۱۳۸۴ آذر ۳۰, چهارشنبه

بیداری

بیداری ؛


باز از خــــواب شبــــانـــــــــه پـا شـــــدم
یک نفـــــــر از مـردم دنیـــــــــــا شـــــدم

باز ، گشتـــــــم لایق ِ فیـــــض ِ حضـــــور
مثــــــل مُرده ســـــر در آوردم زگــــــــــور

با لحــــــــاف و بالــش ِ خاکـستـــــــــــری
کــرده بودم مدتـی همبـــســـتــــــــــــری

هان، چه می گویم ؟ حواس من کجاست؟
هرچه گفتم تا کنــــون خبــــط و خطاست

دوره ی ِ خاکستــــــر و ققنــــوس نیست
زندگی جـز دیدن ِ کــــــــابوس نیـســـــت

زندگـی یک پـازل آشـفــتــــــــــه اســــت
این سخن را عمـــه ی ِ من گفتـــه است

باز بایــــد با پـتــــــــــــو بـدرود گفــــــــت
رفتنی شد در جهـــــــان ِ حــرف ِ مفــــت

تختــــــــــه نــــرد ِ زندگی را بــــــاز کــرد
تاس ِ حیــــــــرت ریختــــــن ، آغـــــاز کرد

روی ِ دلالان ِ طــــــاق و جفـــــت دیـــــــد
از دل ِ خـرزهـــره هـــا عمامـــــه چیـــــد

با چــــــراغ ِ قرمـــــز و با سبـــــــــز و زرد
گـام هــــــای ِ خویش را تطبیـــــق کـــرد

دود را در آسمــــــــــان دنبــــــــــــال کـرد
باد را گلخـــــــــانه ی ِ آمـــــــــــــال کـرد


فوری و بی معطلی ، بی کــــمّ و کاسـت
مهلتی دیگــر ز پیــــک ِ مرگ خواســـت

کـودک ِ اندیشــــــه را قنــــــــــداق کــرد
نیـــــــم نمره به همــــــه ارفـــــــاق کـرد

پیـپـت و میکــروســـکپی تخـصیــــص داد
تا دروغ از راســــــت را تشـخیـــــــص داد

گردشی در کوچــــــــه و پاســـــــــاژ کرد
دیگـــــــران را روی ِ خـود مونتــــــــاژ کرد

مانـد از فـــــوج ِ تقـــلـــب در شگـفـــــت
ختنــــــــــه ســـوران ِ حماقـــت را گرفت

در خیابان های ِ بی خورشیــــــد و سرد
سایـــــه ی ِ خود را گرفــــت و ول نکــرد

یک معمـــــای ِ پر از ابـهــــــــــام شـــــد
نـام را آتـش زد و بی نـــــــــــام شــــــد

از دکـــــان ِ آرزوهـــــــــــا نسیـــــــه برد
غــوره را با یاد ِ گـوش ِ فیــــــــل خـــورد

در کت و شلـــــوار خود آویـــــــز شــــد
زرد و نارنجی شــــد و پاییــــــــــز شــد

* *

باز از خـواب ِ شبـــــــــانـه پا شـــــــدم
باز هم جنـــگـاوری تنـــــــــها شــــــدم

سرانگشت


هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر