۱۳۹۳ فروردین ۱, جمعه

نوروز مبارک باشه


ابراب خودم سامبولی بلیکم
ابراب خودم اخماتو وا کن
ابراب خودم بزبز قندی
ابراب خودم چرا نمی خندی؟
ارباب خودم خنده حلاله
سالی یه دفه عیبی نداله
ارباب خودم نوروز و سبزه
ابراب خودم ریش دو قبضه
ارباب خودم سنجد و ساطور
ارباب خودم منقل و وافور
ابراب خودم فقیه عادل
ابراب خودم عاطل و باطل
ابراب خودم عید اومده باز
ارباب خودم بشکن و آواز
بشکن که هوای دل خرابه
بدبختی و گشنگی ثوابه
بشکن که در اوین بشه باز
بلبل بزنه به زیر آواز
بشکن که شکسته ها شکسته
رفتن رفقا دسته به دسته
ارباب خودم بسّه دیگه خواب
ارباب خودم نوروزو دریاب
بابانوروزم، من حاجی نیستم
اهل کلک و ورّاجی نیستم
نوروز اومده دوباره از راه
ماچت می‌کنم سریع و کوتاه




سرانگشت

۱۳۹۲ اسفند ۲۸, چهارشنبه

سعیدی ِ سیرجانی


سعیدی! مرد ِ مردستان ِ ایران!
غریو ِ بیشه ی ِ تفتان ِ شیران!
سعیدی! آتش ِ افتاده در شب
نماد ِ نغمه ی ِ خشکیده بر لب
چراغ ِ روشن ِ تابنده در مه
مسیحای ِ سخن، فرزند ِ کاوه!
قلم در دست ِ تو اعجاز می‌کرد
همه دروازه ها را باز می‌کرد
در و دروازه ی ِ شهر ِ تمدن
که ویران گشته بود از بیخ و از بن
در و دروازه ی ِ شهر ِ دورنگی
درون ِ مردمش ماران ِ زنگی
در و دروازه ی ِ شهر ِ سیاست
سراسر پیچش و زرق و کیاست
در و دروازه ی ِ شهر ِ خرافات
پُر از جهل و پر از تقلید و آفات
در و دروازه ی ِ شهر ِ شریعت
به دور از شادی و شور و حقیقت
در و دروازه ی ِ شهر ِ تفکر
سرای ِ مردم ِ دانشور و حُر
سعیدی، مدح ِ تو آواز ِ زخمی ست
ستایش نامه‌ای بر تیزفهمی ست
تو در‌ واقع خدای ِ نثر هستی
که در دفتر، گواه ِ عصر هستی
تو مسوولیت ِ وجدان ِ جمعی
فروزان و فداکاری، تو شمعی!
تو در گوش ِ ستم، بانگ ِ بلندی
تو بر پای ِ ریا، پیچ ِ کمندی
تو برج ِ عاج را درهم شکستی
کنار ِ مردم ِ کوچه نشستی
ز القاب و ز عنوان دست شستی
به ما آموختی راه ِ درستی
چو بر خاج ِ شرف مصلوب بودی
همیشه حامی ِ مغضوب بودی
ولی با اهل ِ قدرت در کشاکش
بیانت نیشدار و بی ستایش
تو روشن‌ بین و روشن زاده بودی
ولیکن بیشتر آزاده بودی
بزرگ و طنزدان و راد و خرسند
سرافراز و متین همچون دماوند
هزاران لعنت و نفرین بر آنان
که کشتندت به گاه ِ حبس و زندان
ز ما بادت درود ای سیرجانی!
جوانمرد و دلیر ِ جاودانی
قسم بر مزدک و بودا و زرتشت
که از یادت نمی کاهد «سرانگشت»



سرانگشت