( 1 )
کرانه ی ِ جنوبی ِ دریای ِ مازندران ، کرانه ی ِ ایرانی ِ این دریاچه ی ِ باستانی ، همانجا که سی سال است تخریب می شود ، متاسفانه چهره ی ِ غم آلودی دارد . وقتی به موج های ِ رمیده نگاه می کنی که هر لحظه دگرگونه می شوند و قدرت ِ پبش بینی را از تو سلب می کنند ، از پرسش ، از راز ، از رهایی ، از تازگی ، از بی نهایت لبریز می شوی و کدام لذت، عظیم تر از لذت ِ دریا ؟
ساحل ِ شنی در همه ی ِ دنیا ، همه جاهایی که با زیبایی ، گشوده فکری و آزادی هماغوش است ، امتدادی است آفتابی ،دلپذیر و طولانی ؛ آنقدر که می توانی با پاهای ِ خیس و برهنه ، ساعت ها لامسه ات را از نوازش ِ ماسه ها لبریز کنی و در امتداد ِ ملوس ِ دریا پیش بروی . در حال و هوایی که مشام از بوی ِ علف ِ دریایی آکنده ای ، نم چین شدن ِ آب را از روی ِ ماسه های ِ لب ِ ساحل تماشا کنی و هرچند یکبار هراس و جنب و جوش ِ جانداران ِ ریزی را احساس کنی که بعد از هر موج روی ِ پایت به جا می مانند و تو را تا رسیدن ِ موج ِ بعدی از مهربانی سرشار می کنند . ردیف ِ رنگارنگ ِ گوش ماهی ها و کمی نزدیک تر به دریا ، سنگ دانه های ِ شگفت و شکیل و اساطیری که ملیون ها سال در دل ِ آب ، صاف و نرم و تراشیده شده اند و خورشیدی که در افق ِ نارنجی ِ دریا فرو می رود .
خط ِ ساحلی در همه ی ِ دنیا درازنایی است که جز با دست ِ طبیعت از هم گسیخته نشده است، آن هم به ندرت . امتدادی است شادمانه ، پاکیزه و ناپیدا کرانه ؛ منحنی ِ زیبایی که به سوی ِ بی نهایت میل می کند .
( 2 )
کرانه ی ِ جنوبی ِ دریای ِ مازندران ، کرانه ی ِ ایرانی ِ این دریاچه ی ِ باستانی ، سال هاست که زشت و آلوده و اسلامی شده است . مردمان ِ فرومایه و حکومت ِ اسلامی ، هریک آینه ی ِ دیگری ، به اتفاق ، خط ِ ساحلی را پاره پاره و ملوث کرده اند . پلاژهای ِ مخروبه ، دوش های ِ شکسته ، کافه های ِ تعطیل ، دستشویی های ِ غیر ِ قابل ِ استفاده و میله های ِ درازی که در ساحل و دریا فرو کرده اند تا محل ِ شنای ِ زنان را با لُنگ استتار کنند ، تنها بخشی از طرح ِ اسلامی سازی ِ دریاست . در بیشتر ِ کناره های ِ پر جمعیت ، تقریباً هر چند صد متر ، حکومتیان با بولدزر و کامیون ، تلی از تخته سنگ های ِ کوه کنده ریخته اند و ساحل ِ شنی را خراب و مسدود کرده اند . سالهاست که اگر کنار ِ ساحل بایستی دویست متر جلوتر دماغه ای مصنوعی و بدقواره می بینی که به حریم ِ دریا دست اندازی می کند . جاهایی که تخته سنگ کم آورده اند ، کنار ِ سنگ قلوه ها تا توانسته اند ضایعات ِ ساختمانی ، بلوک های ِ سیمانی ، سرامیک و بتون ریخته اند . اما زباله و نخاله ی ِ کنار ِ ساحل مرحمت ِ مردمان است . بعضی جاها ساحل آنقدر کثیف است که مجبور می شوی از دریا به شهر پناه ببری ! روی ِ ماسه های ِ ساحلی و لا به لای ِ گوش ماهی ها ، بطری ِ آب معدنی ، قوطی ِ کنسرو ، پاکت ِ آب میوه ، کهنه دستگیره ، دمپایی لاستیکی ، پوست ِ میوه ، شیشه ی ِ دلستر ، سرنگ ِ استفاده شده ، ظرف های ِ یکبار مصرف ، پاکت ِ چیپس و پفک ، بند ِ کفش ، سطل ِ ماست ، مفتول ِ فلزی ، پوشک ِ بچه ، گونی ِ خالی و نیمه پر ، پلاستیک ِ پاره ، طناب ، جعبه ی ِ بیسکویت و زباله هایی از این دست، در هم ریز شده اند . انبوه ِ زباله ها را که رد می کنی تازه سرت می خورد به دیواره ای سنگی که ساحل را بند آورده ! در کرانه ی ِ ایرانی ـ اسلامی ِ دریای ِ مازندران ، زشتی و آلودگی حرف ِ اول است . هیچ کس را حتا از بومیان سر ِ آن نیست که دسته ی ِ کوچکی تشکیل دهد و زیستگاه ِ خود را از زباله پاک کند ؛ اگر هم باشد یک صدم از این تخریب را جوابگو نیست . تخریبی حکومتی ، اسلامی ، مردمی . . . کناره ی ِ دریا که بند آمد و کثیف و زشت و تکه پاره شد ، لذت ِ کنار دریا هم از زندگی ِ جمعی رخت می بندد . ایرانی ها زباله هایشان را در کناره ی ِ دریای ِ مازندران می ریزند و تعطیلات ِ شان را در آنتالیا ، کوشی آداسی و بدروم می گذرانند !
( 3 )
اسلام یعنی زشتی در ظاهر و باطن . اصلاً می توان لغت ِ " زشت " را برداشت و به جایش " اسلام " را گذاشت .
سرانگشت
کرانه ی ِ جنوبی ِ دریای ِ مازندران ، کرانه ی ِ ایرانی ِ این دریاچه ی ِ باستانی ، همانجا که سی سال است تخریب می شود ، متاسفانه چهره ی ِ غم آلودی دارد . وقتی به موج های ِ رمیده نگاه می کنی که هر لحظه دگرگونه می شوند و قدرت ِ پبش بینی را از تو سلب می کنند ، از پرسش ، از راز ، از رهایی ، از تازگی ، از بی نهایت لبریز می شوی و کدام لذت، عظیم تر از لذت ِ دریا ؟
ساحل ِ شنی در همه ی ِ دنیا ، همه جاهایی که با زیبایی ، گشوده فکری و آزادی هماغوش است ، امتدادی است آفتابی ،دلپذیر و طولانی ؛ آنقدر که می توانی با پاهای ِ خیس و برهنه ، ساعت ها لامسه ات را از نوازش ِ ماسه ها لبریز کنی و در امتداد ِ ملوس ِ دریا پیش بروی . در حال و هوایی که مشام از بوی ِ علف ِ دریایی آکنده ای ، نم چین شدن ِ آب را از روی ِ ماسه های ِ لب ِ ساحل تماشا کنی و هرچند یکبار هراس و جنب و جوش ِ جانداران ِ ریزی را احساس کنی که بعد از هر موج روی ِ پایت به جا می مانند و تو را تا رسیدن ِ موج ِ بعدی از مهربانی سرشار می کنند . ردیف ِ رنگارنگ ِ گوش ماهی ها و کمی نزدیک تر به دریا ، سنگ دانه های ِ شگفت و شکیل و اساطیری که ملیون ها سال در دل ِ آب ، صاف و نرم و تراشیده شده اند و خورشیدی که در افق ِ نارنجی ِ دریا فرو می رود .
خط ِ ساحلی در همه ی ِ دنیا درازنایی است که جز با دست ِ طبیعت از هم گسیخته نشده است، آن هم به ندرت . امتدادی است شادمانه ، پاکیزه و ناپیدا کرانه ؛ منحنی ِ زیبایی که به سوی ِ بی نهایت میل می کند .
( 2 )
کرانه ی ِ جنوبی ِ دریای ِ مازندران ، کرانه ی ِ ایرانی ِ این دریاچه ی ِ باستانی ، سال هاست که زشت و آلوده و اسلامی شده است . مردمان ِ فرومایه و حکومت ِ اسلامی ، هریک آینه ی ِ دیگری ، به اتفاق ، خط ِ ساحلی را پاره پاره و ملوث کرده اند . پلاژهای ِ مخروبه ، دوش های ِ شکسته ، کافه های ِ تعطیل ، دستشویی های ِ غیر ِ قابل ِ استفاده و میله های ِ درازی که در ساحل و دریا فرو کرده اند تا محل ِ شنای ِ زنان را با لُنگ استتار کنند ، تنها بخشی از طرح ِ اسلامی سازی ِ دریاست . در بیشتر ِ کناره های ِ پر جمعیت ، تقریباً هر چند صد متر ، حکومتیان با بولدزر و کامیون ، تلی از تخته سنگ های ِ کوه کنده ریخته اند و ساحل ِ شنی را خراب و مسدود کرده اند . سالهاست که اگر کنار ِ ساحل بایستی دویست متر جلوتر دماغه ای مصنوعی و بدقواره می بینی که به حریم ِ دریا دست اندازی می کند . جاهایی که تخته سنگ کم آورده اند ، کنار ِ سنگ قلوه ها تا توانسته اند ضایعات ِ ساختمانی ، بلوک های ِ سیمانی ، سرامیک و بتون ریخته اند . اما زباله و نخاله ی ِ کنار ِ ساحل مرحمت ِ مردمان است . بعضی جاها ساحل آنقدر کثیف است که مجبور می شوی از دریا به شهر پناه ببری ! روی ِ ماسه های ِ ساحلی و لا به لای ِ گوش ماهی ها ، بطری ِ آب معدنی ، قوطی ِ کنسرو ، پاکت ِ آب میوه ، کهنه دستگیره ، دمپایی لاستیکی ، پوست ِ میوه ، شیشه ی ِ دلستر ، سرنگ ِ استفاده شده ، ظرف های ِ یکبار مصرف ، پاکت ِ چیپس و پفک ، بند ِ کفش ، سطل ِ ماست ، مفتول ِ فلزی ، پوشک ِ بچه ، گونی ِ خالی و نیمه پر ، پلاستیک ِ پاره ، طناب ، جعبه ی ِ بیسکویت و زباله هایی از این دست، در هم ریز شده اند . انبوه ِ زباله ها را که رد می کنی تازه سرت می خورد به دیواره ای سنگی که ساحل را بند آورده ! در کرانه ی ِ ایرانی ـ اسلامی ِ دریای ِ مازندران ، زشتی و آلودگی حرف ِ اول است . هیچ کس را حتا از بومیان سر ِ آن نیست که دسته ی ِ کوچکی تشکیل دهد و زیستگاه ِ خود را از زباله پاک کند ؛ اگر هم باشد یک صدم از این تخریب را جوابگو نیست . تخریبی حکومتی ، اسلامی ، مردمی . . . کناره ی ِ دریا که بند آمد و کثیف و زشت و تکه پاره شد ، لذت ِ کنار دریا هم از زندگی ِ جمعی رخت می بندد . ایرانی ها زباله هایشان را در کناره ی ِ دریای ِ مازندران می ریزند و تعطیلات ِ شان را در آنتالیا ، کوشی آداسی و بدروم می گذرانند !
( 3 )
اسلام یعنی زشتی در ظاهر و باطن . اصلاً می توان لغت ِ " زشت " را برداشت و به جایش " اسلام " را گذاشت .
سرانگشت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر