بیداری ؛
باز از خــــواب شبــــانـــــــــه پـا شـــــدم
یک نفـــــــر از مـردم دنیـــــــــــا شـــــدم
باز ، گشتـــــــم لایق ِ فیـــــض ِ حضـــــور
مثــــــل مُرده ســـــر در آوردم زگــــــــــور
با لحــــــــاف و بالــش ِ خاکـستـــــــــــری
کــرده بودم مدتـی همبـــســـتــــــــــــری
هان، چه می گویم ؟ حواس من کجاست؟
هرچه گفتم تا کنــــون خبــــط و خطاست
دوره ی ِ خاکستــــــر و ققنــــوس نیست
زندگی جـز دیدن ِ کــــــــابوس نیـســـــت
زندگـی یک پـازل آشـفــتــــــــــه اســــت
این سخن را عمـــه ی ِ من گفتـــه است
باز بایــــد با پـتــــــــــــو بـدرود گفــــــــت
رفتنی شد در جهـــــــان ِ حــرف ِ مفــــت
تختــــــــــه نــــرد ِ زندگی را بــــــاز کــرد
تاس ِ حیــــــــرت ریختــــــن ، آغـــــاز کرد
روی ِ دلالان ِ طــــــاق و جفـــــت دیـــــــد
از دل ِ خـرزهـــره هـــا عمامـــــه چیـــــد
با چــــــراغ ِ قرمـــــز و با سبـــــــــز و زرد
گـام هــــــای ِ خویش را تطبیـــــق کـــرد
دود را در آسمــــــــــان دنبــــــــــــال کـرد
باد را گلخـــــــــانه ی ِ آمـــــــــــــال کـرد
فوری و بی معطلی ، بی کــــمّ و کاسـت
مهلتی دیگــر ز پیــــک ِ مرگ خواســـت
کـودک ِ اندیشــــــه را قنــــــــــداق کــرد
نیـــــــم نمره به همــــــه ارفـــــــاق کـرد
پیـپـت و میکــروســـکپی تخـصیــــص داد
تا دروغ از راســــــت را تشـخیـــــــص داد
گردشی در کوچــــــــه و پاســـــــــاژ کرد
دیگـــــــران را روی ِ خـود مونتــــــــاژ کرد
مانـد از فـــــوج ِ تقـــلـــب در شگـفـــــت
ختنــــــــــه ســـوران ِ حماقـــت را گرفت
در خیابان های ِ بی خورشیــــــد و سرد
سایـــــه ی ِ خود را گرفــــت و ول نکــرد
یک معمـــــای ِ پر از ابـهــــــــــام شـــــد
نـام را آتـش زد و بی نـــــــــــام شــــــد
از دکـــــان ِ آرزوهـــــــــــا نسیـــــــه برد
غــوره را با یاد ِ گـوش ِ فیــــــــل خـــورد
در کت و شلـــــوار خود آویـــــــز شــــد
زرد و نارنجی شــــد و پاییــــــــــز شــد
* *
باز از خـواب ِ شبـــــــــانـه پا شـــــــدم
باز هم جنـــگـاوری تنـــــــــها شــــــدم
سرانگشت
باز از خــــواب شبــــانـــــــــه پـا شـــــدم
یک نفـــــــر از مـردم دنیـــــــــــا شـــــدم
باز ، گشتـــــــم لایق ِ فیـــــض ِ حضـــــور
مثــــــل مُرده ســـــر در آوردم زگــــــــــور
با لحــــــــاف و بالــش ِ خاکـستـــــــــــری
کــرده بودم مدتـی همبـــســـتــــــــــــری
هان، چه می گویم ؟ حواس من کجاست؟
هرچه گفتم تا کنــــون خبــــط و خطاست
دوره ی ِ خاکستــــــر و ققنــــوس نیست
زندگی جـز دیدن ِ کــــــــابوس نیـســـــت
زندگـی یک پـازل آشـفــتــــــــــه اســــت
این سخن را عمـــه ی ِ من گفتـــه است
باز بایــــد با پـتــــــــــــو بـدرود گفــــــــت
رفتنی شد در جهـــــــان ِ حــرف ِ مفــــت
تختــــــــــه نــــرد ِ زندگی را بــــــاز کــرد
تاس ِ حیــــــــرت ریختــــــن ، آغـــــاز کرد
روی ِ دلالان ِ طــــــاق و جفـــــت دیـــــــد
از دل ِ خـرزهـــره هـــا عمامـــــه چیـــــد
با چــــــراغ ِ قرمـــــز و با سبـــــــــز و زرد
گـام هــــــای ِ خویش را تطبیـــــق کـــرد
دود را در آسمــــــــــان دنبــــــــــــال کـرد
باد را گلخـــــــــانه ی ِ آمـــــــــــــال کـرد
فوری و بی معطلی ، بی کــــمّ و کاسـت
مهلتی دیگــر ز پیــــک ِ مرگ خواســـت
کـودک ِ اندیشــــــه را قنــــــــــداق کــرد
نیـــــــم نمره به همــــــه ارفـــــــاق کـرد
پیـپـت و میکــروســـکپی تخـصیــــص داد
تا دروغ از راســــــت را تشـخیـــــــص داد
گردشی در کوچــــــــه و پاســـــــــاژ کرد
دیگـــــــران را روی ِ خـود مونتــــــــاژ کرد
مانـد از فـــــوج ِ تقـــلـــب در شگـفـــــت
ختنــــــــــه ســـوران ِ حماقـــت را گرفت
در خیابان های ِ بی خورشیــــــد و سرد
سایـــــه ی ِ خود را گرفــــت و ول نکــرد
یک معمـــــای ِ پر از ابـهــــــــــام شـــــد
نـام را آتـش زد و بی نـــــــــــام شــــــد
از دکـــــان ِ آرزوهـــــــــــا نسیـــــــه برد
غــوره را با یاد ِ گـوش ِ فیــــــــل خـــورد
در کت و شلـــــوار خود آویـــــــز شــــد
زرد و نارنجی شــــد و پاییــــــــــز شــد
* *
باز از خـواب ِ شبـــــــــانـه پا شـــــــدم
باز هم جنـــگـاوری تنـــــــــها شــــــدم
سرانگشت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر