در ایران «سانسور» اختاپوسی است که به جای ِ هشت پا، هشتصد پا دارد. این موجود ِ هشتصد پا «در ما»، «از ما»، «با ما»، و «بر ما»، است. هرکدام از پاهای ِ این هیولای ِ هولناک به یک گروه از اعصاب ِ ما برخورد می کند و از یک جای ِ وجود و فرهنگ ِ ما ریشه می گیرد. قطع کردنش کار ِ حضرت ِ فیل است اگر خوش اقبال باشد و عاج هایش نشکند.
در تحریک ِ این اختاپوس، «سیاست» اگرچه متهم ِ ردیف ِ اول است اما تنها عامل ِ تغذیه نیست. مصلحت های ِ شخصی، محذوریت های ِ اخلاقی، تابوهای ِ اجتماعی، تعصبات ِ مذهبی و به خصوص دخالت های ِ خانوادگی معمولا از انقباض های ِ سیاسی بدترند.
تجربه ی ِ شخصی من در برخورد با شاعران و نویسندگان ِ مرحومی که آثارشان به دست ِ وارثان افتاده و چاپ نشده این بوده که آنها بیش از همه چیز زندانی ِ قوم و خویش های ِ خود شده اند. هرکدام هزار و یک آبروترس ِ مدعی دارند که باید خط به خط ِ آثارشان را از زیر ِ ذره بین عبور دهند و بر واژه واژه اش صحه گذارند. بنابراین ما که امروزه شعرهای ِ حافظ و سعدی و مولانا را می خوانیم و دیوان هایشان را در دسترس داریم باید از عمه ی ِ حافظ و خان دایی ِ سعدی و بی بی جان ِ مولوی ممنون باشیم که سعه ی ِ صدر به خرج دادند و جلو ِ انتشار ِ آثار ِ آنان را نگرفتند.
توصیه ی ِ اکید ِ من این است که شاعران و نویسندگان تا زنده هستند آثارشان را منتشر کنند و کار را به قیام و قعود ِ مجالس ِ مُرکّب نسپارند. مجالسی تشکیل یافته از عمه های ِ تصادفی، خاله های ِ لکنته، عمو زاده های ِ خمار، معشوقه های ِ مخفی، رفقای ِ دسته دیزی، همسایه های ِ هتلی، گربه های ِ روی ِ شیروانی و صد البته سانسورچیان ِ حکومتی!
«حبس ِ خانگی» فقط مخصوص ِ زنده ها نیست؛ بسیار اتفاق می افتد که مرده ها نیز به حبس ِ خانگی می روند.
سرانگشت
در تحریک ِ این اختاپوس، «سیاست» اگرچه متهم ِ ردیف ِ اول است اما تنها عامل ِ تغذیه نیست. مصلحت های ِ شخصی، محذوریت های ِ اخلاقی، تابوهای ِ اجتماعی، تعصبات ِ مذهبی و به خصوص دخالت های ِ خانوادگی معمولا از انقباض های ِ سیاسی بدترند.
تجربه ی ِ شخصی من در برخورد با شاعران و نویسندگان ِ مرحومی که آثارشان به دست ِ وارثان افتاده و چاپ نشده این بوده که آنها بیش از همه چیز زندانی ِ قوم و خویش های ِ خود شده اند. هرکدام هزار و یک آبروترس ِ مدعی دارند که باید خط به خط ِ آثارشان را از زیر ِ ذره بین عبور دهند و بر واژه واژه اش صحه گذارند. بنابراین ما که امروزه شعرهای ِ حافظ و سعدی و مولانا را می خوانیم و دیوان هایشان را در دسترس داریم باید از عمه ی ِ حافظ و خان دایی ِ سعدی و بی بی جان ِ مولوی ممنون باشیم که سعه ی ِ صدر به خرج دادند و جلو ِ انتشار ِ آثار ِ آنان را نگرفتند.
توصیه ی ِ اکید ِ من این است که شاعران و نویسندگان تا زنده هستند آثارشان را منتشر کنند و کار را به قیام و قعود ِ مجالس ِ مُرکّب نسپارند. مجالسی تشکیل یافته از عمه های ِ تصادفی، خاله های ِ لکنته، عمو زاده های ِ خمار، معشوقه های ِ مخفی، رفقای ِ دسته دیزی، همسایه های ِ هتلی، گربه های ِ روی ِ شیروانی و صد البته سانسورچیان ِ حکومتی!
«حبس ِ خانگی» فقط مخصوص ِ زنده ها نیست؛ بسیار اتفاق می افتد که مرده ها نیز به حبس ِ خانگی می روند.
سرانگشت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر