بابک ِ بیات آهنگسازی بود که در ژرفنای ِ آهنگ هایش ، حادثه ای در شـُرف ِ وقوع بود . اتفاقی می افتاد و زخمی دهان باز می کرد . اندوه و حسرت و تنهایی ِ انسان و مهمتر از آن ها عظمت و سرگشتگی و ترس و لرزش ، پشت ِ نت های ِ ملتهب ِ او به هم می رسید . نخستین بار او را بر روی ِ صدای ِ تلخ ِ شاملو کشف کردم . " چیدن ِ سپیده دم " و " سکوت سرشار از ناگفته هاست " . چیزی عمیق تر و اندوه بار تر از گریه در نوایش بود . در گستره ای وسیع نوسان می کرد و سایقه های ِ بشری را به آه و ناله فرو نمی کاست . سپس در فیلم های ِ " شاید وقتی دیگر " و " مسافران " بازشنوی اش کردم . کابوس ِ کیان و صحنه ی ِ ورود ِ مسافران ، عالی بود . بدخواهان می گفتند در " شاید وقتی دیگر " از روی ِ دست ِ برنارد هرمن و " سرگیجه " نگاه کرده . و هیچ گاه نمی گفتند که او ، خود در چه روزگار ِ سرگیجه آوری زندگی می کرد . در روزگار و سرزمینی که انسان ِ پرسنده و رها از سلطه ی ِ باسمه ها ، بی پناه ترین است . در روزگار و سرزمینی که خواسته های ِ روشنفکرانه به سختی سیاست می شود .
دریغادریغ که بابک ِ بیات در سال های ِ پایانی عمر از فضای ِ اندیشمندانه فاصله گرفت و به دنیای ِ رسمی و حکومتی نزدیک شد . دنیایی که سنخیتی با آن نداشت . به کسانی خدمت کرد که همواره کارنامه ی ِ دگرباشنده ی ِ او را پیش ِ چشم داشتند و در روزهای ِ سخت ِ بیماری، تنها رهایش کردند . او با تیشه به جان ِ ریشه ی ِ خود افتاد . آخر شما بگویید هنرمندی که در دنیای ِ درونش آرامش و اطمینان ِ مومنانه صورت نمی بندد ، چگونه می تواند آهنگساز ِ سریال های ِ مذهبی باشد ؟ یا هنرمندی که ... بگذریم !
بابک ِ بیات هرچه بود یا نبود مرا به کشف ِ ساحت های ِ تازه برد . دو کانون ِ ملتهب ِ موسیقی ِ او در نگاه ِ من ، یکی اندوه ِ از دست دادن و دیگری هراس ِ از دست رفتن بود ... تا کنون هیچ آهنگساز ِ ایرانی ماننده ی ِ او به عمق ِ جانم چنگ نینداخته است .
سرانگشت
توضیح : این یادداشت را یک سال پیش در بامداد ِ هشتم ِ آذرماه 1385 درست پس از شنیدن ِ خبر ِ درگذشت ِ بابک ِ بیات نوشتم . آن روزها وبلاگ ِ " انگشت " بسته بود . نوشته را در پیامجای ِ ( کامنت دانی ) وبلاگ ِ دوست ِ عزیزم، عالیجناب دخــو به چاپ رساندم . و حالا با اندکی تغییر ، همان است پس از یک سال .
دریغادریغ که بابک ِ بیات در سال های ِ پایانی عمر از فضای ِ اندیشمندانه فاصله گرفت و به دنیای ِ رسمی و حکومتی نزدیک شد . دنیایی که سنخیتی با آن نداشت . به کسانی خدمت کرد که همواره کارنامه ی ِ دگرباشنده ی ِ او را پیش ِ چشم داشتند و در روزهای ِ سخت ِ بیماری، تنها رهایش کردند . او با تیشه به جان ِ ریشه ی ِ خود افتاد . آخر شما بگویید هنرمندی که در دنیای ِ درونش آرامش و اطمینان ِ مومنانه صورت نمی بندد ، چگونه می تواند آهنگساز ِ سریال های ِ مذهبی باشد ؟ یا هنرمندی که ... بگذریم !
بابک ِ بیات هرچه بود یا نبود مرا به کشف ِ ساحت های ِ تازه برد . دو کانون ِ ملتهب ِ موسیقی ِ او در نگاه ِ من ، یکی اندوه ِ از دست دادن و دیگری هراس ِ از دست رفتن بود ... تا کنون هیچ آهنگساز ِ ایرانی ماننده ی ِ او به عمق ِ جانم چنگ نینداخته است .
سرانگشت
توضیح : این یادداشت را یک سال پیش در بامداد ِ هشتم ِ آذرماه 1385 درست پس از شنیدن ِ خبر ِ درگذشت ِ بابک ِ بیات نوشتم . آن روزها وبلاگ ِ " انگشت " بسته بود . نوشته را در پیامجای ِ ( کامنت دانی ) وبلاگ ِ دوست ِ عزیزم، عالیجناب دخــو به چاپ رساندم . و حالا با اندکی تغییر ، همان است پس از یک سال .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر