اهل ِ كنايه می گويند در جهنم مارهايی هست كه از ترس ِ شان آدمی به اژدها پناه می برد و بنده می گويم از هرچيزی نبايد به هر چيزی پناه برد . از چاله نبايد به چاه افتاد و آزموده ی ِ خوش خط و خال را دوباره آزمود . اتفاق ِ قابل ِ توجهی كه در انتخابات ِ دوره ی ِ قبل ِ رياست ِ جمهوری ِ ايران افتاد اين بود كه تعدادی از نخبگان و روشنفكران ِ ايران از ترس ِ احمدی نژاد (مار) به رفسنجانی (اژدها) پناه بردند . بيچاره ها خيال می كردند آن دستار به سر ،سپری است در برابر ِ اين تير ِ خلاص زن . خيال می كردند حمايت از هاشمی همچون ريختن ِ يک آفتابه آب است بر شعله های ِ توحش ِ اين سيستم ِ جهنمی . خلاصه در كوران ِ تبليغات و بوران ِ تهديدات، آنقدر ترسيده بودند كه حتا حافظه ی ِ نزديک ِ شان را گم و گور كرده بودند .
برای ِ من به راستی مايه ی ِ تاسف بود كه در روزهای ِ نزديک به انتصابات می ديدم تنی چند از آشنايان ِ شهر ، ترسان و ناتوان به سوی ِ اردوگاه ِ رفسنجانی می دويدند . به خودفروش ها و معتقدان ِ نظام كاری ندارم ولی در ميان ِ دوندگان بودند كسانی كه از گام هايشان وحشت و ناچاری می باريد . كسانی كه زنجير ِ ظلم ِ حكومت چنان نحيفشان كرده بود كه حتا سايه ای بر زمين نمی انداختند .
اگر بخواهم بر اين آشفته حالی دنباله ای بنويسم نخست بايد بگويم كه جمهوری ِ اسلامی ِ ايران ، حكومتی به تمامی پليسی ـ امنيتی است . اين ويژگی يعنی پليسی ـ امنيتی بودن از سويی بنيادین و از سوی ِ ديگر برخاسته از اوضاع ِ بيرونی است . بنيادین است چون حكومت، برآمده از انقلابی ايدئولوژيک است و بيشتر عناصر ِ جهان بينی اش را از اسلام ِ انقلابی و چپ روانه گرفته . بيرونی است چون حكومت در دعوای ِ به چنگ آوردن ِ قدرت با سازمان هايی مثل ِ مجاهدين ِ خلق ، حزب ِ توده ،چريک های ِ فدايی ِ خلق و ... رويارو بوده و در كشاكش با اين سازمان ها ، خواسته و ناخواسته همشكل ِ آن ها شده است . از تک و پاتک های ِ همان گروه ها استفاده كرده و با نفی ِ آنان به اثبات ِ خود پرداخته است . سازمان های ِ مسلحی كه هم در درون ِ تشكيلات بر اساس ِ نگرش ِ پليسی ـ امنيتی اداره می شدند و هم بيرون از تشكيلات بر پايه ی ِ شيوه های ِ چريكی و اطلاعاتی رفتار می كردند .
درست است كه سران ِ جمهوری ِ اسلامی همگی ذهنيتی اطلاعاتی ـ امنيتی دارند اما آنكس كه تا كنون در تبديل ِ اين ذهنيت به عينيت بيش از بقيه موفق بوده ، بی گمان جز هاشمی ِ رفسنجانی نبوده است .
