دفاع از ملانصرالدین 9 ـ نوشته ی ِ ابولقاسم پاینده

و مُلا كه در همه عمر مرغی را نيازرده، كه جوجگان ِ خود را از غم ِ مرگِ مادر سياه پوشانيده، كه همه جا پيمبر ِ نشاط و خوشدلی و آزادگی و زنده دلی بوده، كه در اين ظلمات ِ دنيای ِ ملعون ِ شما چون ديوژن ِ چراغدار، نه به جست و جوی ِ انسان، بل به كشفِ معايب ِ انسان ها رفته و در جامه ی ِ طنز و طيبت، خلل ِ معنويات ِ شما را علنی كرده و اكسير ِ اعظم ِ حيات، يعنی خنده و نشاط را به دل ها نفوذ داده، كه همه جا نمونه ی ِ علوّ ِ طبع و كرم بوده و قرن ها پيش از نهضت ِ زنان، زن و دخترش از آزادی ِ كامل بهره‌ور بوده‌اند، كه زنش بی‌حذر از پرس و گفت و گو ، شبانگاه به جست و جوی ِ مرد به كوچه‌ها دويده ، كه دخترش عاشقان ِ طاق و جفت ِ فراوان گرفته و از كثرت ِ عشاق مايه ی ِ سرافرازی ِ پدر بوده، چنين ملایی به درد ِ شما و تاريخ ِ مسخره ی ِ سراپا دروغ ِ شما نمی ‌خورد.
و راستی حيف نيست كه ملای ِ خوب ِ كم آزار را در اين كشتارگاه ِ تاريخ ، رديف ِ چنگيز و تيمور كنيد ؟! دنيای ِ ملا ، دنيایی است پر از نور و صفا و آزادگی كه بايد برای ِ آن تاريخ ِ ديگر نوشت . ملا، عقل ِ كامل است . فلسفه ی ِ جاندار است و دفتر مطايباتش، سر گل ِ معنويات ِ نوع ِ بشر است و دريغ است كه او را در باشگاه ِ تاريخ، همدم ِ فاتحان ِ خون آشام كنيد . اين اهانت به ملاست ؛ و مقام و عقل ِ خندان ِ تاريخ، از آن والاتر است كه او را به صف ِ گورسازان ِ بزرگ يعنی سران و سرداران و اميران و فاتحان، تنزل دهيم .
ای عجب به همه ی ِ تاريخ يک ملا هست و شما چشم ِ ديدن او را نداريد . همه ی ِ بليه ی ِ دنيا از اينجاست كه ملا كم داشته‌ايم . اگر اقبالمان يار بود و به جای ِ اين همه قصاب و آدم‌كش و گور ساز، ملا داشتيم و از طيبات ِ شان مايه ی ِ خوشدلی می گرفتيم و اين انبوه‌ها مردم ِ قضا زده كه به دنبال ِ غول ِ ناپيدا سر ِ حيات، پيوسته‌اند و به حكم ِ اين ناموس ِ جبار و لابه ناپذير ، در اين سير ِ تند و جانفرسا، از گهواره تا گور، افتان و خيزان به تكاپو می روند، از بركت ِ او برای ِ نرم كردن ِ اين ماشين ِ خشن و رعشه انگيز ، روغنی بيشتر داشتند .
شما را به خدا آقای ِ دكتر اگر بویی از رحم و جوانمردی در جان ِتان هست اين باقيمانده ی ِ عمر را به غرامت ِ گناهان ِ قديم، شيوه ی ِ ديگر زنيد و به جای ِ تاريخسازی، ملاسازی كنيد كه جهان ِ ما از اين چهره‌های ِ درخشان ِ تاريخ، به رنج و محنت در است.
چه بسيار كسان كه در تاريخ ِ شما هستند و اگر نبودند شايد اين دنيای ِ شلوغ و بی سكون، آرامش و استقراری داشت و اين همه دلهره و هيجان كه چون موجابی عفن، به جان ها نفوذ دارد نبود، يا كمتر بود .
فی المثل اگر اين كوپرنيک نبود چه دنيای ِ خوشی داشتيم ! گویی اين لهستانی ِ خيره‌سر ، دشمن ِ نوع ِ بشر بود كه بی ‌محابا ترمز ِ زمين را بريد و اين گردونه ی ِ بی ‌لنگر و مهار را در مغاک ِ بی‌انتهای ِ فضا ول كرد و استقرار ِ دنيا را كه از دوران ِ قديم، از ايام ِ مصر و بابل و يونان داشتيم به هم زد . مگر شيطان ِ شرور ِ آتشناک به قالب ِ او رفته بود كه ما را آسوده نخواست و آرام ِ زمين را گرفت و گفت اين زمين ِ مهربان كه از ايام ِ سارگون تا دوران ِ نادر و ناپلئون چون كوه ِ استوار، عرصه ی ِ جنگ ِ غالب و مغلوب و گور ِ كشتگان و جولانگاه ِ کشندگان بوده ، همين زمين، گوی ِ سرگردان و شتابانی است كه به دور ِ اين مشعل ِ عظيم ِ خورشيد چرخ می ‌زند و او و خورشيد و همه سياره‌ها با سرعتی دوار انگيز، در دل ِ اين كيهان ِ شلوغ، معلوم نيست به كجا می گريزند.
چه بد شد ! دخالت معقولات هميشه آفت ِ نوع ِ بشر بوده است . مگر دنيای ِ خوب و معقول و ساكت ِ قديم چه كم داشت كه مردم بر بستر ِ آن آسوده می زيستند و به هنگام ِ مرگ در دل ِ خاكش از آرامش ِ ابدی بهره‌ور می ‌شدند ؟ زمين ِ فرتوت ِ ما چون لامای ِ تبت در معبد ِ خود غنوده بود و خورشيد روشن، چون عابد ِ سومنات شب و روز به دور آن طواف می‌كرد . زمين محور ِ جهان بود و خورشيد چون دلبر ِ ددری صبح و شب، شرق و غرب آن را می‌پيمود و همه جا را از فيض ِ خود سرشار می‌كرد. دو هزار و سه هزار و خيلی بيشتر سال دنيا همين جور بود . مردم در عرصه ی ِ حيات به جست و جوی ِ هيچ، تكاپو داشتند و زمين زير ِ قدم ِ اين گمشدگان ِ وادی ِ مجهول، استقرار داشت .
و اين لهستانی ِ غرضناک، وقار ِ زمين را برد و قرارگاه ِ خوب و سرسبز و خرم ِ ما را كه اين همه سبزه و گل و درخت و باغ و شهر و دهكده و دريا و رودخانه و خط ِ آهن و تماشاخانه و ریيس جمهور و ریيس الوزرا و وزير و وكيل و سناتور و معاون و مدير ِ كل و ریيس و معاون ِ اداره و ریيس ِ شعبه و ثبات و انديكاتورنويس و تاجر و مغازه دار و مقاطعه كار و قاچاقچی و زن‌های ِ عفيف ِ خانه‌دار روی ِ آن هست، چون گدای ِ بيخانمان، به دور ِ اين خورشيد ِ منفور كه روزهای ِ تابستان شعاع ِ تيزش چون ميخ به مغز ِ خسته ی ِ من فرو می رود ، ويلان كرده است . چه سيه روزيم ما كه بر اين كوی ِ بی‌قرار و فراری سواريم ؛ چون كشتی ِ بی ‌لنگر و سكان در اين اقيانوس ِ بی‌ساحل و آب ِ فضا معلوم نيست كجا می‌رويم! ای خدا ! تو می دانی كه من ِ بينوا از آن روز كه دانستم اين زمين ِ بدبخت ِ ما چون ناسكان ِ اینکا ، طوافگر ِ كعبه ی ِ خورشيد است، يک شب آسوده نخفته‌ام . نيم شبان آشفته و مضطرب از خواب می جهم ؛ انتظار دارم اين گردونه ی ِ سرگردان در این هاویه ی ِ فضا، از تصادم ِ نمی دانم چه موجودان ِ مرموزی چون پشم ِ حلاجی شده ی ِ نمدمالان در سرعت ِ گردباد ِ اثیری از هم بپاشد . باز اگر زمین ِ ما چون گردونه ی ِ فُـرد، ترمزی يا چون قطار ِ آهن، ايستگاهی داشت و گاهی در اين سير ِ دائم و بی‌انتها، قراری می‌گرفت و نفسی تازه می‌كرد، می‌شد اينهمه جنبش و التهاب را تحمل كرد ؛ اما دريغ كه بی ‌آرام و قرار، چون گور ِ رميده به صحرا می رود و می رود و می رود.

گيرم، روز ِ ازل زمين بی ‌تجربه ی ِ ساده دل ِ ما خطایی كرده و در دفتر ِ قسمت ِ ازلی به طواف ِ خورشيد رضا داده است، ولی ما ناخلفان كه از مواهب ِ اين مادر ِ قديم بهره‌وريم چرا بايد اين رسوایی را شهره ی ِ آفاق كنيم ؟! اين لهستانی ِ غافل چه حق داشت سبكسری ِ زمين ما را جهانگير كند ؟! ای كاش به حكم ِ وطن‌پرستی خاموش می‌ماند و پرده دری نمی‌كرد و حرمت ِ زمين را نمی‌برد ! و شما به پاداش ِ اين حق ناشناسی و پرده‌‌دری چه جای ِ معتبری در تاريخ ِ علوم به او داده‌ايد ! به جای ِ آن كه دستش را بگيريد و با يک اردنگ از باشگاه ِ تاريخ بيرون كنيد به صف ِ خسروان و فاتحان و بالاترش برده‌ايد .
شما را به خدا كاری كنيد كه اين لهستانی نباشد. دنيای ِ ما كوپرنيک نمی‌خواهد . اين همه اضطراب و بی قراری كه در اين قرون ِ جديد به دنيا هست از بدعت ِ این لهستانی ِ بی بند و بار است و مردم از آن روز که فهمیده اند زمین ِ شان چون قطار ِ فراری در مغاک ِ فضا می دود ، دیوانه وار به جان ِ هم افتاده اند . در همه ی ِ تاریخ از دوران ِ مسیح و هزارها سال پیش از مسیح، به قدر ِ این دو سه قرن خونریزی و کشتار نشده است. شما را به خدا این مایه ی ِ فساد را از تاریخ بردارید تا جهان آرام شود. همان زمین ِ ساکن ِ ارسطو را تجدید کنید . همان دنیای ِ بطلیموس بهتر و دلچسب تر است . روی ِ زمین ِ بطلیموس و زیر ِ فلک ِ ارسطو می شد آسوده خوابید و از سقوط ِ زمین دلهره نداشت . شما را به خدا هیات ِ بطلیموس را از نو چاپ کنید . زمین را ترمز کنید. هر چه دویده بس است، بگویید استراحت کند . زمین ِ دوار ِ بی ترمز ، بلای ِ خدا است .