آمد !... آمد !... مامور ِ عذاب آمد . صدای ِ ضجه از سلول ِ مجاور بلند است . ای کاش شما آقای ِ دکتر آنقدر غیرت ِ وطن داشتید که این مقدونی ِ بی اصل و نسب را به بیمارستان می کشیدید تا این مستخدم ِ خشن ِ بی رحم، هر روز یکبار با آن چوب ِ کلفت ِ گره دار تنش را از چند جا زخمدار و خونمرده کند . ای دریغ که همه ی ِ دیوانگان را به تیمارستان نمی آوردند ! اینجا مقر ِ دیوانگان ِ حقیر و کم زور و بی کس و کار است و دیوانگان ِ قدرتمند هر چه خطرناک باشند از اقامت ِ تیمارستان معافند . انوشیروان ِ شما به یک روز به دلجویی ِ موبدان و اسپهبدان ، چند هزار مردم ِ ایران را به جرم ِ پیروی ِ مزدک کشت و دادگر ِ قرون شد. اگر من یک مزدکی را کشته بودم جایم بالای ِ دار بود.
پیش ِ خودمان بماند آقای ِ دکتر، این تاریخ ِ نفرت انگیز ِ شما کشّاف ِ خون و مرگ و عزا و فرومایگی است و هر جا چپاولگری بی رحم در گذرگاه ِ مطامع ِ خود خون و مرگ پاشیده یا طماع ِ بی انصافی به شکنجه و تازیانه، انبوه ِ عظیم ِ انسان ها را به کانال ِ هوس های ِ خود دوانیده یا روسبی ِ خوشرنگ و روی ِ لوندی، گردنه زن ِ خونخواری را شریک ِ بستر خود کرده یا زرنگ ِ پشت هم اندازی عنکبوت آسا از پندارهای ِ واهی برای ِ صید ِ کسان، تورهای ِ خوشرنگ تنیده ، همان جا شما به تعظیم ایستاده اید و به آرزو برای ِ وصف ِ دون صفتی ها و درنده خویی ها ، دهانی به وسعت ِ فلک می خواهید و زیر ِ قدم ِ تان این هزارها و ملیون ها مردم ِ غارت زده ی ِ ستمکش را که چون مورچگان، پامال ِ اهل ِ هوس شده اند نمی بینید و اگر ببینید چون آقای ِ هارپاگون یکی از این کلمات ِ طلایی را که به ملیون و هزار ذخیره ی ِ ستمگران دارید، نثار ِ آن ها نمی کنید . از بانی ِ اهرام به عظمت یاد می کنید که بنای ِ جاویدش چون غولی عظیم، با سطوت ِ زمانه پنجه می زند و از این ده و صد هزار قربانیان ِ انسانی که در آفتاب ِ سوزان ِ آفریقا از گرسنگی و خستگی و بیماری زیر ِ تازیانه ی ِ دژخیمان ِ فرعون، جان دادند و سخاوت ِ عام ِ این خدای ِ قلابی ِ بی رحم، حتا یک گور ِ تنگ و خاموش را در آن صحراهای ِ وسیع از آنها دریغ کرد، نامی نمی برید . گویی در تاریخ ِ مکتوب ِ شما خون و مرگ و عزا و غارت کم است که به جست و جوی غارتگران ِ خون آشام، به دخمه های ِ تاریک ِ قدیم می دوید و هر جا استخوان ِ امیر ِ خونخوار ِ سنگدلی را کشف کردید، جشن می گیرید و توفیق و فتح ِ تاریخ را سمر می کنید . شما آقای ِ دکتر که به صورت انسانید و دلی در سینه دارید، نمی دانم چرا در سن ِ تاریخ درنده خو می شوید و همه ی ِ این رنگ و بوی ِ مروت و صفا و مهربانی و وفا و یکرنگی و برادری و همدلی و همدردی که در این قرون ِ دراز به قدرت ِ وهم و پندار ، چون حنوطی بر مردار ِ حیات مالیده اند به نیش ِ قلم ِ شما فرو می ریزد و انسانیت را که به دوران ِ الفبا چون کودکان ِ نوقدم، لرزان و ترسان، گامی چند از ظلمات ِ غار و وحشت ِ جنگل، پیش آمده به دوران ِ جنگل و غار پس می برید . مگر شما نیستید که از آن راهزن ِ بزرگ، یعنی فاتح معروف که یکی از زیباترین شهرهای ِ دنیای ِ قدیم را به خون کشید و آتش زد به کرم یاد می کنید ؟ که آدم کشان او پنجاه هزار انسان ِ اسیر را در موکب ِ ظفر به شمشیر سر بریده و به سرنیزه شکم دریده و گذرگاه ِ فاتح ِ خون آشام را به خون تازه ی ِ گرم آبیاری کرده اند و از لطف ِ عمیم و منّت ِ او دم می زنید که به رسم ِ سارگون فاتح ِ خونخوار ِ آشور، اسیران ِ واژگون بخت را با تخماق ِ سنگی سر و گردن نکوفته اند. و این ترک درنده خوی ِ بی آبرو ، این غارتگر ِ طماع ِ بی رحم، این چنگیز ِ موحش ِ هندوستان، این محمود ِ آبله روی ِ تنک ریش ِ تنگ چشم ِ دیوانه ی ِ غلامباره را که نزدیک ِ بیست سال ابوالهول ِ هندوان ِ کم آزار بود، که میلیون ها مردم ِ بی دفاع را به خون کشید، که شهرهای ِ بزرگ را به کشتزار بدل کرد، که هر سال ده ها و صدها هزار مرد و زن و کودک ِ هندو را به بند ِ اسارت کشید و قیمت ِ انسان را در بازار ِ غزنه به نیم درم رسانید، که به فرمان ِ آن رباخوارزاده ی ِ دون، مدعی ِ خلافت ِ بغداد، از خون ِ برادران ِ شما در همین ایران ِ ستم زده آسیاها روان کرد، همین نامرد ِ خشن ِ وحشی ِ خونخوار را به هاله ی ِ نور پوشانیده عنوان «غازی» و «یمین الدوله» داده و به مقام ِ نیمه خدایان بالا برده و بی ریش ِ بدنام ِ رسوای ِ هرزه ی ِ او را نمونه ی ِ شرف و مردمی و بزرگی کرده اید . و شاعران ِ سفله منش ِ سفله نواز ِ دروغ پرداز، این زن بدلی ِ گرگ ِ غزنه را به صفا و ظرافت ِ طبع تا حدود ِ فرشتگان بالا برده و غافل از خدا و شریعت و اخلاق و خوی ِ سالم ِ انسانی، سیه کاری ِ غارتگر ِ ترک را شهره ی ِ آفاق و قرون کرده اند، تا همه بدانند که شما آقای ِ دکتر از این علم ِ شریف ِ تاریخ، چه انبار ِ لجنی ساخته اید ! و چنگیز و تیمور و هلاکو که چون غلطک های ِ عظیم ، تمدن و عمران را زیر گرفته و همه جا خون و ویرانی و مرگ و وحشت پراکنده اند که شهرهای ِ بزرگ را قبرستان کرده و از کشته پشته و از سرها مناره ها ساخته اند و در گذرگاه ِ خود همه جا را سوخته و یغما کرده و به ویرانی داده اند، این گرگان ِ انسان نما که نام ِ کریهشان بوی ِ خون می دهد، در تاریخ ِ مسخره ی ِ شما به صف ِ اول جای دارند و از وصف خونریزی ِ هول انگیزشان کتابخانه ها کرده اید تا دنیای ِ بعد، از آن همه هول و عذاب که این درنده خویان به دنیای ِ آن زمان سر داده اند بی بهره و خبر نماند .
عجبا ! در این عرصه ی ِ پهناور ِ تاریخ که کران تا کران قلمرو ِ محمود و چنگیز و تیمور و هلاکو و گرگان ِ همانند ِ آنها است، ملای ِ خوب ِ کم آزار که پنجه اش آغشته به خون نبوده اصلاً جا ندارد.
گویی شما آقای ِ دکتر عاشق ِ لاش و خون بوده اید و چون کفتار ِ مردار جو، در این جنجال ِ حادثات، پیوسته به جست و جوی ِ کشتار و خون، تکاپو کرده اید . پندار ِ علیل شما همه دنیا را چون عرصه ی ِ بازی های ِ قهرمانی ِ رم غرقه به خون می خواسته و مردم ِ آرام را از این طومار ِ تاریخ، برون رانده اید.
همه نشاط و نیروی ِ شما از آن خون ِ سرخ است که دم به دم از جهش ِ دل، به رگهای ِ تان می دود و سرشار از نیروی ِ خون، چون استسقازده ی ِ آب جو، پیوسته دم از خون می زنید . مگر شما نبوده اید که دستمال ِ خونی ِ زفاف را چون پرچم ِ ظفر ِ فاتحان ِ رومی خانه به خانه می برده اید ؟ جان ِ وحشیان ِ خون آشام ِ قدیم در دخمه های ِ ضمیرتان به خواب است و این شعور ِ باطن ِ جبار که عقل و اراده و جان ِ شما را به چنگال دارد، تابوت ِ بدویان ِ مصر و بابل و نینوا است که به هر فرصت گربه و سگ را شاهرگ دریده خون تازه را گرماگرم چون شربت ِ نیروبخش از رگ به دم می کشیده اند . شما هم نیروی ِ بقا از لاش می گیرید . وای از آن روز که سفره ی ِ شما از لاشه ی ِ میش و بوقلمون، رنگین نباشد. اجدادتان در عبادتگاه ِ انلیل و آمون و مردوک، شبح ِ آدمکشی را هاله ی ِ قدوسی زده بودند . شما نیز به تقلید ِ اجداد و تعظیم ِ خون ، همه ی ِ خونخواران ِ تاریخ را به مقام ِ مقدسان برده اید . اگر آهن ِ قراضه ی ِ زنگیده ای بیارند که خنجر ِ محمود یا خود ِ چنگیز و مهمیز ِ هلاکو و یا نعل ِ اسب ِ تیمور است ، بی دریغ چند برابر ِ وزن ِ آن طلا می دهید و از این توفیق ِ گرانمایه ، در آفاق ولوله می کنید . جان ِ تان از جان ِ چنگیز و تیمور مایه دارد ؛ همه از یک ریشه اید . شما همان صیاد ِ غارنشینید که غریو زنان ، حیوان ِ زنده را به چنگ و دندان دریده ، گوشت ِ خون آلود ِ گرم را با حرص و اشتها بلعیده اید . این رشته های ِ عصب که نقش ِ بقای ِ شما را به سیماب ِ هستی رقم می زنند، سرشار از خاطره های ِ آن روزگار است . این نور ِ کم مایه ی ِ فرهنگ به عمق ِ جان ِ تان نرسیده . با سیل ِ زمانه از غار برون زده اید اما میراث ِ غار را از جان ِ خود برون نزده اید ؛ و این صیقل ِ فریبای ِ مروت و صفا ، رنگی است به دیوار که لاشخور ِ غار را در سایه ی ِ آن نهان کرده اید . جان ِ تان بوی ِ خون می دهد . رنگ ِ خون مجذوب ِ تان می کند . شکم ِ تان گور ِ مردار است . خونابه ی ِ لاش را با لذت و ولع در این گور ِ سیری ناپذیر سرازیر می کنید . شهوت ِ گوشت و آرزوی ِ خون در جان ِ تان موج می زند . شما خون پرستید .
پیش ِ خودمان بماند آقای ِ دکتر، این تاریخ ِ نفرت انگیز ِ شما کشّاف ِ خون و مرگ و عزا و فرومایگی است و هر جا چپاولگری بی رحم در گذرگاه ِ مطامع ِ خود خون و مرگ پاشیده یا طماع ِ بی انصافی به شکنجه و تازیانه، انبوه ِ عظیم ِ انسان ها را به کانال ِ هوس های ِ خود دوانیده یا روسبی ِ خوشرنگ و روی ِ لوندی، گردنه زن ِ خونخواری را شریک ِ بستر خود کرده یا زرنگ ِ پشت هم اندازی عنکبوت آسا از پندارهای ِ واهی برای ِ صید ِ کسان، تورهای ِ خوشرنگ تنیده ، همان جا شما به تعظیم ایستاده اید و به آرزو برای ِ وصف ِ دون صفتی ها و درنده خویی ها ، دهانی به وسعت ِ فلک می خواهید و زیر ِ قدم ِ تان این هزارها و ملیون ها مردم ِ غارت زده ی ِ ستمکش را که چون مورچگان، پامال ِ اهل ِ هوس شده اند نمی بینید و اگر ببینید چون آقای ِ هارپاگون یکی از این کلمات ِ طلایی را که به ملیون و هزار ذخیره ی ِ ستمگران دارید، نثار ِ آن ها نمی کنید . از بانی ِ اهرام به عظمت یاد می کنید که بنای ِ جاویدش چون غولی عظیم، با سطوت ِ زمانه پنجه می زند و از این ده و صد هزار قربانیان ِ انسانی که در آفتاب ِ سوزان ِ آفریقا از گرسنگی و خستگی و بیماری زیر ِ تازیانه ی ِ دژخیمان ِ فرعون، جان دادند