۱۳۸۵ اردیبهشت ۲, شنبه

سخنی با حریفان

سخنی با حریفان ؛


حریفان ! خُدعه را سویی گذارید
ردای ِ معرفت از تن در آرید

شما با معرفت بیگانه هستید
ولی در سوگ ِ دین بس داغدارید

طریق ِ هجو هم مشی ِ شما بود
چرا از درد ِ آن زار و نزارید ؟

بیان ِ منطقی با فحش و تهدید ؟!
عجب دانشور و نیکو تبارید !

نبرد ِ فلسفی در جوّ ِ ارعاب ؟!
مخاطب را مگر نادان شمارید ؟

شما دلداده ی ِ هجوید و هجوید
به دور ِ شهر ِ آزادی حصارید

شما در خلوت ِ انسان ِ آزاد
خَلید و گزمه ی ِ رهزن گمارید

از این میدان بر عالم فاش گردید
که پوچ و یاوه ساز و نابکارید

به گاه ِ بحث فحّاش و لجوجید
به وقت ِ هجو هم جرات ندارید

سکوت و صبرتان مولود ِ ضعف است
وگرنه در مصاف ِ شرم ، هارید

در این ویرانه آباد ِ مجازی
گروه ِ ناخوش آواز ِ فشارید

سخن مردانه گویم تُندر آسا
که تاب ِ یک دو بیتش را نیارید

اگر هجو است ، این هم گوی و میدان
سر ِ خود را به چوگانم سپارید

اگر توفان ِ هجوم تازه گردد
فقط در حکم ِ پوشال و غبارید

ز ضرب ِ شست ِ من عبرت بگیرید
که تخم ِ ترس در دل ها نکارید

نماند جاودانه جوّ ِ ارعاب
اگر روشن دلی در سینه دارید

دخوی ِ نازنین گُل کرد و آمد
چرا در کار ِ انکار ِ بهارید ؟


جوانمردی نباشد با شما جنگ
ازیرا در مقام ِ احتضارید

خداحافظ حریفان ِ دغلباز
مگر آن که دوباره سر بر آرید


سرانگشت