سعیدی ِ سیرجانی

سعیدی! مرد ِ مردستان ِ ایران!

غریو ِ بیشه ی ِ تفتان ِ شیران!

سعیدی! آتش ِ افتاده در شب

نماد ِ نغمه ی ِ خشکیده بر لب

چراغ ِ روشن ِ تابنده در مه

مسیحای ِ سخن، فرزند ِ کاوه!

قلم در دست ِ تو اعجاز می‌کرد

همه دروازه ها را باز می‌کرد

در و دروازه ی ِ شهر ِ تمدن

که ویران گشته بود از بیخ و از بن

در و دروازه ی ِ شهر ِ دورنگی

درون ِ مردمش ماران ِ زنگی

در و دروازه ی ِ شهر ِ سیاست

سراسر پیچش و زرق و کیاست

در و دروازه ی ِ شهر ِ خرافات

پُر از جهل و پر از تقلید و آفات

در و دروازه ی ِ شهر ِ شریعت

به دور از شادی و شور و حقیقت

در و دروازه ی ِ شهر ِ تفکر

سرای ِ مردم ِ دانشور و حُر

سعیدی، مدح ِ تو آواز ِ زخمی ست

ستایش نامه‌ای بر تیزفهمی ست

تو در‌ واقع خدای ِ نثر هستی

که در دفتر، گواه ِ عصر هستی

تو مسوولیت ِ وجدان ِ جمعی

فروزان و فداکاری، تو شمعی!

تو در گوش ِ ستم، بانگ ِ بلندی

تو بر پای ِ ریا، پیچ ِ کمندی

تو برج ِ عاج را درهم شکستی

کنار ِ مردم ِ کوچه نشستی

ز القاب و ز عنوان دست شستی

به ما آموختی راه ِ درستی

چو بر خاج ِ شرف مصلوب بودی

همیشه حامی ِ مغضوب بودی

ولی با اهل ِ قدرت در کشاکش

بیانت نیشدار و بی ستایش

تو روشن‌ بین و روشن زاده بودی

ولیکن بیشتر آزاده بودی

بزرگ و طنزدان و راد و خرسند

سرافراز و متین همچون دماوند

هزاران لعنت و نفرین بر آنان

که کشتندت به گاه ِ حبس و زندان

ز ما بادت درود ای سیرجانی!

جوانمرد و دلیر ِ جاودانی

قسم بر مزدک و بودا و زرتشت

که از یادت نمی کاهد «سرانگشت»

سرانگشت