دردسرهایِ تلفن

این ترکیب بند را حدوداً 17 سال پیش گفتم. آن موقع موبایل و مخابرات آنقدرها فراگیر نشده بود و پیش نرفته بود.  دوره، دوره ی ِ تلفن ِ ثابت و کمبود ِ شماره و مزاحم تلفنی و این حرف‌ها بود! این طنز به شیوه ی ِ فکاهیِ های ِ مطبوعاتی ِ ایران ساخته شده؛ آن زمان تصوری از وبلاگ و طنز ِ آزادتر نداشتم. این ترکیب بند را به خاطره ی ِ عمران ِ صلاحی تقدیم می‌کنم  که با همه ی ِ سانسورها و محدودیت‌ها سعی می‌کرد طنز ِ عمیق بنویسد

چون گرفتم تلفن آب ِ دو چشمم خون شد

روی ِ من زرد چنان رنگ ِ رخ ِ مجنون شد    

زورق ِ بختم از این موج ِ دمان وارون شد

بین ِ گل‌های ِ جهان قسمت ِ من میمون شد

شرح ِ این آتش ِ جانسوز نگفتن تاکی»*

«سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی

چون بشد وصل پس از یک دهه صبر ِ وافر

نمره ای را بگرفتم من ِ مفلس شاعر

گفتم آنجاست همان منزل ِ دایی باقر؟

!آن صدا گفت که نه منزل ِ بانو تاچر

سرم از اینهمه دقت چو ترن سوت کشید

کار ِ اعصاب ِ من آنگاه به تابوت کشید

دود ِ آه ِ منِ ِ بیچاره به افلاک رسید

تا که قبض ِ تلفن چون گل ِ صد چاک رسید

کارمند ِ تلفنخانه غضبناک رسید

گفتمش رحمتی آور به سرم خاک رسید

!بعد ِ یکساعت و نیم آمد و گفتا که چه بود؟

!تویِ قبضت دو سه تا صفر زیاد آمده بود

در تلیفن سخن از کار ِ جهان می‌گفتیم

با رفیقی ز ِ غم ِ خرج ِ گران می‌گفتیم

از صفا با صنمی سرو ِ چمان می‌گفتیم

وز سفرها به سراب و همدان می‌گفتیم

 !ناگهان پیرزنی گفت خدایا توبه

 !حذر از صحبت ِ فجّار خدایا توبه

نیمه های ِ شب ِ پیشین تلفن زنگ بزد

بچه از خواب پرید و ننه اش ونگ بزد

مخلص اندر پی ِ گوشی به زنش چنگ بزد

بهر ِ برداشتنش بر رخم آژنگ بزد

!زان طرف نره خری گفت عجب رو داری

!مردکه موقع ِ خواب است چرا بیداری؟

مرد ِ عامی نشود دکتر ِ بیمارستان

یعنی آگاهی ِ هر کار تو قبلاً بستان

زین جهالت که بود میوه ی ِ بیکارستان

گشته‌ام مشتری ِ دائم ِ تیمارستان

راه ِ دلمردگــی و عارضـــــــــه را می‌بنـــــدم

 !پشت ِ پرچین به همه اهل ِ جهان می خندم

سال ِ سرایش:1375

این بیت، تضمینی است از وحشی ِ بافقی *

سرانگشت