جمهوری ِ اسلامی ِ ایران ، حکومت ِ حیله گری است . این حکومت در معرفی ِ جهان بینی ِ خود و شناساندن ِ پیشینه ی ِ تاریخی و معرفتی اش به انواع ِ فریب کاری ها دست می زند . خلط ِ مبحث می کند ؛ مغالطه های ِ گوناگون و قیاس های ِ بی ربط به کار می برد تا آدم های ِ کم خوانده ، زود باور ، اندک بین ، کم حافظه و کم حوصله را مدت زمانی گول بزند و همراه و بازیچه ی ِ خود کند . بافتن ِ آسمان به ریسمان و یافتن ِ ارتباط ِ شقیقه و شاقلوس از ویژه کاری های ِ حکومت ِ اسلامی ِ ایران در همه ی ِ پهنه ها است .
برای ِ نمونه در سال های ِ اخیر پس از بالا گرفتن ِ جنبش ِ نواندیشی ِ دینی توسط ِ دکتر سروش و همفکرانش ، مبلغان ِ ایدئولوژی ِ حکومت از تاریخ ِ پُر شکیب ِ اسلام و مذهب ِ شیعه دم می زنند . می گویند این بحث ها تازگی ندارد و از صدر ِ اسلام تا پیش از عصر ِ جدید (یعنی تا قبل از گسسته شدن جامعه ی ِ اسلامی از سنت هایش ) رواج داشته ؛ در قدیم خرده گیری به اسلام و حتا رد ِ اصل های ِ اساسی ِ آن آزاد بوده است اما نه در جامه ی ِ اسلام و مسلمانی . معتقدند کار ِ نواندیشان ِ اسلامی ، نفاق ِ دینی و تقلب ِ معرفتی است زیرا در گذشته کافران و غیر ِ مسلمان هایی بوده اند که در نفی ِ الله ، نبوت ، وحی و معاد ، کتاب نوشته اند و با امامان ِ شیعه بحث ها کرده اند و کسی کار به کارشان نداشته . مدعی اند از نگاه ِ امامان ِ شیعه آزادی ِ کامل برای ِ مخالفان وجود دارد و نمونه می آورند که در دوران ِ محمد ِ باقر و جعفر ِ صادق ، زندیقان ، یهودیان و دهریان بدون ِ ترس با آنها بحث و حتا ریشخندشان می کردند و در مقابل، این دو امام کوچکترین واکنش ِ خصمانه ای نشان نمی دادند . بنابراین به گفته ی ِ جارچیان ِ حکومت ، کافران از منافقان (نواندیشان ِ دینی) بهترند و ای کاش رفرمیست ها جرات می داشتند و آشکارا می گفتند که خدا ، پیغمبر ، وحی و ... را قبول ندارند !
اینجاست که دوغ و دوشاب به هم می آمیزد و دغلبازی و پشت ِ هم اندازی ِ حکومت ِ اسلامی رخ می نماید . اینجاست که شعبده بازان ِ حکومتی قصد دارند ما را گیج کنند . برای ِ رهایی از سردرگمی، یک نکته ی ِ تاریخی و یک نکته ی ِ کلی شایان ِ گفتن است .
نکته ی ِ کلی این که معمولاً در گذر ِ زمان ، کاستی ها و ناهنجاری های ِ تاریخ رنگ می بازد و آن بخش از " گذشته " که مورد ِ پسند ِ ماست ، حالتی دلپذیر و گاه آرمانی پیدا می کند . در صورتی که معلوم نیست اگر فاصله ی ِ زمانی برداشته شود و اگر زندگانی ِ روزمره در آن دوره ی ِ خاص بازسازی شود ، آیا "دوران ِ مطلوب " همچنان کمال یافته و آرمانی بر جای خواهد ماند یا خیر . برای ِ همین باید به ادعای ِ کسانی که از گذشته به اعتبار ِ غیابش، بهشت ِ برین می سازند با احتیاط نگاه کرد و با نشان دادن ِ موارد ِ نقض به آن ها گفت نخیر ! عهد ِ قدیم این طور هم که شما ترسیم می کنید، بی عیب و نقص نبوده است .
اما نکته ی ِ تاریخی این است که بعد از حسن ابن ِ علی ، قدرت ِ سیاسی هیچ گاه در دست ِ امامان ِ شیعه نبوده است . امامان ِ شیعه حتا نماینده ی ِ رسمی ِ مذهب یا " امیرالمومنین " هم نبوده اند . آنان نه می توانستند دستور ِ محاکمه و قتل ِ زندیقی را بدهند و نه مخالفی را به زندان بیندازند . نه می توانستند کتاب سوزان به راه بیندازند و نه امان نامه ای به دست ِ کافری بدهند . عنوان ِ سیاسی ـ مذهبی ِ "امیرالمومنین" را هم خلفای ِ اموی و عباسی یدک می کشیدند و هرگونه رقابت و دخالت در فرمانروایی شان را به سختی مجازات می کردند . در آن روزگار اکثریت ِ مسلمانان، سنی مذهب بودند (همچنان که امروز هستند) و امامان ِ شیعه تنها پیشوای ِ معنوی ِ بخش ِ کوچکی از مسلمانان بودند . آنها بر مسند ِ حکومت نبودند ؛ در اقلیت می بودند و قیافه ی ِ ناراضی به خود می گرفتند .
از سوی ِ دیگر این سخن نیز درست نیست که برخی کسان حاکمیت ِ امویان و عباسیان را " سکولار " می خوانند و می گویند در عهد ِ آنان جدایی ِ دین از سیاست صورت گرفته بود . نخست این که اطلاق ِ اصطلاحات ِ جدیدی چون سکولار بر پدیده های ِ سنتی ، درست و دقیق نیست . دیگر آنکه می دانیم به ویژه در دوره ی ِ عباسیان ، خلیفه خود را جانشین ِ محمد می دانست و رسماً مخالفان ِ سیاسی و فکری را به نام ِ خروج کنندگان از دین سرکوب می کرد . خلیفه ی ِ بغداد حتا اگر مانند ِ واپسین عباسیان ، ضعیف و نالایق بود و بسیاری از متصرفات را از دست داده بود ، باز بر جان ِ مسلمانان حکمرانی می کرد .(به یاد بیاوریم مرثیه های ِ سعدی را پس از قتل ِ مستعصم به دست ِ هلاکو ) . خلیفه ی ِ بغداد به نام ِ امیرالمومنین از پادشاهان ِ دیگر سرزمین های ِ اسلامی دشمنانِ خود را کت بسته طلب می نمود . فرمانروایان برای ِ او تقدس قایل بودند و شاید به همین دلیل حتا پادشاه ِ زورمندی چون محمود ِ غزنوی به فکر ِ برانداختن ِ بنی عباس نیفتاد .
مسلمانان و از جمله ایرانیان اگرچه بخش های ِ زیادی از زمین های ِ خود را آزاد کرده بودند اما از نظر ِ روحی و فکری زیر ِ سلطه ی ِ اسلام و امیرالمومنین بودند .
با این همه به ویژه در دهه های ِ نخست ، سلسله های ِ اموی و عباسی ، آمیزه ای از حکومت ِ دینی و امپراتوری ِ عربی بودند و به این دلیل ماهیت ِ یکسره ایدئولوژیک نداشتند . جنبه ی ِ امپراتوری، بسیاری از وقت ها دین ِ اسلام را به نفع ِ برتری جویی ِ عربی کنار می زد . بنابراین در آن حکومت ها، آزادی ِ اندیشه و بیان در حوزه ی ِ دین بسیار بیش از نظام ِ ایدئولوژیکی چون جمهوری ِ اسلامی ِ ایران بود .
در اینجا باز به ادعای ِ مبلغان ِ جمهوری ِ اسلامی بازمی گردم و فریبکاری ِ آنها را نشان می دهم .
1 ـ حکومت مدعی است که امامان ِ شیعه به مخالفان ِ خود آزادی می دادند در حالی که آنان صاحب ِ قدرت نبودند و اصولاً نمی توانستند چنین موهبتی را به جامعه ببخشند . شاید بهتر باشد مزدبگیران ِ حکومت برای ِ نشان دادن ِ آزادی ِ اندیشه و بیان، به جای ِ سفسطه و ایده آل نشان دادن ِ سلسله های ِ اموی و عباسی ، مقداری هم از دوران ِ حکمرانی ِ محمد یاد کنند و علت ِ ترورهای ِ سیاسی ِ پیامبرشان را توضیح دهند .
2 ـ نظام ِ اسلامی ، خود را با حکومت های ِ دوره ی ِ امامان ِ شیعه مقایسه می کند و از مرتدان می خواهد که راه ِ نفاق نپویند و در بحث هایشان آشکارا اساس ِ اسلام را رد کنند . این قیاس نیز مع الفارق است ؛ زیرا نمی توان جمهوری ِ اسلامی را با حکومت های ِ نیمه ایدئولوژیک برابر گرفت . اگر در بخش هایی از آن دوران ارتداد را با داغ و درفش و زندان و اعدام جریمه نمی کردند در جمهوری ِ اسلامی کافی است چنین ادعایی کنید تا همه ی ِ اینها بر زندگی تان آوار شود . بنابراین حکومت ِ اسلامی با حیله گری به مخالفانش می گوید صادقانه نظرتان را بگویید تا من هم عادلانه شما را اعدام کنم ! پس به حکم ِ عقل برای ِ مخالفان راهی نمی ماند به جز تجدید ِ نظرخواهی یا به قول ِ حکومتیان : نفاق !
من بدون ِ این که کوچکترین گرایشی به نواندیشی ِ دینی داشته باشم فکر می کنم این شیوه حتا اگر فرض ِ حکومت را بپذیریم که متفکرانش به اسلام تظاهر و در بحث تقلب می کنند در بسیاری از زمینه ها با توجه به واقعیت های ِ پیشگفته تنها گزینه ی ِ پیش ِ روست ...خلاصه آن که من این نفاق را هزار بار عاقلانه تر از آن صراحت می دانم .
سرانگشت
برای ِ نمونه در سال های ِ اخیر پس از بالا گرفتن ِ جنبش ِ نواندیشی ِ دینی توسط ِ دکتر سروش و همفکرانش ، مبلغان ِ ایدئولوژی ِ حکومت از تاریخ ِ پُر شکیب ِ اسلام و مذهب ِ شیعه دم می زنند . می گویند این بحث ها تازگی ندارد و از صدر ِ اسلام تا پیش از عصر ِ جدید (یعنی تا قبل از گسسته شدن جامعه ی ِ اسلامی از سنت هایش ) رواج داشته ؛ در قدیم خرده گیری به اسلام و حتا رد ِ اصل های ِ اساسی ِ آن آزاد بوده است اما نه در جامه ی ِ اسلام و مسلمانی . معتقدند کار ِ نواندیشان ِ اسلامی ، نفاق ِ دینی و تقلب ِ معرفتی است زیرا در گذشته کافران و غیر ِ مسلمان هایی بوده اند که در نفی ِ الله ، نبوت ، وحی و معاد ، کتاب نوشته اند و با امامان ِ شیعه بحث ها کرده اند و کسی کار به کارشان نداشته . مدعی اند از نگاه ِ امامان ِ شیعه آزادی ِ کامل برای ِ مخالفان وجود دارد و نمونه می آورند که در دوران ِ محمد ِ باقر و جعفر ِ صادق ، زندیقان ، یهودیان و دهریان بدون ِ ترس با آنها بحث و حتا ریشخندشان می کردند و در مقابل، این دو امام کوچکترین واکنش ِ خصمانه ای نشان نمی دادند . بنابراین به گفته ی ِ جارچیان ِ حکومت ، کافران از منافقان (نواندیشان ِ دینی) بهترند و ای کاش رفرمیست ها جرات می داشتند و آشکارا می گفتند که خدا ، پیغمبر ، وحی و ... را قبول ندارند !