يادم هست چندی پس از مرگ ِ خمينی كه راست های ِ اسلامی قدرت را از چپ های ِ مسلمان گرفتند خيلی از مردم نفس ِ آسوده ای كشيدند . مردمی كه به علت ِ حكومت ِ خمينی و آستان بوسانش از صبح تا ظهر با دفترچه ی ِ بسيج ِ اقتصادی در صف ِ كوپن ِ ارزاق بودند ، ظهر تا شب به جرم ِ بدحجابی و عدم ِ رعايت ِ شوونات ِ اسلامی در كميته های ِ انقلاب كتک می خوردند و شب تا صبح با بمب و موشک های ِ صدام حسين پذيرايی می شدند . مردمی كه در حقيقت كيسه بوكس ِ خودی و بيگانه بودند . مردمی كه هزاران تن از فرزندانشان در تابستان ِ 67 اعدام شده بودند و در آن موقع خيال می كردند با كنار رفتن ِ چپ های ِ تندرو ، تندخو و بسته انديش (كه ميرحسين ِ موسوی يكی از آنها بود ) زندگی شان اندكی دلپذير و شيرين خواهد شد . اين اميد ِ واهی هنگامی به ياس و سرخوردگی كشيد كه در اواسط ِ دوران ِ هاشمی ، ايرانيان ، رانت خواری، اليگارشی ، دلال بازی و امنيتی شدن ِ كشور را ديدند . وزارت ِ اطلاعات در دوران ِ هاشمی به شكلی مخوف رشد كرد و در همه ی ِ عرصه ها وارد شد ؛ از هنر تا سياست و از سياست تا اقتصاد . وزارت ِ اطلاعات ، در فيلم ها سرمايه گذاری كرد ، شركت های ِ تجاری تاسيس كرد ، كنترل و سانسور را سازماندهی كرد ، دگرانديشان را در داخل و خارج از بين برد ، ثروت ِ سرمايه داران را با پرونده سازی بالا كشيد ، انديشمندان را سركوب كرد ، جلوی ِ تشكيل ِ سنديكاها و نهاد های ِ مردمی را گرفت ، در برابر ِ هر جريان ِ اصيل ، يک جريان ِ موازی به وجود آورد ،در پروژه های ِ اقتصادی در همه جای ِ جهان سرمايه گذاری كرد ، بی ضابطگی ، رابطه بازی و بی‌قانونی را در همه جا حكمفرما كرد و ...
عملكرد ِ امنيت خانه ی ِ جمهوری ِ اسلامی را در دوران ِ رفسنجانی می توان در يک عبارت خلاصه كرد : مال اندوزی برای ِ جنايت و جنايت برای ِ مال اندوزی .
در چنين حال و هوايی بود كه زمزمه ی ِ دموكراسی خواهی و قانون گرايی ِ خاتمی و اصلاح طلبان بلند شد . حرف ِ تازه ای بر زبان آمد . دوباره كورسوی ِ اميد در ميان ِ مردم پيدا شد ، غافل از اين كه قانون ِ اساسی ِ جمهوری ِ اسلامی ، قانونی استبدادی ، عقب مانده و پُر ابهام است و احيای ِ چنين قانونی يعنی تسلط ِ احكام ِ برگرفته از شرع و قدرت يافتن ِ شخص ِ رهبر ! دموكراسی خواهی ِ خاتمی شكست خورد زيرا قانون گرايی اش نقيض ِ آن بود ؛ و باز ظهور ِ شكست و سرخوردگی در ميان ِ مردم !
ترفند های ِ امنيتی اين بار پوپوليسم ِ احمدی نژاد را تجويز كرد . عوامفريبی ِ احمدی نژاد باز كفه را به سمت ِ اميد ِ واهی سنگين كرد و بعد از چهار سال دوباره ... شكست و سرخوردگی !
سرانگشت
برای ِ من به راستی مايه ی ِ تاسف بود كه در روزهای ِ نزديک به انتصابات می ديدم تنی چند از آشنايان ِ شهر ، ترسان و ناتوان به سوی ِ اردوگاه ِ رفسنجانی می دويدند . به خودفروش ها و معتقدان ِ نظام كاری ندارم ولی در ميان ِ دوندگان بودند كسانی كه از گام هايشان وحشت و ناچاری می باريد . كسانی كه زنجير ِ ظلم ِ حكومت چنان نحيفشان كرده بود كه حتا سايه ای بر زمين نمی انداختند .
اگر بخواهم بر اين آشفته حالی دنباله ای بنويسم نخست بايد بگويم كه جمهوری ِ اسلامی ِ ايران ، حكومتی به تمامی پليسی ـ امنيتی است . اين ويژگی يعنی پليسی ـ امنيتی بودن از سويی بنيادین و از سوی ِ ديگر برخاسته از اوضاع ِ بيرونی است . بنيادین است چون حكومت، برآمده از انقلابی ايدئولوژيک است و بيشتر عناصر ِ جهان بينی اش را از اسلام ِ انقلابی و چپ روانه گرفته . بيرونی است چون حكومت در دعوای ِ به چنگ آوردن ِ قدرت با سازمان هايی مثل ِ مجاهدين ِ خلق ، حزب ِ توده ،چريک های ِ فدايی ِ خلق و ... رويارو بوده و در كشاكش با اين سازمان ها ، خواسته و ناخواسته همشكل ِ آن ها شده است . از تک و پاتک های ِ همان گروه ها استفاده كرده و با نفی ِ آنان به اثبات ِ خود پرداخته است . سازمان های ِ مسلحی كه هم در درون ِ تشكيلات بر اساس ِ نگرش ِ پليسی ـ امنيتی اداره می شدند و هم بيرون از تشكيلات بر پايه ی ِ شيوه های ِ چريكی و اطلاعاتی رفتار می كردند .
درست است كه سران ِ جمهوری ِ اسلامی همگی ذهنيتی اطلاعاتی ـ امنيتی دارند اما آنكس كه تا كنون در تبديل ِ اين ذهنيت به عينيت بيش از بقيه موفق بوده ، بی گمان جز هاشمی ِ رفسنجانی نبوده است .
يادم هست چندی پس از مرگ ِ خمينی كه راست های ِ اسلامی قدرت را از چپ های ِ مسلمان گرفتند خيلی از مردم نفس ِ آسوده ای كشيدند . مردمی كه به علت ِ حكومت ِ خمينی و آستان بوسانش از صبح تا ظهر با دفترچه ی ِ بسيج ِ اقتصادی در صف ِ كوپن ِ ارزاق بودند ، ظهر تا شب به جرم ِ بدحجابی و عدم ِ رعايت ِ شوونات ِ اسلامی در كميته های ِ انقلاب كتک می خوردند و شب تا صبح با بمب و موشک های ِ صدام حسين پذيرايی می شدند . مردمی كه در حقيقت كيسه بوكس ِ خودی و بيگانه بودند . مردمی كه هزاران تن از فرزندانشان در تابستان ِ 67 اعدام شده بودند و در آن موقع خيال می كردند با كنار رفتن ِ چپ های ِ تندرو ، تندخو و بسته انديش (كه ميرحسين ِ موسوی يكی از آنها بود ) زندگی شان اندكی دلپذير و شيرين خواهد شد . اين اميد ِ واهی هنگامی به ياس و سرخوردگی كشيد كه در اواسط ِ دوران ِ هاشمی ، ايرانيان ، رانت خواری، اليگارشی ، دلال بازی و امنيتی شدن ِ كشور را ديدند . وزارت ِ اطلاعات در دوران ِ هاشمی به شكلی مخوف رشد كرد و در همه ی ِ عرصه ها وارد شد ؛ از هنر تا سياست و از سياست تا اقتصاد . وزارت ِ اطلاعات ، در فيلم ها سرمايه گذاری كرد ، شركت های ِ تجاری تاسيس كرد ، كنترل و سانسور را سازماندهی كرد ، دگرانديشان را در داخل و خارج از بين برد ، ثروت ِ سرمايه داران را با پرونده سازی بالا كشيد ، انديشمندان را سركوب كرد ، جلوی ِ تشكيل ِ سنديكاها و نهاد های ِ مردمی را گرفت ، در برابر ِ هر جريان ِ اصيل ، يک جريان ِ موازی به وجود آورد ،در پروژه های ِ اقتصادی در همه جای ِ جهان سرمايه گذاری كرد ، بی ضابطگی ، رابطه بازی و بی‌قانونی را در همه جا حكمفرما كرد و ...
عملكرد ِ امنيت خانه ی ِ جمهوری ِ اسلامی را در دوران ِ رفسنجانی می توان در يک عبارت خلاصه كرد : مال اندوزی برای ِ جنايت و جنايت برای ِ مال اندوزی .
در چنين حال و هوايی بود كه زمزمه ی ِ دموكراسی خواهی و قانون گرايی ِ خاتمی و اصلاح طلبان بلند شد . حرف ِ تازه ای بر زبان آمد . دوباره كورسوی ِ اميد در ميان ِ مردم پيدا شد ، غافل از اين كه قانون ِ اساسی ِ جمهوری ِ اسلامی ، قانونی استبدادی ، عقب مانده و پُر ابهام است و احيای ِ چنين قانونی يعنی تسلط ِ احكام ِ برگرفته از شرع و قدرت يافتن ِ شخص ِ رهبر ! دموكراسی خواهی ِ خاتمی شكست خورد زيرا قانون گرايی اش نقيض ِ آن بود ؛ و باز ظهور ِ شكست و سرخوردگی در ميان ِ مردم !
ترفند های ِ امنيتی اين بار پوپوليسم ِ احمدی نژاد را تجويز كرد . عوامفريبی ِ احمدی نژاد باز كفه را به سمت ِ اميد ِ واهی سنگين كرد و بعد از چهار سال دوباره ... شكست و سرخوردگی !
سرانگشت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر