جُنگ خندستانی (4) ؛
بـــــحــــــــــــــــــر طـــــــــــویــــــــــــــــــــــل
از : ابوالقاسم حالت ( هدهدمیرزا )
حـقــیـــــقـــــــت گـــــــــــــویـی ؛
بچه ی ِ کوچک ِ شش ساله به همراه ِ پدر رفت پی ِ گردش و تفریح و سیاحت به خیابانی و با خاطر خرسند و رخی شاد ز لبخند ، به هر سو نظر افکند ، چه اجناس ِ دکان ها ، چه سر و شکل ِ جوان ها ، چه رخ ِ غنچه دهان ها و خرامیدن ِ آن ها همه اندر نظرش جالب و گیرنده و خوش بود . درین بین به ناگاه بیفتاد نگاهش سوی داماد و عروسی و چو بر آن دو نفر کرد نظر ، دید میان ِ خوشی و هلهله و شادی ِ یک جمع ، گرفته به بغل دسته گل و جانب ِ ماشین ِ قشنگی که سراسر به گل آراسته گردیده ، روانند خرامان .
بچه رو کرد به سوی ِ پدر ِ خویش و بخندید و بپرسید که : " این ها چه کسانند ؟" پدر گفت که :" داماد و عروسند ، که این قدر ملوسند . پی ِ وصلت ِ خود جشن گرفتند و رسیده ست دگر جشن به پایان و به قصد ِ سفر ِ ماه ِ عسل ، حال بسی شاد و خوش احوال ، نشینند به ماشین و به هرجا دلشان خواست نمایند سفر ، بعد بیایند که تا زندگی ِ تازه ای آغاز نمایند . هرآن کس که نگیرد زن و در زندگی ِ خود ندهد عائله تشکیل ، نبیند ز جهان بهره و هرگز به همه عمر نیابد سر و سامان . "
بچه پرسید دگرباره ز بابا که : " پدر جان ، تو برای چه نگیری زن و چون این دو نفر در سفر ِ ماه ِ عسل رو نکنی ؟" گفت که : " فرزند ، کنون بیشتر از مدت شش سال گذشته ست که کردیم عروسی من و مامان ِ تو و در سفر ِ ماه عسل نیز برفتیم . " چو آن طفل شنید این سخنان از پدر خویش بپرسید که : " پس در سفر ماه عسل ، من به کجا بودم و بهر چه نبردید مرا همره ِ خود ؟ " چون پدر این حرف شنید از پسر کوچک خود ، سخت در اندیشه فرو رفت که اکنون چه جوابی بدهد ؟ گر که بگوید که : " نبردیم تو را " بچه پکر می شود . این بود که رو کرد به فرزند خود و گفت : " من و مادرت آن وقت که رفتیم به ماه عسل البته تو را نیز ببردیم به همراه . تو در موقع رفتن به سفر همره ِ من بودی و در موقع برگشتن از آن ماه عسل ، همره ِ مامان !
بـــــحــــــــــــــــــر طـــــــــــویــــــــــــــــــــــل
از : ابوالقاسم حالت ( هدهدمیرزا )
حـقــیـــــقـــــــت گـــــــــــــویـی ؛
بچه ی ِ کوچک ِ شش ساله به همراه ِ پدر رفت پی ِ گردش و تفریح و سیاحت به خیابانی و با خاطر خرسند و رخی شاد ز لبخند ، به هر سو نظر افکند ، چه اجناس ِ دکان ها ، چه سر و شکل ِ جوان ها ، چه رخ ِ غنچه دهان ها و خرامیدن ِ آن ها همه اندر نظرش جالب و گیرنده و خوش بود . درین بین به ناگاه بیفتاد نگاهش سوی داماد و عروسی و چو بر آن دو نفر کرد نظر ، دید میان ِ خوشی و هلهله و شادی ِ یک جمع ، گرفته به بغل دسته گل و جانب ِ ماشین ِ قشنگی که سراسر به گل آراسته گردیده ، روانند خرامان .
بچه رو کرد به سوی ِ پدر ِ خویش و بخندید و بپرسید که : " این ها چه کسانند ؟" پدر گفت که :" داماد و عروسند ، که این قدر ملوسند . پی ِ وصلت ِ خود جشن گرفتند و رسیده ست دگر جشن به پایان و به قصد ِ سفر ِ ماه ِ عسل ، حال بسی شاد و خوش احوال ، نشینند به ماشین و به هرجا دلشان خواست نمایند سفر ، بعد بیایند که تا زندگی ِ تازه ای آغاز نمایند . هرآن کس که نگیرد زن و در زندگی ِ خود ندهد عائله تشکیل ، نبیند ز جهان بهره و هرگز به همه عمر نیابد سر و سامان . "
بچه پرسید دگرباره ز بابا که : " پدر جان ، تو برای چه نگیری زن و چون این دو نفر در سفر ِ ماه ِ عسل رو نکنی ؟" گفت که : " فرزند ، کنون بیشتر از مدت شش سال گذشته ست که کردیم عروسی من و مامان ِ تو و در سفر ِ ماه عسل نیز برفتیم . " چو آن طفل شنید این سخنان از پدر خویش بپرسید که : " پس در سفر ماه عسل ، من به کجا بودم و بهر چه نبردید مرا همره ِ خود ؟ " چون پدر این حرف شنید از پسر کوچک خود ، سخت در اندیشه فرو رفت که اکنون چه جوابی بدهد ؟ گر که بگوید که : " نبردیم تو را " بچه پکر می شود . این بود که رو کرد به فرزند خود و گفت : " من و مادرت آن وقت که رفتیم به ماه عسل البته تو را نیز ببردیم به همراه . تو در موقع رفتن به سفر همره ِ من بودی و در موقع برگشتن از آن ماه عسل ، همره ِ مامان !
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر