پهلوان پنبه

پهلوان پنبه ؛


این هم گوشه ای از مجاهدت های ِ تاریخ ساز و خستگی ناپذیر ِ " شاه سلطان حسین " آخرین پادشاه ِ سلسله ی شیعه گستر ِ صفوی که از فرط ِ احساس ِ مسوولیت ، کلید ِ اصفهان را دو دستی به محمود افغان و سپاه ِ جرارش تقدیم کرد .

"... آن خلاصه ی ِ ملوک ِ نیکو سلوک [ شاه سلطان حسین ] از هر طرف، آن ماه وشان ِ سیم اندام [ زنان حرمسرا ] را تماشا می نمود و از هریک که خوشترش می آمد به دست ِ مبارک ِ خود دستش را می گرفت و به مردی و مردانگی او را در میان می خوابانید و پاهای ِ نازک حنای نگار بسته ی ِ او را بر دوش ِ مبارک ِ خود می انداخت و عمود لحمی ِ سخت ِ مانند ِ فولاد ِ خود را بر سپر ِ مدوّر ِ سیمین ِ نازک ِ آن نازنین فرو می کوفت و مجامعتی خسروانه می نمود که لا حول و لا قوة الا بالله ، و آن حجره را لذت خانه می خواندند ... در نیرومندی و زور بازو و قوت ِ سرپنجه و شجاعت و فصاحت و بلاغت و علم و حلم و وسعت ِ حوصله ، فرد ِ کامل و وحید ِ زمان بوده و همیشه با انبساط و نشاط ِ قلب و و سرور ِ خاطر ِ عاطر و مدام بی غم و هَم و خرم و خندان و شادمان بود .
روز و شب در اکل و مجامعت ، بسیار حریص و بی اختیار بوده و به جهت ِ امتحان در یک روز و یک شب ، صد دختر باکره ی ِ ماهرو را فرمود ، موافق ِ شرع انور محمدی به رضای پدرشان و رضا و رغبت ِ خودشان ، از برای وی متعه نمودند و آن پناه ِ مُلک و ملت ، به خاصیت و قوت ِ اکسیر اعظم ، در مدت بیست و چهار ساعت ازاله ی بکارت ِ آن دوشیزگان ِ دلکش ِ طناز و آن لعبتان ِ شکرلب ِ پرناز نمود و باز مانند ِ عزبان ِ مست ، هل من مزید می فرمود و بعد ایشان را به قانون ِ شریعت ِ احمدی مرخص فرمود و همه ی ایشان با صداق ِ شرعی و زینت و اسباب و رخوت ِ نفیسه ای که آن قبله ی عالم به ایشان احسان و اِنعام فرموده بود ، به خانه های ِ خود رفتند و در همه ی ممالک ِ ایران این داستان انتشار یافت و هرکس زنی در حسن و جمال بی نظیر داشت ، با رضا و رغبت ِ تمام او را طلاق می گفت و از روی مصلحت و طلب ِ منفعت ، او را به دربار ِ معدلت بار ِ خاقانی می آورد و او را برای ِ آن یگانه ی ِ آفاق عقد می نمودند با شرایط ِ شرعیه . و آن زبده ی ِ ملوک از آن حوروش محظوظ و متلذذ می شد و او را با شرایط شرعیه مرخص می فرمود و آن زن خرم و خوش از سرکار ِ فیض آثار ِ پادشاهی انتفاع یافته با دولت و نعمت باز به عقد ِ شوهر خود در می آمد .
هرکس دختر بسیار جمیله ای داشت سعی ها می نمود و به عرض ِ محرمان ِ سرادق ِ جاه و جلال ِ خاقانی می رسانید و آن دختر ِ ماه منظر را برای آن ذات ِ نیکو صفات ِ اقدس ، عقد می نمودند با شرایط شرعیه و قواعد ِ ملیه و با کمال خوش طبعی و نیکو خلقی ، با اطوار ِ بسیار خوش و حرکات ِ دلکش ِ رستمانه به یک یورش ، قلعه ی ِ دربسته ی ِ محکم ِ بلورینش را دخل و تصرف می نمود و قفل ِ لعل مانندش را به مفتاح ِ الماس مانند ِ خود می گشود و از طرفین چنان حظ و لذت می یافتند و بدان قسم محظوظ و متلذذ می شدند که به تقریر و تحریر نمی گنجد . زیرا که معجونی پیش از مقاربت بر حشفه ی ِ خود می مالید که فی الفور به خاریدن در می آمد و چون به مقاربت مشغول می شد فرج ِ آن زن نیز از آن دوا به خارش در می آمد و به سبب ِ قوت ِ باهی که آن یگانه ی آفاق داشت ، آورد و بردش بسیار به طول می انجامید و بسیار متحرک بود تا آن که از فرط ِ لذت ، طرفین نزدیک به غش نمودن و بیهوشی می رسیدند و هریک از این زنان و دختران را که آبستن می شدند نگهداری می نمود و الا طلاق می فرمود به قانون ِ شریعت ِ نبوی همه را با انعام و احسان و بخشش و به این شیوه ی مرضیه ،خوش و به این قاعده ی نیکو خشنود می فرمود .
به این مراسم ِ خوب و به این آیین ِ مرغوب ِ مذکور ، ازاله ی بکارت ِ سه هزار دختر ِ ماه روی ، مشکین موی ، لاله عذار ، گل اندام ، بادام چشم ، شکر لب و دخول در دو هزار زن ِ جمیله ی ِ آفتاب لقای ِ سرو بالای ِ نسرین بدن ، نرگس چشم ، طناز ، پرناز ، بلورین غبغب نموده . ماشاالله لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم .
از برکت ِ اکسیر اعظمی که درویش ِ ذوفنون کامل بزرگوار صاحب اسراری به خلد آشیانی ، شاه سلیمان غفرالله له [ پدر شاه سلطان حسین ] پیشکش نموده بود و از آن خلد آشیانی به این فردوس مکانی ، میراث رسیده بود ، به قدر بیست کرور که هر کروری پانصد هزار تومان و هر تومانی ده هزار دینار باشد و بهای هشت مثقال زر ِ ناب و نیز بهای ِ صد و چهل مثقال سیم ناب و نیز هر تومانی ، قیمت ِ بیست خروار دیوانی غله که صد من ِ تبریزی که پنجاه من به وزن شاه و که هر من ِ شاهی ، هزار و دویست و هشتاد مثقال باشد ، خرج ِ تزویج ها و عروسی های ِ خود نموده و به این طریق خلایق را از سرکار ِ فیض آثار ، منتفع می نمود . "

( از کتاب ِ رستم التواریخ نوشته ی محمد هاشم آصف معروف به رستم الحکما ـ تصحیح ، تحشیه و توضیحات و تنظیمات فهرست های متعدد از محمد مشیری ـ برگزیده از صفحات 76 تا 83 )