همسفر شد شیخکی با غافلی
در بیابانی بزرگ و شعله وند
شیخ آگه بود کآن همجـــاده را
همسری باشد ملوس و دلپسند
از همان زن ها که یاد و نامشان
انگبـیـن و عـــود و عنبـــر آورنــد
مدتی ره می سپردند آن دو تن
سوی ِ مقصد با امید و خند خند
ساعتی بعد از قضا شاشش گرفت
سـاده مرد ِ رهنـورد ِ مسـتـمنـد
رفت آنسوتر که دور از چشم ِ غیر
خویش را راحت کنـــد فوراً ز بنــــد
ناگهـــان فریــاد ِ شیخ ِ در کمیــن
رفــت بالا و بــزد دادی بلنــــــد :
" کای سیه رو مردک ِ بد عاقبت
ملحـد و زندیـق و مرتدّ و چرنـد !
رو به قبله شاش فواره کنی !؟
شرم بر تو باد و بر آن تحفه لند !
بعد از این بر تو زنت باشد حرام !
بایدش گویی طلاقی چون سپند
ورنه در روز ِ قیامت سیخ ِ داغ
در تمام ِ جسم و جانت می خلند
مقعـدت را پاره پوره می کننـــد
خایه هایت را به چوگان می زننــد
با تبــر هر آن دو نیمت می کننــد
نیمه هایت را به سگ ها می دهند"
مرد ِ بیچاره به ناگـــــه یکـــه خورد
باخت خود را در مصاف ِ فوت و فنـد
پیش ِ چشمانش جهان تاریک شد
در کلـاه ِ غیبی ِ آن چشـــم بنـــــد
گفت با خود : "خاک ِ عالم بر سرت !
نفـس ِ بدفرمایش ِ هستی گزنـــــــد
هم ـ فغان ! ـ دنیای ِ خود را باختــی
هم بــه عقبی در نباشی بهره منــد
کاش می گشتی ز بی آبی هلاک !
کاش می بودی ز خجلت شاش بند ! "
بعد از آن در راه، برعکــس ِ رقیـــب
مرد ِ بیــچـــاره غمیــن بود و نژنــد
تا که شیخ این بار ادرارش گرفت
گشت تکرار از قضا پیشین روند
مرد دید آن سو که خود شاشیده بود
شیخ می شاشد بدون ِ چون و چند
گفت : " ای شیخ ِ دغلبــــاز و جلــب
خـوب افتــادی مرا سـر در کمنـــــــد !
این همان سوی ِ شریف ِ قبلــــه است
که به تاوانــش زدی بر بنـــــده گنــــد !
عصمت ِ تو هم کنون شد لکه دار
همسرم را پس بده شیخ ِ لوند ! "
شیخ گفتـــا: " واقعاً خــام و خـری
لایقـت باشد فقــط یک پوزخنــــــد
رو به قبــــــله ایستــادم من ولی
رو به قبلـــه ناگرفتم کلّه قنـــــد !
وقت ِ شاشیدن سرش چرخانده ام
تا فضولان را شود هموار ، دَنــــــد !"
مرد گفتا:" گوییا حق پیش ِ توست
حرف ِ من ناپختــه بود و ناپسنـــد
خوب دادی شبهه ی ِ من را جواب
نیک بگرفتــــم ز گفتار ِ تو پنــــــد
نان ِ تو تا حـَشــــــر در روغن بـُـوَد
چون که امت بزدلند و گوسفند ! "
سرانگشت
لَند : آلت ِ تناسل ِ مرد ( از ریشه ی ِ سنسکریت ) / می خلند : فرو می کنند ؛ خلیدن : فرو رفتن جسم ِ نوک تیز در جسمی دیگر / دَنـــد : برجستگی بر سطح ِ هموار . کنایه از ناهنجاری ( مثال : دندت نرم ! ) / حشر : قیامت
در بیابانی بزرگ و شعله وند
شیخ آگه بود کآن همجـــاده را
همسری باشد ملوس و دلپسند
از همان زن ها که یاد و نامشان
انگبـیـن و عـــود و عنبـــر آورنــد
مدتی ره می سپردند آن دو تن
سوی ِ مقصد با امید و خند خند
ساعتی بعد از قضا شاشش گرفت
سـاده مرد ِ رهنـورد ِ مسـتـمنـد
رفت آنسوتر که دور از چشم ِ غیر
خویش را راحت کنـــد فوراً ز بنــــد
ناگهـــان فریــاد ِ شیخ ِ در کمیــن
رفــت بالا و بــزد دادی بلنــــــد :
" کای سیه رو مردک ِ بد عاقبت
ملحـد و زندیـق و مرتدّ و چرنـد !
رو به قبله شاش فواره کنی !؟
شرم بر تو باد و بر آن تحفه لند !
بعد از این بر تو زنت باشد حرام !
بایدش گویی طلاقی چون سپند
ورنه در روز ِ قیامت سیخ ِ داغ
در تمام ِ جسم و جانت می خلند
مقعـدت را پاره پوره می کننـــد
خایه هایت را به چوگان می زننــد
با تبــر هر آن دو نیمت می کننــد
نیمه هایت را به سگ ها می دهند"
مرد ِ بیچاره به ناگـــــه یکـــه خورد
باخت خود را در مصاف ِ فوت و فنـد
پیش ِ چشمانش جهان تاریک شد
در کلـاه ِ غیبی ِ آن چشـــم بنـــــد
گفت با خود : "خاک ِ عالم بر سرت !
نفـس ِ بدفرمایش ِ هستی گزنـــــــد
هم ـ فغان ! ـ دنیای ِ خود را باختــی
هم بــه عقبی در نباشی بهره منــد
کاش می گشتی ز بی آبی هلاک !
کاش می بودی ز خجلت شاش بند ! "
بعد از آن در راه، برعکــس ِ رقیـــب
مرد ِ بیــچـــاره غمیــن بود و نژنــد
تا که شیخ این بار ادرارش گرفت
گشت تکرار از قضا پیشین روند
مرد دید آن سو که خود شاشیده بود
شیخ می شاشد بدون ِ چون و چند
گفت : " ای شیخ ِ دغلبــــاز و جلــب
خـوب افتــادی مرا سـر در کمنـــــــد !
این همان سوی ِ شریف ِ قبلــــه است
که به تاوانــش زدی بر بنـــــده گنــــد !
عصمت ِ تو هم کنون شد لکه دار
همسرم را پس بده شیخ ِ لوند ! "
شیخ گفتـــا: " واقعاً خــام و خـری
لایقـت باشد فقــط یک پوزخنــــــد
رو به قبــــــله ایستــادم من ولی
رو به قبلـــه ناگرفتم کلّه قنـــــد !
وقت ِ شاشیدن سرش چرخانده ام
تا فضولان را شود هموار ، دَنــــــد !"
مرد گفتا:" گوییا حق پیش ِ توست
حرف ِ من ناپختــه بود و ناپسنـــد
خوب دادی شبهه ی ِ من را جواب
نیک بگرفتــــم ز گفتار ِ تو پنــــــد
نان ِ تو تا حـَشــــــر در روغن بـُـوَد
چون که امت بزدلند و گوسفند ! "
سرانگشت
لَند : آلت ِ تناسل ِ مرد ( از ریشه ی ِ سنسکریت ) / می خلند : فرو می کنند ؛ خلیدن : فرو رفتن جسم ِ نوک تیز در جسمی دیگر / دَنـــد : برجستگی بر سطح ِ هموار . کنایه از ناهنجاری ( مثال : دندت نرم ! ) / حشر : قیامت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر