سرکوب ِ پیشینی

خواندن ِ اطلاعیه ی ِ بالا آموزنده و قابل ِ تامل است. اعلامیه در تاریخ ِ یک‌شنبه 8 بهمن ِ 1357 در صفحه ی ِ 4 روزنامه ی ِ کیهان یعنی یکی از دو روزنامه ی ِ کثیرالانتشار ِ آن سال‌های ِ ایران به چاپ رسیده (اگر «آیندگان» را هم کثیرالانتشار بدانیم، یکی از سه روزنامه). ماجرا این است که اهالی ِ سابقاً بهایی ِ روستایی در فارس (سروستان) به محفل ِ ملی ِ بهاییان هشدار می‌دهند که آقایان! ما به میل ِ خودمان و بدون ِ زور و اجبار به حقایق ِ اصیل ِ اسلام پی بردیم و مسلمان شدیم اولاً اسم ما را از دفاتر ِ خودتان حذف کنید، ثانیاً به شما هم توصیه می‌کنیم به دین ِ مبین ِ اسلام برگردید و مثل ِ ما رستگار شوید!

اینکه نه یک نفر، نه دو نفر بلکه 328 نفر از مردمان ِ روستایی دورافتاده که پیدا کردنش روی ِ نقشه بدون ِ ذره‌بین امکان‌پذیر نیست، فقط چهار روز پیش از آنکه خمینی قدم  ِ نحسش را روی ِ خاک ِ ایران بگذارد ناگهان تصمیم بگیرند انزجارشان را از آیین ِ قبلی اعلام کنند و در یکی از روزنامه های ِ کثیرالانتشار به آگاهی و اطلاع ِ همه ی ِ مردم ِ ایران برسانند، بسیار جای درنگ دارد. آخر هنوز که نه حکومتی مستقر شده، نه ولایت ِ فقیهی در کار است و نه عموم ِ ملت ِ ایران به‌خصوص دگراندیشان و دگرباشان طعم ِ رأفت و سعه ی ِ صدر ِ اسلامی را چشیده اند؛ پس انتشار ِ این توبه نامه‌ها چه توجیهی دارد؟

در مورد ِ بهاییان جواب خیلی سخت نیست؛ همه می‌دانیم که در سال‌های ِ حکومت ِ محمدرضاشاه، مخالفان ِ او به ویژه اسلامی ها شاه را به طرفداری از بهاییت و حتا اعتقاد به این آیین متهم می کردند؛ هویدا را بهایی می‌دانستند و بهاییان را همه کاره ی ِ مملکت فرض می کردند. (سخنرانی های ِ آخوند فلسفی دلیلی است بر این مدعا). پس این مساله قابل ِ فهم است که انقلابیان با «بهاییان» میانه‌ای نداشته باشند (هرچند که عملکرد ِ چندتن بهایی را نمی‌توان به پای ِ کل ِ پیروان ِ بزرگترین اقلیت ِ دینی ِ ایران نوشت) اما اینکه تشکیلات ِ انقلاب از ضدیت ِ با سلطنت، دشمنی با بهاییت و از ضدیت با چند بهایی عداوت با تمام  ِ آنان را نتیجه بگیرند حیله ی ِ بزرگ و مغالطه ی نابخشودنی ِ انقلابیون ِ پنجاه و هفت است. آری... بازوهای ِ سرکوب و اختناق ِ انقلابی که نخستین شعارش «آزادی» بود، مدتی قبل از پیروزی اش به کار افتاده بود؛ چندی پیش از اینکه رهبر ِ سیاه جامه اش از تعطیلات ِ پاریس برگردد.

سرانگشت