و سخاوت ِ عام ِ این خدای ِ قلابی ِ بی رحم، حتا یک گور ِ تنگ و خاموش را در آن صحراهای ِ وسیع از آنها دریغ کرد، نامی نمی برید . گویی در تاریخ ِ مکتوب ِ شما خون و مرگ و عزا و غارت کم است که به جست و جوی غارتگران ِ خون آشام، به دخمه های ِ تاریک ِ قدیم می دوید و هر جا استخوان ِ امیر ِ خونخوار ِ سنگدلی را کشف کردید، جشن می گیرید و توفیق و فتح ِ تاریخ را سمر می کنید . شما آقای ِ دکتر که به صورت انسانید و دلی در سینه دارید، نمی دانم چرا در سن ِ تاریخ درنده خو می شوید و همه ی ِ این رنگ و بوی ِ مروت و صفا و مهربانی و وفا و یکرنگی و برادری و همدلی و همدردی که در این قرون ِ دراز به قدرت ِ وهم و پندار ، چون حنوطی بر مردار ِ حیات مالیده اند به نیش ِ قلم ِ شما فرو می ریزد و انسانیت را که به دوران ِ الفبا چون کودکان ِ نوقدم، لرزان و ترسان، گامی چند از ظلمات ِ غار و وحشت ِ جنگل، پیش آمده به دوران ِ جنگل و غار پس می برید . مگر شما نیستید که از آن راهزن ِ بزرگ، یعنی فاتح معروف که یکی از زیباترین شهرهای ِ دنیای ِ قدیم را به خون کشید و آتش زد به کرم یاد می کنید ؟ که آدم کشان او پنجاه هزار انسان ِ اسیر را در موکب ِ ظفر به شمشیر سر بریده و به سرنیزه شکم دریده و گذرگاه ِ فاتح ِ خون آشام را به خون تازه ی ِ گرم آبیاری کرده اند و از لطف ِ عمیم و منّت ِ او دم می زنید که به رسم ِ سارگون فاتح ِ خونخوار ِ آشور، اسیران ِ واژگون بخت را با تخماق ِ سنگی سر و گردن نکوفته اند. و این ترک درنده خوی ِ بی آبرو ، این غارتگر ِ طماع ِ بی رحم، این چنگیز ِ موحش ِ هندوستان، این محمود ِ آبله روی ِ تنک ریش ِ تنگ چشم ِ دیوانه ی ِ غلامباره را که نزدیک ِ بیست سال ابوالهول ِ هندوان ِ کم آزار بود، که میلیون ها مردم ِ بی دفاع را به خون کشید، که شهرهای ِ بزرگ را به کشتزار بدل کرد، که هر سال ده ها و صدها هزار مرد و زن و کودک ِ هندو را به بند ِ اسارت کشید و قیمت ِ انسان را در بازار ِ غزنه به نیم درم رسانید، که به فرمان ِ آن رباخوارزاده ی ِ دون، مدعی ِ خلافت ِ بغداد، از خون ِ برادران ِ شما در همین ایران ِ ستم زده آسیاها روان کرد، همین نامرد ِ خشن ِ وحشی ِ خونخوار را به هاله ی ِ نور پوشانیده عنوان «غازی» و «یمین الدوله» داده و به مقام ِ نیمه خدایان بالا برده و بی ریش ِ بدنام ِ رسوای ِ هرزه ی ِ او را نمونه ی ِ شرف و مردمی و بزرگی کرده اید . و شاعران ِ سفله منش ِ سفله نواز ِ دروغ پرداز، این زن بدلی ِ گرگ ِ غزنه را به صفا و ظرافت ِ طبع تا حدود ِ فرشتگان بالا برده و غافل از خدا و شریعت و اخلاق و خوی ِ سالم ِ انسانی، سیه کاری ِ غارتگر ِ ترک را شهره ی ِ آفاق و قرون کرده اند، تا همه بدانند که شما آقای ِ دکتر از این علم ِ شریف ِ تاریخ، چه انبار ِ لجنی ساخته اید ! و چنگیز و تیمور و هلاکو که چون غلطک های ِ عظیم ، تمدن و عمران را زیر گرفته و همه جا خون و ویرانی و مرگ و وحشت پراکنده اند که شهرهای ِ بزرگ را قبرستان کرده و از کشته پشته و از سرها مناره ها ساخته اند و در گذرگاه ِ خود همه جا را سوخته و یغما کرده و به ویرانی داده اند، این گرگان ِ انسان نما که نام ِ کریهشان بوی ِ خون می دهد، در تاریخ ِ مسخره ی ِ شما به صف ِ اول جای دارند و از وصف خونریزی ِ هول انگیزشان کتابخانه ها کرده اید تا دنیای ِ بعد، از آن همه هول و عذاب که این درنده خویان به دنیای ِ آن زمان سر داده اند بی بهره و خبر نماند .
