جلق

جَلق *

بس که کُس گردیده کمیاب و گران، جق می زنم
بی نیـــــازم دیگــــر از پیـر و جوان ، جق می زنم

کس هوا کردن عبور از هفـت خوان رستـم است
در مصـاف ِ لشـکر ِ صاحـــب زمــان جق می زنم

آدمی سرشـــار از ناگفـتــــــــه ها و خواهشــم
چون خجالت می کشم وقت بیان، جق می زنم

پیـشـکــــش آزادی ِ انســــــانی و اندیشـــــگی
محض ِ همسانی ی ِ با اورانگوتان جق می زنم

آفتـاب این جا فقــــط رســـواگــــری آموختـــــــه
می نشینم در پنـاه ِ ســــــایه بان جق می زنم

از خیـــــــال ِ آرزوهـا حشفــــه ام آبستن اسـت
بهـر دیدار ِظهـــــــــور ِ زایمـــــــان جـق می زنم

خواب بودن گشتــه اکنـون از اهم ّ ِ واجبــــــات
بهر خوابانیـــــدنش از هول ِ جان جق می زنم

کله اش وقت ِ بلنــــــــدی می شود راس ِ امور
تا که گردم مومنی تکلـــیـف دان، جق می زنم

شکر ِ ایزد کانــــدر این دوران ِ قطع ِ دست و پا
دست من بنـد است زیرا هر زمان جق می زنم

امنیت، چون در محیـــط ِ خشتکـــم جاری شده
بی هراس ِ ضرب و شتم ِ طالبـان جق می زنم

داغ حســرت بس که در کــوه ِ دلم انبـــــــار شد
بی امان، تفتیـــده چون آتشفشان جق می زنم

چون که طبع ِ شعر من سرخورده گشت و ناتوان
در هوای ِ شعر ِ دیگـــر شاعــــران جق می زنم
سرانگشت

* کلمه ی ِ جَلق بنا بر تداول همگانی در این شعر تبدیل به " جَق " شده است