دفاع از ملانصرالدین 10 ـ نوشته ی ِ ابولقاسم پاینده

و نیوتن از کوپرنیک بدتر است. قرن های ِ دراز مردم ِ دنیا سیب کاشتند و سیب چیدند و سیب های ِ رسیده ی ِ افتاده از شاخ را خوردند و دعاگو بودند و این انگلیسی ـ یهودی ِ کج خیال، معلوم نشد از کجا تحریک شده بود که سقوط ِ یک سیب را سر ِ نخ کرد و کشید و کشید و کشید تا این قشغره ی ِ عجیب به پا شد و زمین ِ تیره بخت ِ ما را به چنگال ِ جاذبه ی ِ کور انداخت . مگر به دوران ِ مصر و سومر و آکد که جاذبه نبود دنیا چه بدی داشت ؟ اگر این جاذبه ی ِ زبان نفهم یک صبحگاه یا نیم شب ناگهان اعتصاب کرد و جاذبگی نکرد و زمین ِ سرگردان ِ ما را به امید ِ قضا به هاویه ی ِ فضا ول داد، چه خاکی به سر خواهیم کرد ؟ اگر این طناب ِ ندیده و مرموز که صدهزار ملیون سال و بیشتر این جهان های ِ دور و سرگردان را به هم بسته ناگهان پاره شد و من و این سلول ِ نمناک و کاسه و قاشق و مداد و کاغذم با همه ی ِ تیمارستان چون سطل ِ زباله که از بام به کوچه وارون می شود، به ظلمات ِ فضا ولو شدیم ، نشان ِ ما را از کجا خواهید جست ؟ دنیای ِ بی تیمارستان ، قیافه ی ِ بد و زننده ای دارد و تا بروید تیمارستان ِ تازه بسازید، دیوانه ها دمار از روزگارتان برآورده اند .
شما را به خدا آقای ِ دکتر این قصه ی ِ جاذبه را کوتاه کنید . به این انگلیسی ِ ناباب بگویید اجازه دهد از این همه دنیاهای ِ دور که به ملیون و ملیارد، در شرق و غرب و شمال و جنوب و بالا و پایین ِ کیهان پراکنده اند، این یکی زمین ِ ما در چنگال ِ جاذبه گرفتار نباشد . بگذارید زمین ِ ما استثنای ِ قانون ِ جاذبه باشد. نمی دانید از این جاذبه ی ِ عبوس که چون مرگ و رنج و فنا به همه جا پنجه فرو می کند چه بلیه ها می زاید . به دنبال ِ جاذبه، جبر است و به دنبال ِ جبر چه گرفتاری ‌های ِ نگفتنی که از دشمن ِ شما دور باد ! اگر این آقای ِ نیوتن که من از زیارت ِ ایشان محروم مانده ام شق کمانی کرد، خودتان با آقای ِ جاذبه گفت و گو کنید . بگویید مرحمت کند و پنجه ی ِ نافذ و نیرومندش را از زمین ِ ما بردارد. اگر راضی نشد، التماس کنید. اگر نپدیرفت، حق و حساب بدهید و اگر رشوه نگرفت یک نیم دوجین از آن زن های ِ خوشگل که مشگل گشای ِ قرونند به خانه اش بفرستید و اگر تسلیم نشد، توقیفش کنید؛ بگویید مخالف ِ قانون ِ اساسی است . اخلال گر است . بدهید شلاقش بزنند. نمی دانید دنیای ِ فارغ از محنت ِ جاذبه چه کیفیتی دارد . بهشت است . اگر این جاذبه ی ِ لعنتی نبود، مشت ِ مستخدم ِ تیمارستان چنین سنگین نبود و طاق ِ سلول با این عنکبوت های ِ منفورش روی ِ سر ِ من سنگینی نمی کرد و من مثل ِ پرکاه از این پنجره ی ِ بالای ِ در برون می جستم و از بالای ِ دیوارهای ِ بلند، در دل ِ آن آسمان ِ آبی رنگ پرواز می کردم و شبانگاه دست در دست ِ ستارگان، پایکوبان به اعماق ِ فضا می گریختم تا این مامور ِ بی رحم ِ تیمارستان، رد ِ پای مرا گم کند و این طبیب ِ سنگدل، هر چند هفته یکبار دستگاه ِ الکتروشوک ِ چندش انگیزش را به پیشانی ِ تب دار ِ من نبندد.