عجبا ! در این عرصه ی ِ پهناور ِ تاریخ که کران تا کران قلمرو ِ محمود و چنگیز و تیمور و هلاکو و گرگان ِ همانند ِ آنها است، ملای ِ خوب ِ کم آزار که پنجه اش آغشته به خون نبوده اصلاً جا ندارد.
گویی شما آقای ِ دکتر عاشق ِ لاش و خون بوده اید و چون کفتار ِ مردار جو، در این جنجال ِ حادثات، پیوسته به جست و جوی ِ کشتار و خون، تکاپو کرده اید . پندار ِ علیل شما همه دنیا را چون عرصه ی ِ بازی های ِ قهرمانی ِ رم غرقه به خون می خواسته و مردم ِ آرام را از این طومار ِ تاریخ، برون رانده اید.
همه نشاط و نیروی ِ شما از آن خون ِ سرخ است که دم به دم از جهش ِ دل، به رگهای ِ تان می دود و سرشار از نیروی ِ خون، چون استسقازده ی ِ آب جو، پیوسته دم از خون می زنید . مگر شما نبوده اید که دستمال ِ خونی ِ زفاف را چون پرچم ِ ظفر ِ فاتحان ِ رومی خانه به خانه می برده اید ؟ جان ِ وحشیان ِ خون آشام ِ قدیم در دخمه های ِ ضمیرتان به خواب است و این شعور ِ باطن ِ جبار که عقل و اراده و جان ِ شما را به چنگال دارد، تابوت ِ بدویان ِ مصر و بابل و نینوا است که به هر فرصت گربه و سگ را شاهرگ دریده خون تازه را گرماگرم چون شربت ِ نیروبخش از رگ به دم می کشیده اند . شما هم نیروی ِ بقا از لاش می گیرید . وای از آن روز که سفره ی ِ شما از لاشه ی ِ میش و بوقلمون، رنگین نباشد. اجدادتان در عبادتگاه ِ انلیل و آمون و مردوک، شبح ِ آدمکشی را هاله ی ِ قدوسی زده بودند . شما نیز به تقلید ِ اجداد و تعظیم ِ خون ، همه ی ِ خونخواران ِ تاریخ را به مقام ِ مقدسان برده اید . اگر آهن ِ قراضه ی ِ زنگیده ای بیارند که خنجر ِ محمود یا خود ِ چنگیز و مهمیز ِ هلاکو و یا نعل ِ اسب ِ تیمور است ، بی دریغ چند برابر ِ وزن ِ آن طلا می دهید و از این توفیق ِ گرانمایه ، در آفاق ولوله می کنید . جان ِ تان از جان ِ چنگیز و تیمور مایه دارد ؛ همه از یک ریشه اید . شما همان صیاد ِ غارنشینید که غریو زنان ، حیوان ِ زنده را به چنگ و دندان دریده ، گوشت ِ خون آلود ِ گرم را با حرص و اشتها بلعیده اید . این رشته های ِ عصب که نقش ِ بقای ِ شما را به سیماب ِ هستی رقم می زنند، سرشار از خاطره های ِ آن روزگار است . این نور ِ کم مایه ی ِ فرهنگ به عمق ِ جان ِ تان نرسیده . با سیل ِ زمانه از غار برون زده اید اما میراث ِ غار را از جان ِ خود برون نزده اید ؛ و این صیقل ِ فریبای ِ مروت و صفا ، رنگی است به دیوار که لاشخور ِ غار را در سایه ی ِ آن نهان کرده اید . جان ِ تان بوی ِ خون می دهد . رنگ ِ خون مجذوب ِ تان می کند . شکم ِ تان گور ِ مردار است . خونابه ی ِ لاش را با لذت و ولع در این گور ِ سیری ناپذیر سرازیر می کنید . شهوت ِ گوشت و آرزوی ِ خون در جان ِ تان موج می زند . شما خون پرستید .
ولی اما خدمت باشوی عزیز عرض شود که دیروز
پاسخحذفبرایم اتفاقی افتاد که فکر کردم برایت بنویسم
دو سه قلم چیز لازم داشتم که گذاشته بودم برای
بعد از خر توخری های کریسمس که حراجی های
خوبی هست بروم بخرم
دیروز رفتم و در دپارتمان استور خیلی شیک و پیک
مشغول نگاه کردن بودم که ناگهان سه زن نکبت
ایرانی با دماغ های عمل کرده و قیافه های سکینه
دائی قزی در حالی که هر یک یک کودک را به دنبال
کون داشت در کنارم قرار گرفتند که از گردن به پائین
عین مسخره مثلنی شیک و پیک بودند !!! ولی هر
یک یک لچک مادرجنده به سر داشت
و نوع پوشیدن لچک هم میگفت که از اون مادرجنده
مسلمانان هستند که در غرب زندگی ولی به فرامین
گهی شرق لچکی
این سه کودک مانند سه وحشی در اطراف میدویدند
و ناگهان یکی به زمین افتاد و مشتی خرت و پرت رویش
ریخت من به سرعت خودم را رسانیدم و دیدم هیچ چی
نشده
و بعد با اخم به این زنان بی مقدمه به فارسی گفتم :
- بابا به جای پرچونگی باهم مواظب این بچه های کوچک
باشید
که هر سه با خنده های ابلهانه کیری به سوی من آمدند
و مطابق معمول :
- اوا خانم شما ایرانی هستید
که به سرعت راه افتادم و گفتم - من حوصله حرف زدن با
شماها را ندارم و رفتم
یکی از این سه با سرعت به دنبال من دوید وباقی به دنبال
او و کنار من که رسید گفت :
- ببخشید خانم مگه ما به شما چیکار کردیم ؟
بهش نگاه کردم و گفتم :
- کاری به من نکردید لچک های خاله شلخته ایتون مرا آزار
میده اگه تو این دپارتمان استور نبودید برام مهم نبود ولی
خودتون رو عینهون زنان خیلی شیک غربی در می آورید و
بعد با این لچک ها عینهون سکینه دائی قزی ملاها میشوید
از لچکهاتون عقم میگیره
تا اینو گفتم یهوئي یکیشون گفت - خانم مگه لچک چه عیبی داره
من یک دکترم
گفتم - عذر بدتر از گناه ...اگه سواد نداشتی و لچک داشتی
میشدی نه نه بزرگ من
ولی دکتر و لچک !!!!!
یکی دیگشون فوری گفت - خانم من از خانواده اسفندیاری ها
هستم که ثریا زن شاه بود
من دو دائی خودم را خمینی اعدام کرده است ولی اسلام
یه چیز دیگه است
کمی نگاهش کردم و گفتم - شماها تصور میکنید من شاه پرستم
که مثلنی از لچک های شما عقم میگیره
همه دربار موقع لزوم لچک هم سر میکردند
نفس لچک مرا می رنجاند بر سر هر زنی والسلام تا بعد
و مثل تیر از دستشون در رفتم
نمیدونی چه گهائی هستند تا از نزدیک ببینشون همون انگشتر
کارتیه و سفره ابلفضل
ولی باور کن تا دو سه ساعت بعد از این گفتگو حسابی کیشمیشی
بودم از دست این بخش مادرجنده ملت ایران ............کیل بیل فرمانده
باشوی عزیز
پاسخحذفتصور میکنم دیگر لزومی به هر روز آمدن و برایت
نوشتن وجود نداشته باشد
راستش مینوشتم که گند و گه های دور و برت
جرات کرم ریختن نداشته باشند و بدانند که کیل بیل
اینجاست
به همین دلیل این تعهد هر روز نوشتن برایت را
فعلنی فسخ میکنم و اگه به نظرم نظری جالب
بود کامنت برایت میگذارم
شاد و سبز و شنگول باشی ...........کیل بیل فرمانده