه ی ِ تاریخ هیچ کس به شهرت ِ او نیست ، سفیهانه به غرقاب ِ فنا داده اید . نمی دانم از پی ِ این سیاه کاری در جان ِ تاریک، دغدغه ای داشته اید ؟ یا چون مرغ کُش ِ یهودی که هر روز صدها جوجه ی ِ لرزان ِ پابسته ی ِ خسته ی ِ بی نفس را با کارد ِ بُران با یک ضرب بی جان می کند ، از تکرار ِ کارهای ِ چندش انگیز چنان درنده خو شده اید که به هنگام ِ اعدام ِ ملا خاطرتان چون برکه ی ِ صحرا های ِ جنوب در ایام ِ تموز آرام و بی چین و شکن بوده است ؟ خدانکند چنین سنگدل شده باشید که محبوب ترین مرد ِ تاریخ را گیوتین بزنید و غوغای ِ اعتراض از عمق ِ خاطرتان فواره نزند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر