"انتخابات" ِ رياست جمهوری ِ ايران از دو پايگاه

پايگاه ِ انديشمندان :

آيا دل بستن ِ انديشمندان ِ ايرانی به "انتخابات " ِ رياست جمهوری برای ِ كشور سودمند است ؟ آيا می تواند چشم اندازی تازه برای ِ ايرانيان بگشايد ؟ از پايگاه ِ انديشمندانه آيا شركت ِ متفكران و فرهنگ آفرينان در "انتخابات" درست است ؟ (واژه ی ِ انتخابات را در " " گذاشتم زيرا آنچه در ايران زير ِ نام انتخابات برگزار می شود در واقع شكل ِ تحريف شده ی ِ آن است )
از ديدگاه ِ انديشمندانه تن دادن به قواعد ِ بازی ِ جمهوری ِ اسلامی سود ِ چندانی برای ِ ميهن ِ ما ندارد . در چنين آتمسفری قاعده های ِ اصلی از سوی ِ حاكميت برای ِ انديشمندان تعريف و به آنان تحميل می شود . انديشمندان نيز هويت ، سرنوشت و عاطفه ی ِ خود را به حكومت ِ جمهوری ِ اسلامی گره می‌زنند . حكومتی كه قوانينش از شريعت ِ اسلام گرفته شده و ديكتاتوری ِ ولايت ِ فقيه، اميد ِ هرگونه دگرگونی ِ بنيادین و اصيل را از ميان برده است . دل بريدن و نا اميد شدن از جمهوری ِ اسلامی و فرآورده هايش به آفرينندگان ِ فكر و فرهنگ امكان می دهد تا به ويژه در حوزه ی ِ ذهن و نظر به دنبال ِ ساختن ِ مفاهيم ِ تازه و آفرينش ِ جهان بينی های ِ نو باشند ؛ مفاهيم و جهان بينی هايی بيرون از الگوهای ِ پيشنهادی و پيش بينی شده ی ِ حكومت .
زيان ِ بزرگ ِ دوران ِ هشت ساله ی ِ خاتمی اين بود كه مخالفان ِ ايدئولوژيک ِ رژيم و حتا برخی از براندازان ِ حكومت ، خود را در ميدان ِ مغناتيسی ِ جمهوری ِ اسلامی قرار دادند . آنان هويت ، سرنوشت و عاطفه ی ِ خود را يک بار ِ ديگر و اين بار در چهارچوب ِ نظام ِ اسلامی تعريف كردند . از آرمان هايشان دست برداشتند . به حكومت دل بستند و خود را وقف ِ آن كردند . بنابراين با محدود كردن ِ خود از جايگاه ِ خلاقيت ، نقد و آفرينندگی فرو افتادند و از فكر ِ بنا نهادن ِ آيين های ِ نو و خلق ِ چشم اندازهای ِ تازه دست كشيدند . از چيزهايی گذشتند تا به چيزهايی برسند . آرزو هايی در آنها فرو مُرد تا وعده هايی زنده شود ؛ با اين همه نتيجه چه شد ؟ پس از هشت سال سرخورده و مايوس برجا ماندند زيرا نه تنها آرمان ِ‌ پيشين را باخته بودند بلكه حتا به كف ِ خواسته های ِ خود هم نرسيده بودند .
دوره ی ِ خاتمی در واقع نمودار ِ شكست ِ اصلاحات بود . وقتی قانون ِ اساسی ِ حكومتی ارتجاعی‌ و مذهبی است ، وقتی در قانون قدرتی فراتر از قانون تعبيه شده ، وقتی احيای ِ قانون ِ اساسی احيای ِ ولايت ِ مطلقه ی ِ‌ فقيه است ، چگونه می توان كاستی های ِ قانون را برطرف كرد ؟ چگونه می توان به رهايی از چنبره ی ِ بطالت اميدوار بود ؟ متاسفانه تمام ِ كارشكنی هايی كه نهاد ِ رهبری در كار ِ جنبش ِ اصلاحات كرد ، قانونی بود ! (به فرض ِ حسن ِ نيت ِ اصلاح طلبان ) . قانون گرايی ِ خاتمی، ناقض ِ اصلاح طلبی ِ او بود . مشكل ِ بزرگ ، قانون ِ اساسی ِ جمهوری ِ اسلامی است كه بايد يكسره آن را نفی كرد .
شركت در " انتخابات " از سوی ِ آن دسته از انديشمندان ِ ايران كه خواهان ِ ايرانی ديگر هستند ، راهكار ِ درستی نيست . آنان بايد حساب ِ خود را از حكومت ِ اسلامی جدا كنند و به افق های ِ تازه بينديشند .

پايگاه ِ نا انديشمندان :

به نظر می رسد "انتخابات" برای ِ توده ی ِ نا انديشمند ، حكم ِ سوپاپ ِ اطمينان دارد . منظورم كسانی هستند كه معمولاً به عمق ِ قضايا نمی انديشند ، دچار ِ روزمرگی اند ، انديشه توليد نمی كنند و ايده ای برای ِ ايران ِ آينده ندارند . كسانی كه والاترين معيار ِ داوری شان ، قيمت ِ برنج و اجاره ی ِ مسكن و رنگ ِ مانتوهاست . پس از هشت يا چهار سال دور ِ باطل ، معمولاً ديگ ِ درهم جوش ِ جامعه سر می رود و خواهان ِ عوض كردن ِ اوضاع می شود . در اينجا " انتخابات " به كمک می آيد . خمودی ِ تكرار ، به ياری ِ تنوع از ميان می رود . اميد به توده ی ِ كلافه تزريق می شود . سوپاپ ِ اطمينان ("انتخابات") باز می شود و از انفجار ِ ديگ جلوگيری می كند .
از سوی ِ ديگر حكومت ِ اسلامی ِ ايران كه به عنوان ِ نظامی توتاليتر نيازمند ِ بسيج ِ توده هاست، هر ازچند گاه عموم را به صحنه می آورد تا مبادا آرمان های ِ ايدئولوژيک ِ حاكميت را فراموش كنند . با همكاری ِ حكومت است كه نزديک ِ "انتخابات" چراغ ِ سبز به ملت نشان داده و تنور ِ هيجان ِ همگانی داغ می شود .
گذشته از تقلب ها و آمارهای ِ دروغين ، دوره های ِ گوناگون ِ "انتخابات" از نظر ِ اقبال ِ مردمی يكسان نيستند . اما امسال با توجه به خرابكاری های ِ اضافه بر سازمان ِ احمدی نژاد (همچنين نااميد شدن ِ توده از انقلاب ، اپوزوسيون و كشورهای ِ خارجی) به نظر می رسد شمار ِ زيادی پای ِ صندوق های ِ رای بروند . در كوچه و خيابان بسياری در حمايت از مير حسين ِ موسوی نوار ِ سبز بسته اند و گمانه زنی ها نشان می دهد بيشترينه ی ِ كسانی كه به شركت در "انتخابات" تظاهر می كنند، برای ِ كنار نهادن ِ احمدی نژاد همداستان شده اند . البته با توجه به پيش بينی ناپذير بودن ِ ايرانيان و نيز صندوق سازی ها و تقلب های ِ گسترده در شمارش ِ آرا ، ممكن است هرگونه حدس و گمانی نادرست از آب درآيد . ممكن است سيل برگردد و به جای‌ ِ احمدی نژاد ، كانديداهای ِ ديگر را با خود ببرد !

با اين همه تا اينجا يعنی تا يک هفته مانده به "انتخابات " به نظر می رسد "دموكراسی " خواهی ِ موسوی بر "عدالت گستری" ِ احمدی نژاد پيشی گرفته است . ( "دموكراسی " را هم درون ِ كوتيشن گذاشتم به همان دليل كه در اول ِ يادداشت آوردم . اگرچه كه می شد اين كار را هم نكرد و به پيروی از ارستو ، دموكراسی را شكل ِ تغيير يافته ، نامطلوب و به كژراهه افتاده ی ِ جمهوری دانست . صورت ِ نامطلوبی كه البته در مورد ِ موسوی و گروهش می توان آن را به شكل ِ پنجم ِ دموكراسی نزد ِ ارستو همانند كرد ؛ يعنی حكومت ِ گروهی فرومايه بر توده ی ِ نافرهيخته . )
در مورد ِ سردار محسن ِ رضايی چيز ِ زيادی برای ِ گفتن ندارم جز اين كه سردار است و نام ِ مباركش محسن ! اما كروبی جالب تر از بقيه است . فكر نمی كردم اين شيخ ِ كم سواد و به لحاظ ِ مالی بدسابقه ، تا اين اندازه باهوش باشد . او در حد ِ امكان بهترين افراد را دور و برش جمع كرده است . گروه ِ او نسبت به تيم ِ موسوی پيشرو و برنامه دار است . در آن گروه می توان رگه هايی از "ليبراليسم " را پيدا كرد كه البته با كدخدامنشی ِ جناب ِ شيخ توام شده ! اگرچه بعيد می دانم مردم ِ ايران كه موجی ، دوستدار ِ مظلوميت و دچار ِ غليان ِ احساسات هستند برتری ِ "ليبراليسم را " بر شكل ِ پنجم ِ "دموكراسی" درک كنند .

من به هيچ وجه در "انتخابات " شركت نمی كنم ، شما هم خود دانيد .


سرانگشت