جايی برای ِ سقط شدن
بعد از جنايت هايی که حکومت ِ اسلامی در روز ِ عاشورا به آن دست زد ، خامنه ای نه تنها جايی ميان ِ توده ها ندارد ، که منفور ِ بسياری از مردم شده است . رفت و گذشت آن دوره که ژست ِ پارسايی می گرفت و ملت را رنگ می کرد . رويارويی ِ بخش ِ بزرگی از جامعه با او جدی است و بعيد است به آشتی بينجامد . امروز خامنه ای در سه کنج افتاده و به روی مردمان پنجه می کشد . خونريزی پيشه کرده و پارانويا در او تبديل به جنون شده است . برخلاف ِ شاه ، به نظر نمی رسد دوستی هم در آنسوی ِ مرز داشته باشد تا چهار صباح ِ باقيمانده را در ديار ِ او به سر برد .
بد نيست رايزنان ِ جنبش ِ سبز با يکی ـ دو تا از همين کشورهای ِ ذره بينی وارد ِ گفت و گو شوند تا هم راه ِ گربه ای باز شود و هم سيد ِ وحشی بداند اگر ساقط شود ، جايی برای ِ سقط شدن پيدا می کند .
راستی ! مگر خامنه ای نبود که گفت اردوکشی خيابانی ممنوع ؟! چرا حالا که پايه های ِ ولايت ِ کثيفش می لرزد ، کفن پوش و لجن هوش و درازگوش به خيابان ها کشانده ؟!
برای ِ خوانندگان ...
عرض شود به حضور ِ شما که در اين کشور آنقدر مصيبت های ِ عجيب و غريب وجود دارد که آدم خجالت می کشد گرفتاری های ِ خودش را حتا به زبان بياورد . کابوس ها و دشواری های چهار ـ پنج سال وبلاگ نويسی ، چيزی نيست که در موقعيت ِ کنونی شايان ِ گفتن باشد .
غرض اين که از يک سال پيش تا امروز ، برخی خوانندگان ِ عزيز پرسش هايی کردند که بی پاسخ ماند و ابراز ِ لطف هايی که بی سپاسگزاری . همين جا از همه ی ِ دوستان پوزش می خواهم . علت آن است که مدت هاست صفحه ی ِ نخست ِ اين وبلاگ ِ فيلتر شده برای ِ من غير ِ قابل ِ دسترسی است . بنابراين نمی توانم وبلاگ ِ خودم را ببينم . نمی توانم به کامنت دانی بروم و کامنت ها را پاسخ بدهم . ديدن ِ آن تنها برایم از راه ِ فيدخوان ، آنهم به لطف ِ دوست ِ عزيزم ، مخلوق ميسر شده است . کامنت ها را از ايميل چاپ می کنم البته اگر جنبش ِ مردم بالا نگرفته باشد و صفحه ی ِ ميل باز شود !
اما يکی ـ دو مساله هست که به تازگی خوانندگان ِ گرامی خواسته اند و بايد توضيح دهم .
آتوسای ِ عزيز که دير زمانی است به نويسنده لطف دارد پيشنهاد کرده از امکان ِ برگردان به زبان ِ انگليسی استفاده کنم . نخست اين که از آتوسای ِ عزيز بسيار ممنونم اما آتوسا جان ، اين شيوه شايد برای ِ يادداشت های ِ ساده و گزارشی ام خوب باشد ، ولی برای ِ طنزها اصلاً مناسب نيست . به قول ِ استادان ِ فن ، "طنز نوشتاری در متن ِ زبان ساخته می شود و با ظرافت های کلامی شکل می گيرد ."
آنجا که زبان پيچ و تاب می خورد و از کاربرد ِ روزمره فراتر می رود ، اين ترجمه های ِ ماشينی نوشته را نابود می کند .
خواننده ای ناشناس نظرم را درباره ی ِ عبدالله ِ شهبازی و دوره ی ِ " زرسالاران ِ يهودی و پارسی ، استعمار ِ بريتانيا و ايران " خواسته است .
ناشناس ِ عزيز ! در باره ی ِ شهبازی می دانم که سالهاست در "موسسه ی ِ مطالعات و پژوهش های ِ سياسی" کار می کند که صد در صد متعلق به وزارت ِ اطلاعات است . همچنين رابطه ی ِ حسنه ای با روح الله حسينيان و "مرکز اسناد ِ انقلاب ِ اسلامی" اش دارد . اين گونه محققان عيب شان اين است که از پيش صاحب ِ يک تئوری ِ مقدس هستند و همه چيز را در جهت ِ تاييد ِ آن تئوری ِ مقدس می خواهند . در واقع آنان پژوهش نمی کنند که حقيقتی را کشف کنند بلکه تحقيق می‌کنند تا پيش فرضی را مستدل و دگمی را استوار کنند . ( مثل ِ اين فرض که يهوديان ، بدذات ترين موجودات ِ جهانند و بنابر وظيفه، جهان را رو به تباهی خواهند برد ، بنابراين بايد کمر به نابودی ِ شان بست ) . داوری ِ چنين کسان را بايد با احتياط نگريست . البته اين گونه نويسندگان به آرشيوهای ِ محرمانه دسترسی دارند و اگر اسناد را تحريف نکنند ممکن است اطلاعات ِ‌جالبی هم در اختيار ِ مخاطب بگذارند . در پايان برای ِ آن که حرف هايم خيالبافی انگاشته نشود ، توجه ِ شما را به بخشی از کتاب ِ "ياس و داس " نوشته ی ِ فرج ِ سرکوهی جلب می کنم که خود سردبير ِ آدينه و در متن ِ ملتهب ترين حوادث ِ روشنفکری ِ ايران بوده است :
" ... گمانم به سال ِ 1364 و پس از انتشار ِ شماره ی ِ 5 آدينه بود که کيهان ِ هوايی مقاله ای نوشت به قلم ِ آقای ِ عبدالله ِ شهبازی . همان که بر کتاب هایی که زندانيان به اجبار در زندان می نوشتند ، مقدمه می نوشت . پسر ِ آقای ِ حبيب الله خان ِ شهبازی بود که در غائله ی ِ خان های ِ قشقایی عليه ِ اصلاحات ِ ارضی ِ شاه ، اعدام شده بود .
آقای ِ عبدالله ِ شهبازی به دوره ی ِ دانشجویی در دانشگاه ِ شيراز در ارتباط با محفلی چپ به زندان افتاد . دو سالی در زندان ِ عادل آباد ِ شيراز با ما همبند بود و همانجا به ارشاد ِ آقای ِ محمد علی عمویی از افسران ِ حزب ِ توده به حزب ِ توده دلبسته شد . پس از انقلاب گمانم عضو ِ بالای ِ سازمان ِ جوانان ِ حزب بود يا چيزی از اين قبيل . در زندان ِ جمهوری با اشقياء ساخت و کار به همکاری ِ علنی با آنان کشيد . اهل ِ پژوهش های ِ تاريخی هم بود و کتابی دارد تحقيقی درباره ی ِ ايلات و عشاير ِ فارس . همکاری ِ او با اطلاعات در کتاب سازی آشکار بود . از موثران ِ نشر ِ ديدگاه بود که اطلاعات راه انداخته بود . همان ناشری که کتاب های ِ "حزب ِ توده از تشکيل تا فروپاشی" و "خاطرات ِ کيانوری" را چاپ کرد . از مولفان ِ کتاب ِ اول يکی هم آقای ِ عبدالله ِ شهبازی بود و در تهيه ی ِ "خاطرات ِ کيانوری "از مصاحبه کنندگان و به واقع از بازجويان . مقدمه ی ِ کتابی فلسفی که آقای ِ احسان ِ طبری در زندان نوشت ، اگر بتوان کتابی را که در زندان نويسانده می شود به حساب ِ مولف ِ شکنجه ديده ی ِ آن گذاشت ، به نام ِ "سيری در ديالکتيک " يا چيزی از اين قبيل را همين آقای ِ عبدالله ِ شهبازی امضا کرده است . بعدتر مسوول ِ بخش ِ اسناد ِ تاريخ ِ معاصر ِ بنياد ِ مستضعفان شد و از گردانندگان ِ برنامه های ِ سياسی ِ تلويزيون .
آقای ِ عبدالله ِ شهبازی از نخستين کسانی بود که سال ِ 1364 در مقاله ی ِ خود ، تهاجم ِ فرهنگی را مطرح کرد و آدينه را از مصداق های ِ بارز ِ آن برشمرد . نوشت که معاندان ِ نظام که در مبارزه ی ِ سياسی و نظامی شکست خورده اند ، مبارزه ی ِ خود با اسلام و نظام ِ اسلامی به عرصه ی ِ فرهنگی برده اند . کار ِ فرهنگی پوششی است برای ِ مبارزه با اسلام . نام ِ مرا هم برد به عنوان ِ نمونه ای از معاندان ِ سابقه داری که تهاجم ِ فرهنگی را هدايت می کنند . از مقاله ی ِ او و آنچه بعد از آن آمد هويدا بود که نظريه ی ِ تهاجم ِ فرهنگی نه يک اصطلاح ِ ساده ی ِ تبليغاتی که نظريه ای است پخته و پرداخته . بعد از او بود که ديگران درباره ی ِ تهاجم ِ فرهنگی بسيار گفتند و نوشتند ... " (ياس و داس / فرج ِ سرکوهی /نشر ِ باران ، سوئد / رويه های ِ 122 و 123 )
سرانگشت
بعد از جنايت هايی که حکومت ِ اسلامی در روز ِ عاشورا به آن دست زد ، خامنه ای نه تنها جايی ميان ِ توده ها ندارد ، که منفور ِ بسياری از مردم شده است . رفت و گذشت آن دوره که ژست ِ پارسايی می گرفت و ملت را رنگ می کرد . رويارويی ِ بخش ِ بزرگی از جامعه با او جدی است و بعيد است به آشتی بينجامد . امروز خامنه ای در سه کنج افتاده و به روی مردمان پنجه می کشد . خونريزی پيشه کرده و پارانويا در او تبديل به جنون شده است . برخلاف ِ شاه ، به نظر نمی رسد دوستی هم در آنسوی ِ مرز داشته باشد تا چهار صباح ِ باقيمانده را در ديار ِ او به سر برد .
بد نيست رايزنان ِ جنبش ِ سبز با يکی ـ دو تا از همين کشورهای ِ ذره بينی وارد ِ گفت و گو شوند تا هم راه ِ گربه ای باز شود و هم سيد ِ وحشی بداند اگر ساقط شود ، جايی برای ِ سقط شدن پيدا می کند .
راستی ! مگر خامنه ای نبود که گفت اردوکشی خيابانی ممنوع ؟! چرا حالا که پايه های ِ ولايت ِ کثيفش می لرزد ، کفن پوش و لجن هوش و درازگوش به خيابان ها کشانده ؟!
برای ِ خوانندگان ...
عرض شود به حضور ِ شما که در اين کشور آنقدر مصيبت های ِ عجيب و غريب وجود دارد که آدم خجالت می کشد گرفتاری های ِ خودش را حتا به زبان بياورد . کابوس ها و دشواری های چهار ـ پنج سال وبلاگ نويسی ، چيزی نيست که در موقعيت ِ کنونی شايان ِ گفتن باشد .
غرض اين که از يک سال پيش تا امروز ، برخی خوانندگان ِ عزيز پرسش هايی کردند که بی پاسخ ماند و ابراز ِ لطف هايی که بی سپاسگزاری . همين جا از همه ی ِ دوستان پوزش می خواهم . علت آن است که مدت هاست صفحه ی ِ نخست ِ اين وبلاگ ِ فيلتر شده برای ِ من غير ِ قابل ِ دسترسی است . بنابراين نمی توانم وبلاگ ِ خودم را ببينم . نمی توانم به کامنت دانی بروم و کامنت ها را پاسخ بدهم . ديدن ِ آن تنها برایم از راه ِ فيدخوان ، آنهم به لطف ِ دوست ِ عزيزم ، مخلوق ميسر شده است . کامنت ها را از ايميل چاپ می کنم البته اگر جنبش ِ مردم بالا نگرفته باشد و صفحه ی ِ ميل باز شود !
اما يکی ـ دو مساله هست که به تازگی خوانندگان ِ گرامی خواسته اند و بايد توضيح دهم .
آتوسای ِ عزيز که دير زمانی است به نويسنده لطف دارد پيشنهاد کرده از امکان ِ برگردان به زبان ِ انگليسی استفاده کنم . نخست اين که از آتوسای ِ عزيز بسيار ممنونم اما آتوسا جان ، اين شيوه شايد برای ِ يادداشت های ِ ساده و گزارشی ام خوب باشد ، ولی برای ِ طنزها اصلاً مناسب نيست . به قول ِ استادان ِ فن ، "طنز نوشتاری در متن ِ زبان ساخته می شود و با ظرافت های کلامی شکل می گيرد ."
آنجا که زبان پيچ و تاب می خورد و از کاربرد ِ روزمره فراتر می رود ، اين ترجمه های ِ ماشينی نوشته را نابود می کند .
خواننده ای ناشناس نظرم را درباره ی ِ عبدالله ِ شهبازی و دوره ی ِ " زرسالاران ِ يهودی و پارسی ، استعمار ِ بريتانيا و ايران " خواسته است .
ناشناس ِ عزيز ! در باره ی ِ شهبازی می دانم که سالهاست در "موسسه ی ِ مطالعات و پژوهش های ِ سياسی" کار می کند که صد در صد متعلق به وزارت ِ اطلاعات است . همچنين رابطه ی ِ حسنه ای با روح الله حسينيان و "مرکز اسناد ِ انقلاب ِ اسلامی" اش دارد . اين گونه محققان عيب شان اين است که از پيش صاحب ِ يک تئوری ِ مقدس هستند و همه چيز را در جهت ِ تاييد ِ آن تئوری ِ مقدس می خواهند . در واقع آنان پژوهش نمی کنند که حقيقتی را کشف کنند بلکه تحقيق می‌کنند تا پيش فرضی را مستدل و دگمی را استوار کنند . ( مثل ِ اين فرض که يهوديان ، بدذات ترين موجودات ِ جهانند و بنابر وظيفه، جهان را رو به تباهی خواهند برد ، بنابراين بايد کمر به نابودی ِ شان بست ) . داوری ِ چنين کسان را بايد با احتياط نگريست . البته اين گونه نويسندگان به آرشيوهای ِ محرمانه دسترسی دارند و اگر اسناد را تحريف نکنند ممکن است اطلاعات ِ‌جالبی هم در اختيار ِ مخاطب بگذارند . در پايان برای ِ آن که حرف هايم خيالبافی انگاشته نشود ، توجه ِ شما را به بخشی از کتاب ِ "ياس و داس " نوشته ی ِ فرج ِ سرکوهی جلب می کنم که خود سردبير ِ آدينه و در متن ِ ملتهب ترين حوادث ِ روشنفکری ِ ايران بوده است :
" ... گمانم به سال ِ 1364 و پس از انتشار ِ شماره ی ِ 5 آدينه بود که کيهان ِ هوايی مقاله ای نوشت به قلم ِ آقای ِ عبدالله ِ شهبازی . همان که بر کتاب هایی که زندانيان به اجبار در زندان می نوشتند ، مقدمه می نوشت . پسر ِ آقای ِ حبيب الله خان ِ شهبازی بود که در غائله ی ِ خان های ِ قشقایی عليه ِ اصلاحات ِ ارضی ِ شاه ، اعدام شده بود .
آقای ِ عبدالله ِ شهبازی به دوره ی ِ دانشجویی در دانشگاه ِ شيراز در ارتباط با محفلی چپ به زندان افتاد . دو سالی در زندان ِ عادل آباد ِ شيراز با ما همبند بود و همانجا به ارشاد ِ آقای ِ محمد علی عمویی از افسران ِ حزب ِ توده به حزب ِ توده دلبسته شد . پس از انقلاب گمانم عضو ِ بالای ِ سازمان ِ جوانان ِ حزب بود يا چيزی از اين قبيل . در زندان ِ جمهوری با اشقياء ساخت و کار به همکاری ِ علنی با آنان کشيد . اهل ِ پژوهش های ِ تاريخی هم بود و کتابی دارد تحقيقی درباره ی ِ ايلات و عشاير ِ فارس . همکاری ِ او با اطلاعات در کتاب سازی آشکار بود . از موثران ِ نشر ِ ديدگاه بود که اطلاعات راه انداخته بود . همان ناشری که کتاب های ِ "حزب ِ توده از تشکيل تا فروپاشی" و "خاطرات ِ کيانوری" را چاپ کرد . از مولفان ِ کتاب ِ اول يکی هم آقای ِ عبدالله ِ شهبازی بود و در تهيه ی ِ "خاطرات ِ کيانوری "از مصاحبه کنندگان و به واقع از بازجويان . مقدمه ی ِ کتابی فلسفی که آقای ِ احسان ِ طبری در زندان نوشت ، اگر بتوان کتابی را که در زندان نويسانده می شود به حساب ِ مولف ِ شکنجه ديده ی ِ آن گذاشت ، به نام ِ "سيری در ديالکتيک " يا چيزی از اين قبيل را همين آقای ِ عبدالله ِ شهبازی امضا کرده است . بعدتر مسوول ِ بخش ِ اسناد ِ تاريخ ِ معاصر ِ بنياد ِ مستضعفان شد و از گردانندگان ِ برنامه های ِ سياسی ِ تلويزيون .
آقای ِ عبدالله ِ شهبازی از نخستين کسانی بود که سال ِ 1364 در مقاله ی ِ خود ، تهاجم ِ فرهنگی را مطرح کرد و آدينه را از مصداق های ِ بارز ِ آن برشمرد . نوشت که معاندان ِ نظام که در مبارزه ی ِ سياسی و نظامی شکست خورده اند ، مبارزه ی ِ خود با اسلام و نظام ِ اسلامی به عرصه ی ِ فرهنگی برده اند . کار ِ فرهنگی پوششی است برای ِ مبارزه با اسلام . نام ِ مرا هم برد به عنوان ِ نمونه ای از معاندان ِ سابقه داری که تهاجم ِ فرهنگی را هدايت می کنند . از مقاله ی ِ او و آنچه بعد از آن آمد هويدا بود که نظريه ی ِ تهاجم ِ فرهنگی نه يک اصطلاح ِ ساده ی ِ تبليغاتی که نظريه ای است پخته و پرداخته . بعد از او بود که ديگران درباره ی ِ تهاجم ِ فرهنگی بسيار گفتند و نوشتند ... " (ياس و داس / فرج ِ سرکوهی /نشر ِ باران ، سوئد / رويه های ِ 122 و 123 )
سرانگشت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر