دفاع از ملانصرالدین 3 ـ نوشته ی ِ ابولقاسم پاینده

به خدا آقای ِ دکتر این که شما ملای ِ خوب ِ بذله گوی ِ شیرین زبان را از عرصه ی ِ بقا به چاهِ ویل ِ فنا انداخته اید، از اعدام با گاز و طناب و تبر هزار بار بدتر است . در دنیای ِ مودب و ظریف ِ شما وقتی یکی را به اعدامگاه می برند اگر در باشگاه ِ مسخره یِ تاریخ جایی داشته ، نامش را قلم نمی زنند ؛ نمی گویند نبود و از مادر نزاد ؛ فقط استمرار ِ بقای ِ او را می بُرند، به این گناه که نظم ِ عادی را به هم زده ، بت ِ مقدس ِ آداب را شکسته یا کاروان ِ حیات را از خط ِ رسوم ِ سلف بیرون برده یا صاحبان ِ زر و زور که همیشه جهان را آیینه ی ِ هوس های ِ خویش می خواهند کاری نه به دلخواه از او دیده و چون دلیران ِ نازکدل ِ شیرین ، روی ترش کرده اند و مگسان ُِ شهد ِ قدرت یعنی قاضیان ِ مصون از تعرض ، به حکم ِ قانون که سنگواره ی ِ زور است او را به دنیای ِ دیگر می فرستند تا اگر اقبالی داشت و کفاره ی ِ گناهان را داده بود و از غرقاب ِ گناه به ساحل ِ رحمت ِ الهی رسید ، در بهشت ِ عنبرسرشت در آن قصور ِ مجلل که به تیشه ی ِ قدرت در دل ِ زمرد و یاقوت تراشیده اند ، آب ِ خنک ِ شیر رنگ ِ شرابگونه بنوشد و یک فوج و بیشتر از آن زنان ِ خوش قد و قواره و طناز و سیه چشم را که برق ِ لبخندشان از شرق به غرب تتق می زند و از لطافت و صفا عبور ِ آب را از گلوگاهشان می توان دید ، فارغ از جنجال و مزاحمت ِ رقیبان در حریم ِ خود داشته باشد و از آن لذت های ِ نگفتنی که گاهی مدت ِ آن از تاریخ ِ مسیحی درازتر می شود و احیاناً دنباله ی ِ آن از طومار ِ زمان برون می جهد ، بهره ور شود و تا گیتی به پاست و اتم های ِ نادیده به نغمه ی ِ استاد ِ ازل در این بزم ِ ابدی، رقص و جهش دارند و آتش ِ طلب در دل ِ این ملیون ها خورشید ِ نورافشان مشتعل است فارغ از غم ِ معاش و دلهره ی ِ مرگ و فنا خوش باشد و بنَشمَد و اگر در کارخانه ی ِ قضا، گلیم ِ بخت ِ بدش را سیه بافته بودند و در آن دنیا نیز دنباله ی ِ سیه روزی های ِ این دنیا چون تارهای ِ عنکبوت به دست و پای ِ او پیچیده بود و در حساب ِ تهاتر ِ الهی گناه از ثواب بیشتر کرده بود ، در جهنم ِ هول انگیز ِ سوزان که هیزمش از سنگ و لهیبش چون سوز ِ دل ِ خورشید است ، چند هزار ملیارد و بیشتر سال بسوزد و هنگام ِ عطش به جای ِ آب، قیر ِ مذاب بنوشد و چون پوست ِ کلفتش از تف ِ آتش ِ تیز ورچروکید ، دست ِ قدرت از پوستخانه ی ِ ازل پوست ِ پفیده ی ِ کم احساس ِ او را به پوست ِ تازه مبدل کند تا سوزش ِ آتش را بهتر ادراک کند . معذلک معدوم ِ گاز و دار و گلوله از نعمت ِ دوام ِ خاطره بهره ور است ؛ وجود داشته و شناسنامه اش در دفتر ِ آمار هست و کس و کار و اعقاب و نام و نشان دارد و اگر هم اعدام نمی شد ، چندی بعد وزیر ِ قبض ِ ارواح ، این جان ِ عاریتی را که به مشیت ِ الهی از انبار ِ جان ِ کلی بدو داده اند تا از رنج ِ مستمر ِ این زندگی ِ مزاحم ، به تلخی ِ زقوم ِ مرگ راضی شود به سرانگشت ِ مهر یا چنگال ِ قهر از او می گرفت .

اما شما آقای ِ دکتر ! نام ِ ملا را از دفتر ِ وجود قلم زده و خاطره و نسب و کس و کار ِ او را به موج ِ فنا سپرده اید . و من از قساوت ِ شما به حیرتم که چه سان این مرد ِ شوخ ِ شنگول را که در همه ی ِ قرون چون ستاره ای پرنور ، خنده و شادی به جهان می پراکند و در ظلمات ِ این زندگی ِ ملال انگیز ، پیمبر ِ خوشدلی و نشاط و استهزای ِ مصائب ِ حیات بود ، بی احساس ِ شفقت ، از سکوی ِ بقا به ظلمات ِ فنای ِ مطلق رانده اید .