اینجاست که دوغ و دوشاب به هم می آمیزد و دغلبازی و پشت ِ هم اندازی ِ حکومت ِ اسلامی رخ می نماید . اینجاست که شعبده بازان ِ حکومتی قصد دارند ما را گیج کنند . برای ِ رهایی از سردرگمی، یک نکته ی ِ تاریخی و یک نکته ی ِ کلی شایان ِ گفتن است .
نکته ی ِ کلی این که معمولاً در گذر ِ زمان ، کاستی ها و ناهنجاری های ِ تاریخ رنگ می بازد و آن بخش از " گذشته " که مورد ِ پسند ِ ماست ، حالتی دلپذیر و گاه آرمانی پیدا می کند . در صورتی که معلوم نیست اگر فاصله ی ِ زمانی برداشته شود و اگر زندگانی ِ روزمره در آن دوره ی ِ خاص بازسازی شود ، آیا "دوران ِ مطلوب " همچنان کمال یافته و آرمانی بر جای خواهد ماند یا خیر . برای ِ همین باید به ادعای ِ کسانی که از گذشته به اعتبار ِ غیابش، بهشت ِ برین می سازند با احتیاط نگاه کرد و با نشان دادن ِ موارد ِ نقض به آن ها گفت نخیر ! عهد ِ قدیم این طور هم که شما ترسیم می کنید، بی عیب و نقص نبوده است .
اما نکته ی ِ تاریخی این است که بعد از حسن ابن ِ علی ، قدرت ِ سیاسی هیچ گاه در دست ِ امامان ِ شیعه نبوده است . امامان ِ شیعه حتا نماینده ی ِ رسمی ِ مذهب یا " امیرالمومنین " هم نبوده اند . آنان نه می توانستند دستور ِ محاکمه و قتل ِ زندیقی را بدهند و نه مخالفی را به زندان بیندازند . نه می توانستند کتاب سوزان به راه بیندازند و نه امان نامه ای به دست ِ کافری بدهند . عنوان ِ سیاسی ـ مذهبی ِ "امیرالمومنین" را هم خلفای ِ اموی و عباسی یدک می کشیدند و هرگونه رقابت و دخالت در فرمانروایی شان را به سختی مجازات می کردند . در آن روزگار اکثریت ِ مسلمانان، سنی مذهب بودند (همچنان که امروز هستند) و امامان ِ شیعه تنها پیشوای ِ معنوی ِ بخش ِ کوچکی از مسلمانان بودند . آنها بر مسند ِ حکومت نبودند ؛ در اقلیت می بودند و قیافه ی ِ ناراضی به خود می گرفتند .
از سوی ِ دیگر این سخن نیز درست نیست که برخی کسان حاکمیت ِ امویان و عباسیان را " سکولار " می خوانند و می گویند در عهد ِ آنان جدایی ِ دین از سیاست صورت گرفته بود . نخست این که اطلاق ِ اصطلاحات ِ جدیدی چون سکولار بر پدیده های ِ سنتی ، درست و دقیق نیست . دیگر آنکه می دانیم به ویژه در دوره ی ِ عباسیان ، خلیفه خود را جانشین ِ محمد می دانست و رسماً مخالفان ِ سیاسی و فکری را به نام ِ خروج کنندگان از دین سرکوب می کرد . خلیفه ی ِ بغداد حتا اگر مانند ِ واپسین عباسیان ، ضعیف و نالایق بود و بسیاری از متصرفات را از دست داده بود ، باز بر جان ِ مسلمانان حکمرانی می کرد .(به یاد بیاوریم مرثیه های ِ سعدی را پس از قتل ِ مستعصم به دست ِ هلاکو ) . خلیفه ی ِ بغداد به نام ِ امیرالمومنین از پادشاهان ِ دیگر سرزمین های ِ اسلامی دشمنانِ خود را کت بسته طلب می نمود . فرمانروایان برای ِ او تقدس قایل بودند و شاید به همین دلیل حتا پادشاه ِ زورمندی چون محمود ِ غزنوی به فکر ِ برانداختن ِ بنی عباس نیفتاد .
مسلمانان و از جمله ایرانیان اگرچه بخش های ِ زیادی از زمین های ِ خود را آزاد کرده بودند اما از نظر ِ روحی و فکری زیر ِ سلطه ی ِ اسلام و امیرالمومنین بودند .
با این همه به ویژه در دهه های ِ نخست ، سلسله های ِ اموی و عباسی ، آمیزه ای از حکومت ِ دینی و امپراتوری ِ عربی بودند و به این دلیل ماهیت ِ یکسره ایدئولوژیک نداشتند . جنبه ی ِ امپراتوری، بسیاری از وقت ها دین ِ اسلام را به نفع ِ برتری جویی ِ عربی کنار می زد . بنابراین در آن حکومت ها، آزادی ِ اندیشه و بیان در حوزه ی ِ دین بسیار بیش از نظام ِ ایدئولوژیکی چون جمهوری ِ اسلامی ِ ایران بود .
در اینجا باز به ادعای ِ مبلغان ِ جمهوری ِ اسلامی بازمی گردم و فریبکاری ِ آنها را نشان می دهم .
1 ـ حکومت مدعی است که امامان ِ شیعه به مخالفان ِ خود آزادی می دادند در حالی که آنان صاحب ِ قدرت نبودند و اصولاً نمی توانستند چنین موهبتی را به جامعه ببخشند . شاید بهتر باشد مزدبگیران ِ حکومت برای ِ نشان دادن ِ آزادی ِ اندیشه و بیان، به جای ِ سفسطه و ایده آل نشان دادن ِ سلسله های ِ اموی و عباسی ، مقداری هم از دوران ِ حکمرانی ِ محمد یاد کنند و علت ِ ترورهای ِ سیاسی ِ پیامبرشان را توضیح دهند .
2 ـ نظام ِ اسلامی ، خود را با حکومت های ِ دوره ی ِ امامان ِ شیعه مقایسه می کند و از مرتدان می خواهد که راه ِ نفاق نپویند و در بحث هایشان آشکارا اساس ِ اسلام را رد کنند . این قیاس نیز مع الفارق است ؛ زیرا نمی توان جمهوری ِ اسلامی را با حکومت های ِ نیمه ایدئولوژیک برابر گرفت . اگر در بخش هایی از آن دوران ارتداد را با داغ و درفش و زندان و اعدام جریمه نمی کردند در جمهوری ِ اسلامی کافی است چنین ادعایی کنید تا همه ی ِ اینها بر زندگی تان آوار شود . بنابراین حکومت ِ اسلامی با حیله گری به مخالفانش می گوید صادقانه نظرتان را بگویید تا من هم عادلانه شما را اعدام کنم ! پس به حکم ِ عقل برای ِ مخالفان راهی نمی ماند به جز تجدید ِ نظرخواهی یا به قول ِ حکومتیان : نفاق !
من بدون ِ این که کوچکترین گرایشی به نواندیشی ِ دینی داشته باشم فکر می کنم این شیوه حتا اگر فرض ِ حکومت را بپذیریم که متفکرانش به اسلام تظاهر و در بحث تقلب می کنند در بسیاری از زمینه ها با توجه به واقعیت های ِ پیشگفته تنها گزینه ی ِ پیش ِ روست ...خلاصه آن که من این نفاق را هزار بار عاقلانه تر از آن صراحت می دانم .
سرانگشت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر